Dramat!! - Netkobiety.pl

No i chyba taka jest prawda, że nikt tego nie ogarnie rozumem Bo uczuć się nie planuje, one w nas są same z siebie. Możemy tylko próbować nad nimi panować.
Myślę, że bez czasu się nie obędzie, bo nie da się pstryknąć palcami i sprawa z głowy.
Jeżeli zależy Wam obojgu na waszym małżeństwie powinniście zwrócić się o pomoc do fachowca czyli psychologa. Terapia małżeńska pomoże wyjaśnić sobie wszelkie niejasności i ułożyć życie od nowa po traumie. Wywalić go z domu zawsze zdążysz, a nieprzemyślane decyzje pod wpływem zranienia mogą się zemścić i jeszcze bardziej Cię zranić. Życzę dużo sił, cierpliwości i powodzenia w tej trudnej drodze

Nic co robisz nie jest głupie I wierzę, że mąż Cię kocha, ale teraz sam nie wie co ma ze sobą zrobić. Naszła go głupia miłość, można nawet uznać ją za platoniczną. Zauroczył się koleżanką z pracy i prawdopodobnie nie rozmyśla teraz czy kocha bardziej ją czy Ciebie, a raczej stara się zrozumieć jak do tego doszło i dlaczego w taki głupi sposób Cię zranił. Daj mu czas, potem z nim szczerze porozmawiaj, powiedz, że teraz dasz mu spokój, ale potem jednak chciałabyś wybrać się do fachowca. Myślę, że kilka sesji Wam nie zaszkodzi, a może pomoże to wszystko zrozumieć. Będzie dobrze, bądź silna i skoro mąż Cię kocha to na pewno Wam się uda. Ot, kryzys jakich wiele

A do tamtej kobiety nie pisz. Jeżeli Twój mąż mówi prawdę to nastąpiło głupie nieporozumienie z niesmacznym końcem. Skoro ona urwała kontakt dowiedziawszy się o jego małżeństwie to znaczy, że sama też została wprowadzona w błąd. Do porządku możesz ją doprowadzić dopiero wtedy jeśli okaże się, że ona pielęgnuje tą znajomość i zabiega o względy męża. Dopóki tego nie robi uważam, że nie należy się do niej odzywać.

Nie jest łatwo, rozumiem. Na to, że się spotykają nic nie możesz poradzić. Pozostało być silną i domagać się ostatecznej deklaracji od męża. Może wyjedźcie gdzieś razem? Może takie oderwanie od codzienności dobrze Wam zrobi Ja bym jeszcze kilka razy zostawiła męża samego z córką, żeby się nią opiekował, a Ty wyjdź gdzieś z koleżankami Może jak więcej czasu będzie spędzał ze swoim dzieckiem to się szybciej ogarnie.

Przeciwnie, nie głupio robisz a bardzo mądrze, masz intuicję dziewczyno
Do psychologa możesz iść na początek sama, wprowadzisz go w problem i znajdziesz wsparcie dla siebie.
Nie zostawiaj męża samego z dzieckiem i nie wychodź z koleżankami, bo biedny miś poczuje się samotny i zacznie myśleć "nie w tą stronę" co trzeba
Przeciwnie, załatw jakieś atrakcje wakacyjne dla dziecka a WY wybierzcie się TYLKO we DWOJE w jakąś podróż romantyczną. Zauroczenie, zauroczeniem a zobaczy jaką fajną babkę ma do stracenia, może przypomną mu się odczucia i  wrażenia z okresu waszego narzeczeństwa

Nie jestem zwolenniczką życia i podejmowania jakichkolwiek decyzji zgodnie z "powinnam".

Decyzja o seksie, moim zdaniem, wypływa z ochoty, decyzji a nie różnych "powinności".

Jeśli masz ochotę na seks ze swym mężem, to zrób to.
Jeśli jest on dla Ciebie upokarzającym, to nie gwałć się.

moim zdaniem to kwestia indywidualna - czy poprzez odmowę seksu zrobisz "kuku" mężowi czy raczej sobie? Często kobiety wykorzystują seks jak broń - byłeś niegrzeczny - szlaban na organki. Według mnie nie powinno się tak działać. Jeżeli obie strony pragną się to super, jeżeli któraś czuje jakieś opory, to nie powinna się zmuszać. Ale seks nie jest ani karą ani nagrodą. Rozumiem Twoje wahania i uczucia, ale tutaj to już tylko Ty możesz podjąć decyzję.
Jeżeli mimo trudnych dla Ciebie dni masz ochotę na seks, namiętność i pragniesz swojego męża to w imię czego masz sobie tego odmawiać?

Mąż twierdzi, że nie wyobraża sobie zaczynać wszystko od nowa. Że ja i córka jestesmy całym jego światem. Gdyby odszedł zostałby sam, bez rodziny, bez niczego..
Tylko zastanawiam się, czy te myśli wynikaja z jego poniekąd tchórzostwa, że miałby koło 40 stki zaczynać wszystko od nowa?
A tak ma wszystko poukładane? Nie wiem....

Oj nie mam już siły!
Prawie codziennie zamęczam męża pytaniami co dalej!
On się miota, nie wie co mi powiedzieć!
Żałuje tego co się stało, ale nie zna rozwiązania na razie...Powiedział mi wczoraj, że nie wie czy uda mu się odzyskać szczęście...
Wiecie jak się czuję?
Nawet jeśli będzie miał na tyle przyzwoitości,że nie zostawi rodziny, to czy będziemy umieli jakoś w tej rzeczywistości się odnależć?
Dobił mnie wczoraj wyznaniem, że przeszło mu przez myśl, żeby rozwalić się samochodem na jakimś drzewie! Ale się opamiętał!!!!!
Mnie też się powoli żyć odechciewa! Trzyma mnie teraz tylko córka...:-(

Święta prawda Teo!
Wkurza mnie to jego "rozmemłanie"!
Ciągle mnie przeprasza a ja mu na to, że niech mnie przestanie przepraszać i niech w końcu cos postanowi!
To tak jest, że mężczyżni maja problem z podejmowaniem jakichkolwiek decyzji życiowych!
Kobiety sa bardziej konkretne!
Ale to tak zawsze było, że ja decydowałam o wszystkich poważniejszych decyzjach domowych, nawet takich banalnych jak np. remont. On wiedział, że trzeba go zrobić, ale to ja zawsze konkretne działania podejmowałam. Może teraz to zaczyna pokutować, no i sama się pewnie przyczyniłam do takiego rozmemłania....

Uważam, że to zbyt drastyczny krok. Po opisach widać co nieco i to jest taki typ faceta, że zwiesi głowę, weźmie walizkę i wyjdzie, bo jego żona tak mu kazała. smutnamonia przyznaję Ci rację, że trochę w tym Twojej winy skoro za wszystkie poważne decyzje w domu odpowiadałaś Ty więc naturalną koleją rzeczy jest, że on głupieje. Dlatego postawienie wyraźnych granic i oczekiwanie konkretnej odpowiedzi czy deklaracji jest chyba najlepszym rozwiązaniem. Uważam, że w sumie facet nie nabroił aż tak bardzo, bo się tylko zakochał/zauroczył, ale do niczego nie doszło. Dlatego nie należy go od razu wyrzucać z domu, chyba...

No tak, oczywiście, że to co się stało jest nie w porządku i powinno zostać naprawione. Jednak biorąc pod uwagę bilans zysków i strat to wydaje mi się, że bardzo dużo byś straciła rozstając się z mężem na podstawie zdrady emocjonalnej. Wiem, że boli, bo każda zdrada boli, ale jeżeli potraktujesz mnie jako chłodnego, bezstronnego obserwatora to ja Ci mówię, że nie warto się rozwodzić i zaprzepaszczać w sumie udany związek opierając to na męskiej słabości.
Ktoś kiedyś powiedział, że żona mężczyzny, który cały dzień spędza w biurze jest niestety bezsilna jeśli w gre wchodzi obca, młoda kobieta z biura, która się nim zainteresuje. Taka prawda, moje panie i jest to walka z wiatrakami. Facet to facet i poleci na każde szczebioty. Twój miał w sobie tyle odwagi i sumienia, że powiedział Ci o uczuciu, ale też samozaparcia że nie posunął się o krok dalej. Czuje się winny i chce naprawić błąd. Uważam, że są to dość duże argumenty za.

smutnamonia wiem, że czujesz się zdradzona i zraniona ale tymi emocjami, postaraj się raczej nie kierować - to marni doradcy...
Przyznam się, że jestem pod wielkim wrażeniem postawy jaką zaprezentował Twój mąż. Masz prawo czuć do niego żal...ale powiem Tobie, że bardzo chciałabym spotkać na swojej drodze mężczyznę, który miałby dla mnie tyle szacunku, ile Twój mąż ma dla Ciebie. Warto go kochać nadal...

Witaj, życie to nie logiczne myślenie, to "kombinowanie jak być lepszym" ;-).
Zauroczenie - normalna sprawa. Dotyka każdego nawet naszych dziadków. Nie da się przed tym uchronić, trzeba umieć z tym żyć, ewentualnie zapobiegać. W Twoim przypadku nie udallo się zapobieć więc teraz musisz obmyśleć plan powrotu do normalności. Ja sugeruję:
1. Zagrać jak on, przestać rozmawiać z nim na ten temat, zaczynac powoli odseparowywać się. Zacząć zapraszać wyłacznie jednego kolegę z pracy do domu (celem przywiezenie czegoś z pracy, zostania na chwilę na kawę pogadania. PRzy czym Małżonek musi widzieć efekt zauroczenia Twojego w nim (biegasz koło niego, robisz kawe itp). Po jakimś czasie muuwisz to samo mężowi co on tobie powiedział. Że zauroczył cię ten kolega i potrzebujesz czasu. Grasz jak on.
2. Uciekasz z miejsca zdarzenia. Wyprowadzasz się po cichu bez wcześniejszych rozmów. Na odpowiedzi co się dzieje z płaczem stwierdzasz, że nie chcesz mu przeszkadzać, widzisz że z inną mu lepiej i nie chcesz mu marnować życia. Zaczynasz unikać z nim kontaktu aż do momentu kiedy osobiście do ciebie nie przyjedzie i nie przeprosi. (Musi czuć sie winny imusi czuć, że Ty jesteś z tego powodu poszkodwana).

Kobietki - pogadajcie z Waszymi babciami. Ile razy w życiu się one zakochiwały- na pewno wiele, tylko wóczas sie o tym nie mówiło - teraz ludzie się bardziej otwierają, komórki, internet, dowody itp. Wcześniej tego nie było a zdrady były !!? Przecież efekt zycia ze soba ponad 50 lat to kwestia czasów wojen i zamieszek. Seks był wszędzie i z róznymi osobami. I włąsnie to pozwola przetrwać razem jednemu małżeństwu. Teraz aby zachować męża przy sobie to trzeba i o siebie dbać i od czasu do czasu dawać mu dreszczyk emocji !!

A co jak skoczy w bok - odrzucisz go? Skoro Cię kocha? Może lepiej też skoczyć i dalej żyć z nim przez 10 lat szczęśliwie, aniżeli cały czas się kłócić i wypominać. I tak do 60 lat ;-).

Paweł

Paweł

Wiem,że zachował się fair, mówiąc mi  wszystkim co przeżywa. Jest mu przykro, że zrobił mi taką krzywdę.
Ale właśnie problem polega nie na tym, że nie potrafię mu wybaczyć!
Problemem jest to, że nie powiedział mi że chce naprawić swój błąd, że chce wynagrodzić mi krzywdę jaką mi zrobił.
I tu jest problem!!
Bo gdyby chciał zacząć wszystko od nowa, przekreślić tamto to naprawdę byłabym gotowa wybaczyć, zacząć wszystko od nowa! Naprawdę! Byłoby mi ciężko ale dałabym radę!
I tu koło się zamyka, bo nie ma z jego strony tej ważnej deklaracji!
Wczoraj mu powiedziałam, że powinnam od razu wystawić mu walizki, że jestem dla niego za dobra. On na to wystraszony mówi: daj mi jeszcze trochę czasu!

I nadal nic nie wiem!

Jestem skołowana!
Nic już nie rozumiem! Mąż cały czas jest w rozterkach, a z drugiej strony zachowuje się tak jakby wszystko było jak kiedyś.
Wakacje w sierpniu cały czas aktualne, inne plany też. Obiecał, że za rok kupi mi samochód!
Może to jest jakaś podświadoma odpowiedź z jego strony?
Cały czas powtarza, że gdyby odszedł, straciłby wszystko co ma najcenniejszego!

Witam ponownie. No niestety, to co piszesz uświadamia mnie w tym, że on dopóścił się zdrady. Dostał może nawet propozycję życia z inną kobieta i z niej zrezygnował. Czuje się podświadomie winny tego, i sumienie nie pozwala mu żyć z myślą, iż Ty o tym nie wiesz. Możesz albo zapytac go w prost, czy cię zdradził i nawet twierdzić, że już wszystko wiesz (pewnie sę wygada w końcu), albo samemu wyskoczyć "w bok" ;-).

Paweł

To są bardzo bolesne sprawy. Współczuję Ci i mam nadzieję, że wszystko ułoży się po twojej myśli.
Uważam, że musiałaś jakoś zareagować i wyznaczyć czas. Bo ile można tkwić w oczekiwaniu na nie wiadomo co...
Trzymaj się. Nie będziesz wredną suką - jesteś kobietą, która się szanuje i żąda tego od partnera.
Dlaczego masz nad nim się litować, skoro on nie potrafi tak pokierować sytuacją, by nie ranić Ciebie?
Powodzenia życzę i dużo sił

Smutnamonia uważam, że bardzo dobrze zrobiłaś. Postawiłaś na konkrety i tak trzymaj. Inaczej w takiej niewiadomej moglibyście tkwić miesiącami... Walcz o swoje, bo tyle lat wspólnego życia szkoda byłoby przekreślić. Jeżeli twój mąż zostanie z Tobą, to nie widzę innej możliwości jak zmiana jego pracy. Nie powinien mieć kontaktów z tą drugą kobietą, bo skąd miałabyś pewność, że miedzy nimi byłoby wszystko skończone...
Trzymaj się i głowa do góry. Jestem pewna, że wszystko się ułoży .

Pozdrawiam!

Trudno być atrakcyjną, uśmiechniętą i zadowoloną z życia kobietą, kiedy się świat na głowę zwalił!
Ale staram się! naprawdę! Jak pisałam wczesniej: nowe ciuszki, makijaż..itp.
Chociaż popłakuję wieczorami! Nie ukrywam!
Trwa to już ponad miesiąc, wiem że to krótko, ale dla mnie to jak rok!
Bałabym się teraz gdzies wyjechać, ale z drugiej strony może i to byłby dobry pomysł.

Nie ma nic złego w walce o własną rodzinę! Współczuję Ci bardzo takiej trudnej sytuacji! Może naprawdę powinnaś się zastanowić nad zabraniem córci na jakiej wakacje tylko dla Was dwóch? A mężowi powiedz że ma czas na zastanowienie do Waszego powrotu, z tym, że to nie Ty powinnaś się wyprowadzać ale on, jeżeli zdecyduje, ze jednak woli tamtą. Dlaczego wyrywać dziecko z jej środowiska - jemu będzie łatwiej spakować manatki...
Chociaż pewnie jak Was nie będzie - i tego z całego serca Ci życzę - on zrozumie, że naprawdę stanowicie dla niego cały świat i będzie stawał na głowie aby wszystko naprawić.
Pozdrawiam serdecznie i powodzenia!

ja wiem, że to moj mąż jest winien, ale z drugiej strony ona powinna kategorycznie uciąć tę znajomość skoro podobno nie chce rozbijać rodziny!
Po prostu szlag mnie trafił jak zobaczyłam, że podtrzymują ze sobą kontakt nie tylko na stopie zawodowej.
To wszystko trwa już za długo! Nie mam już siły!

Anhedonio!

Dziękuję za słowa wsparcia i dobre rady!
Tak sobie myślę jak ja bym się zachowała, będąc na jej miejscu!
Wiem, że trudno się odkochać od razu w momencie gdy facet mówi że ma żonę i dziecko! Ale to na pewno  podziałałoby na mnie jak  kubeł zimnej wody
Nie sądzę, żebym była tak wyrachowana, żeby to ciągnąć.
Ale nigdy nie byłam w takiej sytuacji, więc to tylko moje przypuszczenie!

Macie rację dziewczyny! Na pewno!
Tylko, że błądzę jak ślepy we mgle i moje działania nie zawsze są przemyślane!
Nie czuję się dobrze po wysłaniu tej wiadomości, nie wiem czego oczekiwałam! Że będzie mi lżej?
Wcale nie jest!

Nie! Nie odpowiedziała na moją wiadomość.

Podejrzewam, że faktycznie chce z nim porozmawiać. Może musi przetrawić to co jej napisałam!
Może moja wiadomość skłoni ją do poważnych rozmów z moim mężem i zmusi do podjęcia ostatecznych decyzji!

Ja dokładnie tak samo myślę! Niby nie chce rozbijać rodziny, ale jednak furtkę otwartą mu zostawiła!

No właśnie! Wszystko przecież znam z relacji mojego męża!
Gdyby mi uczciwie napisała jak sprawa wygląda z jej strony to miałabym pewność na czym tak naprawdę stoję!
A tak to tylko snuję domysły!

Wiesz co smutnamonia to już się robi dziwne. Skoro napisałaś jej coś, a ona nic to, albo przejęła się tym i nie chce nic się odzywać i zakończyć znajomość, albo ma to w du*ie. Jeżeli rzeczyiwście nie chciała utrzymywać z Twoim mężem kontaktu i uznała ich spotkania za wielkie nieporozumienie to powinna to napisać. I co to znaczy, że ONA ma na ten temat rozmawiać z TWOIM mężem?! A kim ona jest?!
Na Twoim miejscu postawiłabym sprawę ostro i poważnie. Mężowi zapowiedziała, że kategorycznie ma natychmiast się określić, skasować jej numer telefonu i poszukać innej pracy/stanowiska lub zastanowić się jak ominąć tą kobietę w pracy. Oklepane "albo ona albo ja" jest tutaj jak najbardziej na miejscu. I nie rozumiem czemu to Ty masz się wyprowadzać?! To jest też Twoje mieszkanie. Jeżeli po tak ostrym postawieniu sprawy mąż będzie się wahał to NATYCHMIAST wstajesz z miejsca i zaczynasz wrzucać jego rzeczy do walizki. To powinno go bardzo szybko otrzeźwić i doprowadzić do pionu.
A do tej kobiety się nie odzywaj już. Traktuj jak powietrze.

Może  sama podaj mężowi datę do której oczekujesz odpowiedzi ? Przeciez nie możesz miesiącami funkcjonować w zaieszeniu... Mąż chyba, to rozumie...

Wszystko zależy od tego co tej kobiecie powiedział Twój mąż - jak znam życie to opisał Ciebie jako heterę, która go krzywdzi, jaki jest nieszczęśliwy i w ogóle, ze Wasze małżeństwo praktycznie nie istnieje, bo raczej wątpię aby był szczery i uczciwie przyznał, ze ma wspaniałą żonę, która jest cudowną matką i rewelacyjną kochanką, śliczną i mądrą córkę i ogólnie szczęśliwy dom. Może Twoja wiadomość naprawdę nią wstrząsnęła? Może po prostu nie ma pojęcia co ma Ci odpowiedzieć? Poczekaj jest szansa, ze naprawdę "prześpi" się z tą wiadomością i w tedy odpowie. A nawet jeśli nie to i tak na pewno coś to zmieni w jej podejściu do całej sprawy.
Poza tym naprawdę polecam Ci jakiś relaks, formę odpoczynku, czas dla siebie i córki, chwilę na refleksje ale z daleka od domu. Bo w domu tkwisz ciągle w tym po szyję, zmieniając klimat być może uda Ci się spojrzeć na sprawę z lekkim dystansem, świeżym spojrzeniem, a mąż niech ma ściśle wyznaczony termin i kropka. A może na czas podjęcia tej decyzji niech on "wyjedzie" w delegację czy coś - jeżeli nie chcesz mówić córce o problemie póki co - będąc z daleka naprawdę doceni co traci...

