koniec związku, chłód emocjonalny - Netkobiety.pl

To nie jest domena kobiet, że potrafią z takim chłodem zakończyć związek.
Najczęściej osoby kończące związek nie podejmują takiej decyzji w jednej chwili. To trwa. A one same przechodzą przez swoje rozterki. Same cierpią i boją się. Bo to jest cały natłok uczuć, branie odpowiedzialności za uczucia partnera i za swoją, i jego/jej przyszłość. Która przecież miała być świetlana i wspólna. To jest żegnanie się ze wspólnymi marzeniami i planami. Często w tym są jeszcze dzieci.
Czasami to jest kilka tygodni, czasami trwa to dłużej.

A osoba, z którą kończy się związek, widzi już podjętą decyzję i zdecydowanie.
Nie widzi tych wszystkich rozterek, które miały miejsce często tuż przy niej. Które często widziała, ale dała sobie wmówić, że to głowa bolała, albo był trudniejszy dzień w pracy. Które często olała, bo to taka przejściowa histeria.

Idealnie napisalyscie.100% sie podpisuje. Nie widzialam zeby dziewczynie bylo latwo skonczyc.

Bo jak sie przyjrzysz, to zobaczysz, ze kobieta jak odchodzi, to odchodzi do innego. Przelewa emocje na niego, a do Ciebie traci szacunek. Ty jako facet raczej dzisiaj jesteś tym, ktory się opiekuje i dba. Generalnie proporcje wkładu w związek raczej rzadko są równe. Takze tak to wygląda. No i to Ty sie starales by to stworzyć i musiales sie napracować. Nie wyszło i boli. Podejrzewam ze to spokojnie z 90% przypadków.

Burzowy, zobacz ile jest wątków na forum, że to on odchodzi do innej, że zdradza, że sobie kogoś znalazł. Że w domu dzieci i żona, a on sobie bzyka panienki gdzieś na boku. Że odchodził i przychodził.
Nie wiemy, czy autor jako facet był tym, który opiekował się i dbał. Nie napisał nic takiego. Nie wiemy, czy przez 7,5 roku tylko brał a na koniec, gdy mu się sypnęło postanowił coś ratować.
Łatwo jest uogólniać.

Myślę, że to nie zależy od płci.
Szary, myślę, że to nie jest ot tak hop siup i sobie poszła. Nie znam Twojej historii. Widzę tylko jej zakończenie - jesteś na forum i szukasz odpowiedzi.

Dzięki, więc napisze. Byla moją jedyną dziewczyną. Od poczatku (2011 r.) wiedziałem ze są zachowania krzywdzące dla dziewczyn i nic takiego nie robiłem, duzo czytalem na forach i wiedziałem jakich zachowań unikac. Przez pierwsze kilka lat mogłem starać sie bardziej finansowo, to było dla niej ważne. Ale moje max. to były studia dzienne i praca na 32h/tygodniowo. Za późno zacząłem robić szkolenia, rozwijać sie naukowo i zawodowo. Dziewczyna była zawiedziona, bo miala o mnie wyzsze wyobrazenia gdy mnie poznawała, ale konsekwentnie poprawiałem swoją sytuację. Po kilku latach zaszedlem wyzej, nie chce pisac ze szczegółami bo byłoby ze skupiam sie na kasie.

W latach 2015-17 miala bardzo ciężką depresje. W tym czasie wymagała opieki całościowej, nie miala rodziców. Spędzałem wiele godzin dziennie w pociągach, miałem prace i zadłużone rodzinne mieszkanie z oplatami w jednym wojewodztwie, dziewczynę w innym. Godz.16 ileś był pociąg do niej, 5 rano był pociąg do pracy. Moja mała potrzebowala mieć wszystkie rzeczy podane, bo inaczej nie poradziłaby sobie, nie jadlaby, nie utrzymalaby porządku. Takie są objawy choroby, a choroba nie wybiera. Była jak moje dziecko, oglądaliśmy bajki, zamawiałem pizze i jedzenie albo sam gotowalem, czytalem jej książki. Lubila Opowiesci z Narnii i basnie Grimm. Czesto chciala zebym opowiedzial jej bajke. Zasypiala przytulona, i przytulona budzila sie gdy o 5 rano musialem iść na pociąg do pracy. Najtrudniejsze dni byly gdy była psychoterapia i wizyty lekarskie. Moja mała potrzebowała żeby pojsc z nią do lekarza, inaczej moglby jej przepasc termin wizyty. Wtedy bralem urlop. Potrzebowała pilnowania regularnosci w zazywaniu lekarstw, bez tego walka z depresją nie skonczylaby sie.

Stopniowo widzialem jak czuje sie coraz lepiej. Wiedziałem ze przyjdzie moment gdy bedzie chciala byc samodzielna i pierwszym etapem samodzielnosci bylyby studia pewnie z pracą. Przegapilem jednak moment gdy walka z depresją skonczyla sie sukcesem, gdy ona chciala juz żyć normalnie. