Wątpliwości - czy to ten/ta jedyny/a?? - Netkobiety.pl

V osobiście uważam całkiem podobnie jak Ty
Nie mniej jednak czasem były partner był dla nas bardzo ważny ale z niekoniecznie oczywistych powodów nie decydujemy się na ułożenie sobie z nim życia. Coś jest nie tak.
Z kolei często zdarza mi się słyszeć opinie, że ktoś nie wahał się przed taka decyzja. Np moi rodzice - zdecydowali się na ślub w sumie z wygody bo chcieli już razem zamieszkać (inne czasy, nie było tak łatwo żyć sobie na kocia łapę bo rodzina bo coś tam itd) ale mówią że było im wszystko jedno bo czy byłby ślub czy by nie było i tak byli pewni że chcą razem być, założyć rodzinę i tak dalej. Są razem prawie 30 lat i wiadomo że różnie bywało, były kłótnie, duże decyzję itd ale mówią, że nigdy nie żałowali że się że sobą związali. To mnie ciekawi, skąd u niektórych taka pewność. Czy to kwestia danej relacji, czy też charakteru?...

30 lat temu były inne czasy, inne wartości były w cenie, ludzie inaczej myśleli, inaczej się zachowywali, inaczej żyli.
Czasy współczesne, to przede wszystkim era internetu, który stworzył nieznane nigdy wcześniej ludzkości
możliwości poznawania innych ludzi nawet tylko wirtualnie, ale też spotykania się z innymi w świecie rzeczywistym
i nie mam na myśli tylko randkowania czy umawiania się na seks, ale w ogóle choćby fora takie jak to czy cała masa innych,
gdzie nasze poglądy zostają skonfrontowane z poglądami innych i zmienia się optyka na dużo kwestii tzw. życiowych...
Nigdy wcześniej niespotykana łatwość w nawiązywaniu nowych znajomości, odświeżania starych, portale jak nk czy fb itp...
30 lat temu tego wszystkiego nie było, pary dobierały się najczęściej w szkole albo na podwórku i tak już ze sobą zostawały,
nawet jeśli pojawiały się jakieś wątpliwości, to nie było zbyt wielu opcji, żeby przesadnie grymasić i wybrzydzać.
Dzisiaj jest zupełnie inaczej, a wręcz odnoszę takie wrażenie, że współcześnie ludzie mając praktycznie nieograniczony wybór
zwyczajnie nie chcą się wikłać w jakieś stałe relacje, przynajmniej do jakiegoś tam wieku, kiedy mogą sobie przebierać i wybierać,
dlatego też nie angażują się jakoś szczególnie mocno w kolejny swój związek traktując to lajtowo na zasadzie "co ma być to będzie"
i albo taki związek sam z czasem usycha bo nudy, albo pojawia się ktoś trzeci w układzie i łatwiej przychodzi przeskoczenie na nową gałąź.
Wyobraźcie sobie na chwilę, że ludzie jeszcze nie wymyślili internetu, a wtedy w jednej sekundzie znikają wszelkie "wątpliwości"

Nie jestem w stanie nawiązać do tego, jak było 30 lat temu, bo mnie nawet na świecie jeszcze nie było Jednak nie wiem, czy można wszystko przypisać Internetowi - z cudzych opowieści mam raczej wrażenie, że to kwestia zmiany obyczajów. Tego, że więcej rzeczy "wypadało". Jesteście długo ze sobą? Wypada wziąć ślub. Jesteście długo małżeństwem? Nie wypada się rozwodzić. Ciąża? Wypada wziąć ślub. Jest tak średnio, ale znośnie? Nie wypada marudzić, "tak ma być".
Co do tego Internetu - oczywiście gro ludzi ma inaczej, ale jak ja się nad tym zastanawiam, to bardzo niewielu z moich znajomych poznałam w Sieci. Zdecydowaną większość zapoznałam w rzeczywistości - czy to naturalną kolejną rzeczy (znajomi znajomych, w szkole, w pracy), czy to przypadkiem (rozmowa nawiązana w przypadkowym miejscu z przypadkowego powodu).

nie wiem
ja nie czuje jakiegoś ogromnego wysilku w poznawaniu kogos od zera majac lat 35

i nie, nie traktuje ludzi jak jednorazowe chusteczki

między związkiem na cale zycie, a traktowaniem ludzi jak śmieci jest jeszcze mnostwo innych relacji i możliwości

Okej V ale ja się raczej odnosiłam do związków budowanych na lata. Zakładanie rodziny, dzieci, wspólne życie i wspólne rozwiązywanie problemów itd itp.
Z tego co wiem (wybacz, jeśli się mylę) to Ty raczej takich związków nie poszukujesz. Więc co innego jest poznać kogoś od zera do stopnia, w którym będziecie dzielić ogromną ilość ważnych aspektów życia, a co innego jeśli masz poznać kogoś i mieć z nim relację raczej nieformalną, raczej niezobowiązującą.
---
A co do Twojego poprzedniego posta to jasne, wątpliwości są okej aczkolwiek zależy o jakim stopniu wątpliwości mówimy. Ja pytam w tym wątku o tak niewielki stopień, że świadomie decydujesz się iść z kimś przez życie, związać się prawnie, mieć dzieci i tak dalej. Czy to tylko kwestia zakochania, "tego czegoś", czy jak to wygląda w opinii i doświadczeniu innych.

nie bierzecie pod uwagę jednego: ludzie się zmieniają

i nawet jak wam sie nie zmieni, to moze w kazdej chwili sie odmienic waszym partnerom na cale zycie

w najlepszym wypadku wtedy odejda
w najgorszym beda wiedli drugie zycie, o ktorym sie szybko nie dowiecie.

poza bardzo nielicznymi przypadkami ludzie nie sa monogamiczni i nie wiaza sie z jedna osoba na cale zycie. co widac po przykładach kochanek i kochanków,które większość ludzi ma,miało lub bedzie mialo.

Dokładnie tak jest. Z jednej strony dobrze, a z drugiej źle, bo czasami ludzie sami nie wiedzą czego chcą. Są już tak mocno oderwani od rzeczywistości (żyją zdjęciami dziewczyn/chłopaków z internetu itp.) że coraz częściej występują sytuacje tzw. silnej chęci powrotu po rozejściu się. Jednakże w każdym podejściu są wady i nie ma doskonałych rozwiązań . Dla "systemu emerytalnego" było lepiej jak ludzie nawet cierpiąc byli w bezowocnych związkach - bo dzieci z nich były.

Z własnego doświadczenia jjbp wiem, że właśnie przy moim obecnym partnerze (teraz mężu ) pomyślałam "to właśnie to!" i poszłooooo. Gdybyśmy nie mieli tak silnego postanowienia ciągnięcia oraz pielęgnowania relacji to przy mniejszych/większych kryzysach byśmy się rozeszli. Z drugiej strony trzeba stawiać twarde granice w związku i bez względu na staż/wiek odejść jeśli zostaną przekroczone.

Po tylu latach ludzie raczej nie mają wątpliwości, chyba że jak wcześniej napisałam zostały przekroczone nietykalne granice np. odnośnie kupna domu, zdrady. Z wiekiem na więcej "niedociągnięć" przymyka się oko . Ja już przestałam walczyć z układaniem rzeczy w szklarni. Ludzie się znają, wiedzą komu na czymś bardziej zależy niż im samym i po prostu ustępują.
Chyba, że chodzi Ci o jeszcze inne rzeczy, ale to już musisz podać przykłady .

Esthere, bardzo podoba mi się Twój post

Zastanawiam się tylko nad tym jak ludzie dochodzą do takiej decyzji, wniosku.... ja jestem w związku już 2 rok, mieszkamy razem, nie ma żadnych niepokojących sygnałów że tak to ujmę i na codzień mimo wszystko żyjemy z dnia na dzień, dogadujemy się, kochamy a jednak co parę tygodni/miesięcy wraca do mnie to "coś".... taka myśl, że niby jest wszystko ok ale nie tak jakbym chciała, że to może nie jest osoba dla mnie, że jestem za młoda na deklaracje i wiązanie się, że powinnam najpierw rozwiązać swoje problemy ze sobą a dopiero później wchodzić w związek. Taka niepewność. Ta myśl co jakiś czas przychodzi i odchodzi. Szczerze mówiąc ciężko mi to opisać. ostatnio pod wpływem pewnych zdarzeń w moim życiu zaczęłam się zastanawiać czy nie ignoruję czegoś bardzo ważnego.

Czytałam, bardzo fajny artykuł . Rzeczywiście jeśli osoby stanowiące związek są indywidualnościami, które jednocześnie potrafią wzajemnie się dopełniać i szanować wolność jednostki to w związku żyje się chwilą i nie boi się o wspólną przyszłość "bo zawsze się dogadamy oraz nasze pomysły/indywidualność nie będą torpedowane tylko dyskutowane" .
Także problem stanowi dowartościowywanie się i szukanie sensu życia w związku jako takim. Czyli relacja staje się celem samym w sobie, zamiast dopełnieniem naszego życia. Chyba najważniejsze to w pewnym momencie poczuć "z nim/nią chcę być", zaangażować się w związek (w swoich planach wliczać drugą stronę) i dalej być sobą .

Ale jak nie ma doskonałych związków, tak samo nie ma doskonałych ludzi.

Po jakim czasie?
Jak ktoś jest "naćpany" hormonami, na starcie, to ciężko o racjonalne decyzje. W końcu wtedy to każdy/a jest wspaniały/a.

Z drugiej strony, to jest sporo badań na ten temat i wnioski są dość ciekawe... badania poziomu określonych hormonów "miłości" przez X lat, w danym związku. Gdzieś w 3 lata poziom hormonów spada do poziomu "sprzed związku", ale u części zostaje na wyższym poziomie na stałe. Wtedy pewnie można mówić o "tej/tym".
Inne kwestia to "dlaczego jednym zostaje a innym nie".

czy jest trudno czy nie to tylko od nas samych zależy

rozstanie to nie koniec swiata
ale jesli zamknięmy sie w swoim cierpieniu albo bedziemy nasze przeszle doświadczenia projektowac na innych ludzi to jasne ze szanse beda marne.

po mega toksycznym zwiazku moglabym jak wiele osob tutaj powiedzieć, ze nie mam ochoty na zadne relacje i ogolnie mezczyzni to świnie.

a ja wręcz przeciwniel - chętnie poznaje nowych ludzi
i nie, nawet spotykanie sie na seks to nie jest nic nie znacząca relacja. bo moze byc pelna sympatii, troski, szacunku i czułości do drugiego człowieka
a czasem i milosci

naprawde nie trzeba z kimś byc czy mieszkac, zeby go kochac i zaangazowac sie emocjonalnie
wystarczy decyzja

Zgadzam się. Tak jak pisała _V_, ludzie się zmieniają. Zmienia się nasze podejście do świata, ludzi, zmieniają się nasze oczekiwania, pragnienia, potrzeby.
Po swoich doświadczeniach, nigdy już nie powiem, o żadnym związku "to już na zawsze, to jest to." Mimo, że teraz jestem szczęśliwa, spotkałam cudownego mężczyznę, który jest dla mnie ważny i którego kocham, wiążę z nim przyszłość, ale nie wiem czy na zawsze. Takie deklaracje są bezsensu. Jeśli się uda to super, jeśli nie to trudno. Oczywiście, nie asekuruję się, nie myślę i nie zakładam że to się nie uda, ale wiele w życiu widziałam. Wszystko się zmienia. Ktoś dał przykład swoich rodziców. Ja od zawsze słyszałam w domu kłótnie, krzyki, wieczne narzekania. Mojej matce zabrakło odwagi, by odejść. Została bo wiedziała, że się sama nie utrzyma. Na ich nieszczęście mają dwie córki po rozwodzie. Tata ma poczucie, ze to przez nich nasze małżeństwa się rozpadły, co jest oczywiście bzdurą. Niemniej jednak, kiedy widzi że jestem teraz szczęśliwa jest spokojny. Natomiast kiedy moja siostra się rozwodziła, moja matka powiedziała jej "zazdroszczę Ci".
I co z tego, że są ze soba 40 lat, że co roku świętują kolejną rocznicę, kiedy przez ogrom czasu są ze sobą nieszczęśliwi?
W dzisiejszych czasach nie chodzi o to, że łatwiej jest znaleźć kogoś innego, ale mamy większą odwagę na zmianę swojego życia, której naszym rodzicom zabrakło. Im nie wypadało, bo "co ludzie powiedzą?". Oni się nie rozwodzili, my się nie pobieramy.