Najchętniej bym wyjechała z córką na wakacje od razu! Ale niestety nie dostanę teraz urlopu (próbowałam).
Nasz wakacyjny wyjazd mamy w sierpniu, tylko nie wiem czy rodzinny czy tylko mój z córką.
To się okaże!
Na razie robimy sobie małe babskie przyjemności tylko we dwie.
A mój mąż dostał ultimatum, został mu tydzień do namysłu!
Powiedziałam mu że po tym terminie pakuję swoje i córki rzeczy i wynoszę się do matki.
Jak mu to powiedziałam to zobaczyłam przerażenie w jego oczach.
Tak naprawdę to nie mam zamiaru tego robić, tylko jemu wystawię walizkę za drzwi. Ale widzę, że jak mówię o moim odejściu to bardziej go to wstrząsa.
Ciągle mi powtarza, że mnie nie przestał kochać, ale obie jesteśmy dla niego ważne. Powiedziałam, że nie mam zamiaru żyć w trójkącie. I niech wybiera ona albo ja.

Ostatnią noc kochaliśmy się z taką namiętnością, jakby miał świat się zaraz skończyć. Nie pamiętam takiego ognia już od dawna, zaryzykuje że nigdy tak nie było! Chociaż zawsze było bardzo namiętnie!
Trochę okrutnie powiedziałam, że muszę się nim nacieszyć póki go mam, żebym miała co wspominać!
Nie mogę tego przeżyć, że on ciągle się zastanawia. W końcu rodzina powinna być najważniejsza.

Córka bierze teraz udział w półkoloniach w domu kultury i wczoraj mieli występy dla rodziców, dziadków. Miała pójść tylko babcia (ja nie mogłam urwać się z pracy). Mąż wyskoczył z pracy i zrobił jej niespodziankę! Jak zobaczyła tatę to z radości aż zaczęła wariować. Mąż gdy zobaczył to jej szczęście to aż prawie się popłakał.
Powiedziałam mu, że niestety mała bardzo przeżyje gdy będzie ją odwiedzał tylko co jakiś czas, jeśli podejmie decyzję na niekorzyść naszej rodziny.
Poradźcie mi jedno!
Gdyby okazało się,  że jednak podejmie decyzję na nasza korzyść, to co zrobić, żeby zapomniał o tamtej?
Wiadomo,że nie od razu o niej zapomni. Na pewno zmiana pracy by pomogła! Chociaż w dzisiejszych czasach cholernie ciężko zdobyć i utrzymać dobrą pracę.
Powinnam tego zażądać dla dobra naszej przyszłości! No i oczywiście musiałby zerwać wszelkie z nią kontakty!
Tylko co ja mogłabym zrobić, żeby tak mnie kochał i pożądał że inna dla niego nie będzie już ważna?

Nie mogę już funkcjonować normalnie! Dziś w pracy po zjedzeniu śniadania po prostu je zwymiotowalam! W takim stresie żyje, że to się opisac nie da!
Mężowi został tydzień na zdecydowanie się, ale mam czarne myśli.
Rozmawiamy prawie codziennie o tej całej sytuacji. Wczoraj jak zapytałam czy już może ma jakieś przemyślenia,  on odpowiedział, że jeszcze nie. Wtedy się wściekłam, i powiedziałam, że jakim cudem w tydzień ma się nagle coś zmienić. Że nie wierzę, że jego decyzja będzie na moja korzyść.
Już wczoraj miałam ochotę mu ciuchy spakować, ale siłą mnie powstrzymywał.
Już nie daję rady! Cholernie mnie to boli, że stawia na jednej szali rodzinę a na drugiej tę...nie chcę używać brzydkich słów....
Serce pęka..