Samotna matka, niepełnosprawne dziecko a nowy związek. - Netkobiety.pl

Nie znajdziesz złotego środka.W żaden sposób nie bedzesz wstanie przetłumaczyć partnerowi,ze syn jest chory,ze to nie jego kaprysy,czy złe wychowanie. Musi sie do niego przyzwyczaić,musi go poznać. Jak mu na tobie zależy i bedzie chciał z toba układać sobie zycie,to powinien poznać tą chorobę,dowiedzieć sie czegos na jej temat,powinien wiedziec co jeszcze go czeka.
Czesto ojcowie nie radzą sobie z choroba własnego dziecka i odchodzą,wie musisz go tez zrozumieć.

alizol125, podpisuję się obiema rękami pod tym, co napisała Kobietka48. Niezależnie od tego, co zrobisz, Twój partner sam musi dojrzeć do podjęcia takiego wyzwania.

Pamiętaj, że jeżeli się na to nie zdecyduje, wcale nie oznacza to, że będziesz sama przez całe życie. Mama mojej przyjaciółki miała 8letniego syna z zespołem Aspergera (co bywa jeszcze gorsze niż sama nadpobudliwość) i kilkunastoletnią wtedy córkę przechodzącą okres buntu, a za sobą dwa małżeństwa i ponad 40 lat na karku, kiedy poznała swojego obecnego męża. Więc jak widzisz, można znaleźć mężczyznę, który przy takich problemach zwyczajnie nie ucieknie i się nie podda.

Czuje ,że będę kolejną kobietą która poświęci się dla dziecka.
Mam trzydzieści lat ,a czasami mam wrażenie że moje życie pomału dobiega końca.

Daj mu czas , tak jak piszą tutaj babeczki. Ciężko jest pogodzić się rodzicom niepełnosprawnych dzieci z faktem, że ich pociechy odbiegają od reszty rówieśników, a tym bardziej komuś , kogo dane dziecko nie jest.
Może porozmawiaj z partnerem na ten temat, wytłumacz jak dalej będzie postępował rozwój Twojego dziecka, jakie są szanse,ze kiedyś "uspokoi się" jego zachowanie. A moim zdaniem (oraz biorąc pod uwagę moje  doświadczenia zawodowe :-)) z czasem zachowanie dziecka będzie się zmieniać ku lepszemu. Im dziecko starsze, tym pewne zachowania się temperują, ale potrzeba jest tu wielu specjalistów, którzy będą pracować z maluchem i Ty także... pewnie już o tym wiesz od dawna...
W każdym razie przedstaw facetowi co i jak, porozmawiajcie szczerze na ten temat.
Życie matki z niepełnosprawnym dzieckiem jest ciężką, życiową pracą, ale to nie jest powód, abyś była sama...

dla mnie sytulacja jest prosta...moze i on kocha ciebie ale twojego dziecka juz nie...rozumiem ze macie trudniej niz wszyscy inni ale wiesz...byc moze to potrzebuje czasu, jak dlugo jestescie razem?? od poczatku wiedzial ze masz chore dziecko??

a nie myslisz ze go tak meczysz dreczysz bo nie masz wlasnie nic innego do roboty??
wiem sama po sobie ze jak nie ma sie nic innego do roboty jak tylko ten facet to sie na nim wisi i chce si eod niego co raz wiecej i wiecej...
czy twoje dziecko chodzi do szkoly?? moze jak masz wolne cos wygospodaruj sobie? prace, nowych znajomych, moze zajecie sie soba, domem...zrob cos sobie i znajdz jakas pasje ktora moglabys robic...
a moze w tym domu mozesz mu pomoc??
zajac sie ogrodem czy posprzatac po robotnikach??

Połową sukcesu jest już to, że wiesz, co musisz zmienić. Pół roku ciągłego bycia razem brzmi fajnie, ale myślę, że jeżeli to się nie zmieni, to za 2-3 lata (albo i miesiące...) partner może poczuć, że nie ma już czasu dla siebie.

Mówi się, że związek to 3 elementy: JA, TY, MY. I jeżeli rozwój któregokolwiek z nich nie jest zaniedbywany to związek również zdrowo się rozwija.