Pytanie dlaczego te osobniki są ze sobą do śmierci?

Związek "bo dzieci" to wymówka. Dzieci dorastają i nie będą z nami żyć do śmierci, to my zostaniemy z tym kimś.

Zgadzam się z tym V co napisałaś w tym wątku Do momentu w którym nie zaczęłaś pisać o dzieciach. Otóż ludzkie dzieci potrzebują jednak pełnej rodziny.Co nie znaczy, że bez niej nie przeżyją.
I to też kwestia decyzji- tak jak to, czy ktoś decyduje się na wyjście z samotności czy tkwi w niej.

Dziewczyny, zgadzam się z wami i nie zgadzam jednocześnie
Też uważam, że ludzie się zmieniają i to jest warunkiem tego, żeby sam związek się rozwijał. Powiedzcie tak szczerze, czy wyobrażacie sobie długoletni związek z osobą, która się nie ROZWIJA i jest wciąż w tym samym miejscu? Prezcież to nuda i rutyna gwarantowana Jak sobie czytam to forum, to większość narzekań i rozczarowań związkiem wynika z faktu, że ludzie gnuśnieją i zastygają w marazmie, stają się dla siebie mało interesujący

Nie wiem, jak to będzie u mnie, bo jestem w związku dopiero trochę ponad 6 lat, ale widzę, że trafiłam na człowieka, dla którego ważny jest rozwój jako ...człowieka - to mnie m.in. w nim zachwyca i daje jakąś taką pewność, że z jednej strony jest bliski i znajomy a z drugiej pełen niespodzianek, intrygujący i interesujący. Nie wiem, czy tak będzie zawsze, czy z biegiem lat coś się zacznie między nami psuć, bo skupiam się na tym, jak jest między nami teraz i nie wybiegam specjalnie myślami, czy będziemy razem do końca naszych dni. Z drugiej strony widzę jego rodziców, którzy są z sobą dziesiątki lat i wciąż się lubią, darzą ogromnym szacunkiem, flirtują z sobą jakby mieli po 20 lat, co mi pokazuje, że rokowania są dobre.
Pewnie jest tak jak zwykle, większość sztampowo a jakiś odsetek łamie przeciętny schemat. Może trzeba mieć szczęście i trafić na osobę zdolną do rozwoju, ale samemu też nie stać w miejscu

nie potrzebują
na przestrzeni wiekow istnialy różne spolecznosci
nadal w Azji jest spolecznosc gdzie tylko kobiety wychowuja dzieci, nie wiaza sie z mężczyznami, mezczyzni dochodzą tylko na seks. mieszkają i zyja osobno. nie ma zwiazkow w naszym rozumieniu.

a na drugiej szali np. plemiona tzw. pierwotne. w niektorych dziecko po urodzeniu staje sie dzieckiem calej spolecznosci, nikt nie pamieta i nie przyklada wagi do tego kto jest biologiczna matka czy ojcem. dzieci sa wychowywane przez wszystkich, wiec tez nie maja wzorca 2+1 czy 2+2

jak widać sie da

Mnie dobijają nudne kobiety skupione na macierzyństwie, niczym nie zainteresowane, nie mające żadnych pasji, nic nie czytające tylko kręcoące się w kołowrotku praca-dom-dzieci i narzekające, że mąż nie pomaga. Same wybrały sobie wątpliwej JAKOŚCI egzemplarz na męża a później marudzenie, znużenie, zdrady. Zresztą z mężczyznami jest podobnie, zgnuśniałe typy, które same nic nie mają do zaoferowania i są zdziwieni, że ich kobieta nie jest ideałem.

W punkt.

Summerka- są różne fazy macierzyństwa- jak dzieci są małe, to są pasją z konieczności- obracasz się w gronie mamusiek i zachwycasz pierszymi ząbkami itp itd..--- cudowne lata z wózeczkami ..poznajesz wtedy nowe koleżanki które mają tę samą pasję- zwykle mąż też ją podziela.
potem dzieci idą do przedszkola i są inne zajęcia również. Czy byłam wtedy nudna? pewnie tak- ale w gronie takich samych pasjonatek było super ))
tak miałam z synem, gdy nie pracowałąm- z córką wróciłam do pracy jak miała 2 miesiace- nie polecam..

No to ja miałam inne macierzyństwo. Nie cierpiałam tej paplaniny o pieluchach, kupkach, słoiczkach, a na spacery chodziłam sama, bez towarzystwa.
Chciałam odpocząć właśnie od tych mamusiek, sfiksowanych na punkcie macierzyństwa. Dosyć że miałam to w domu, to wychodząc z koleżanką chciałam pogadać o zupełnie innych rzeczach.  Moją pasją zawsze była muzyka i książka. Moje dziecko wychowało się na muzyce rockowej, nie zmieniałam ulubionych stacji radiowych czy płyt, tylko dlatego że moje dziecko powinno słuchać puszka okruszka.

Ela, sytuacje są różne i nie przeczę, że dużo wymagające, ale idąc za „ten znajdzie sposoby”, to można lepiej się zorganizować, pomyśleć o tzw. grupie wsparcia wśród przyjaciół, znajomych i rodziny, itd. Mi się naprawdę nie chce udawadniać ludziom, którym się zwyczajnie NIE CHCE, że jakby się im zechciało, to by znaleźli sposoby

Nie wydaje mi się, źe to jest off top. Wręcz przeciwnie.

Można ZANIM podejmie się decyzję o rodzinie, dzieciach poprzyglądać się wybrankowi pod kątem tego, o czym tu piszemy, czyli tego, czy wybranek/wybranka to osoba zdolna do rozwoju, służąca pomocą i wsparciem w trudnych życiowych sytuacjach, biorąca odpowiedzialność za wspólną drogę, gotowa na nieuniknione przeszkody i kryzysy.
W ten sposób można nabrać lub pozbyć się wielu wątpliwości, o które pyta autorka.
Naprawdę dziwię się, źe nie widzisz powiązań.

To by była dobra wiadomość, że są przereklamowane.. Obawiam się jednak, że mają znaczenie. Przykładem córki porzucone przez ojców w dzieciństwie- mają do wykonania ogrooomną pracę, by poczuć się dobrze w życiu osobistym czy założyć rodzinę. Związki homoseksualne nie znam się, ale myślę, że budują się na podobnej zasadzie jak mieszane- są i trwałe i luźne związki, homoseksualizm jest sprawą drugorzędną. Poliamoria nie jest raczej wzorem, ale odmiennym pojmowaniem miłości, nie sądzę, że można to w prosty sposób przejąć jako wzór.
I wzór niestety nie działa tak prosto jak kalka- czyli masz dobry wzór i z kimkolwiek go powielasz, czy od razu poznasz kto do niego pasuje..
Ci co mieli patologiczne dzieciństwo zawsze niestety mają problem- ale mogą coś z tym zrobić..

Summerka napisałaś żeby popatrzeć na Partnera czy jest zdolny do rozwoju.. Moim zdaniem rozwój to konieczność, bo wcześniej czy później zacznie nas coś uwierać.Więc nawet niezdolnego do rozwoju życie w końcu ugryzie w tyłek.. Lepiej może zastanowić się, czy jest się na podobnym etapie na tej drodze- bo wtedy się lepiej  rozumiemy- nie ma przepaści..

V, jesli moje dziecko byłoby homo- to oczywiste, że orientacja jest nad wszelkimi wzorami.. bo jest biologicznie uwarunkowana. Wzór jest uwarunkowany hmm społecznie i nabywany doświadczeniem- istnieje i jest silny. Wydaje mi się- że i takim związku jakieś wzory się przejmuje- ale nie wgłębiałam się w temat.
Piegowata pozdrawiam- wyszła z związku- bo było jej  źle, Tobie też, i wyszłaś..:) Znajomi mówią ze im źle i narzekają- ale chociażby nie wiem jak bliscy to byli znajomi- nie wierz im- widocznie mają swoje korzyści z tego i tam są- nie ma co ich żałować jako bezwolnych ofiar.- no chyba że ktoś siedzi u Fritzla w piwnicy..
I niezależnie od wszystkich wzorów i pomyłek, człowiek może być szczęśliwy i w równowadze-jak się rozwija i pracuje nad sobą. Ty chyba jesteś tego przykładem