Dobrze by było, żebyś zaczęła spędzać trochę czasu tylko ze sobą, znalazła sobie hobby, zapisała się na jakieś fajne, babskie zajęcia/kurs czy wyskoczyła z jakąś koleżanką ciut częściej na kawę. Piszesz, że odsunęłaś się od znajomych - to nie jest nieodwracalne. Czasami, kiedy mamy problemy oczekujemy od znajomych więcej pomocy, niż oni rzeczywiście mogą nam dać i dopiero po jakimś czasie rozumiemy, że mimo całej przyjaźni do nas, wymagaliśmy czegoś nierealnego.

Alizol, jakie Twój mężczyzna ma wady?

Przepraszam, że się wtrącę w dyskusję, bo jestem tutaj nowa, ale chcialabym cos dodac od siebie.
Mam 22 lata i jestem mama 5 letniego chlopca. Niestety, a moze stety, nie jestem juz z ojcem tego dziecka (alkoholik i damski bokser). Od dwoch lat ponad jestem w zwiazku z kims innym, od roku jestesmy zareczeni. To najwspanialiszy i najczulszy czlowiek na swiecie. Moj syn mowi do niego tato, bardzo sie przywiazal do niego. Moja historia na szczescie ma happy end, poniewaz narzeczony bardzo sie cieszy z roli ojca i dziecko bardzo go interesuje. Narzeczony ma 24 lata.
Do czego zmierzam- z tego co wyczytalam, co pisze autorka, wydaje mi sie, ze troszke za bardzo uzaleznilas sie od tego mezczyzny... A tego zadnej kobiecie robic nie wolno. Niestety tak juz jest, ze mezczyzni sa bardzo niepewni w zyciu. Nie mozna sie na nich calkowicie opierac. Ja bym po prostu poczekala do momentu az nabierzesz calkowitej pewnosci, ze on jest dla WAS. nie dla CIEBIE tylko dla WAS. Pamietaj, bo to wazne

Alizol! U mnie było tak samo , mam 4 letnią córkę autyzm. Poznałam mojego obecnego partnera jak mała kilka miesięcy. W zasadzie spotykaliśmy sie w podobnych celach jak Wy. Początki były ciężkie, bo rodzina była źle nastawiona, ( głównie jego). Jemu też przeszkadzało to ,że córka krzyczy , piszczy , budzi się w nocy. Wszystko się jakoś ułożyło dobrze , pokochał dziecko bardzo. Radzę Ci nie przejmować się tym co mówi rodzina . Jeżeli się kochacie choroba dziecka nie przeszkadza. Miałam takie same wątpliwości jak Ty. Pozdrawiam.

Dzięki Natalka_wroc dodałaś mi otuchy.
My mamy o tyle gorzej,że on obecnie mieszka za granicą - praca.
Jeżeli chodzi o rodzinę to jego mama i siostra dopingują nam jak najbardziej, gorzej z moją rodziną.
Ojciec nie jest zadowolony odkąd poznał mojego partnera praktycznie nie rozmawia ze mną.
Dobrze,że nie mieszkam z rodzicami, więc mniejsza presja.
Myślę,że pomału wkraczamy na inne obszary naszego związku.
Nigdy nie był to sam seks, zawsze uwielbialiśmy ze sobą rozmawiać, do tej pory gadamy po 4-5 godzin dziennie.
Widzę, że on tez zaczyna się bardzo angażować.
Chciałbym żeby pokochał młodego tak jak ja.
Chociaż czasami mam chwilę zwątpienia.

....związki na odległość to ciężki orzech do zgryzienia...wiem bo mój mąż jest zagranicą...;]....twoj mężczyzna ma fajne życie- ma kobiete ale jakby kawaler ...tu nie problemem jest dziecko tylko to co jest między Wami...może daj mu troche czasu...ja mojemu mężowi czasem daje odpocząć ode mnie - wyłączam telefon na pare dni żeby zrozumiał kto jest ważny i zatęsknił  ...jak mu zalezy to sie otrząśnie i powalczy...nie możesz każdej kłótni z nim usprawiedliwiać tym, że masz chore dziecko i to napewno przez to Twój mężczyzna sie tak zachowuje...jest dorosły...wie co robi....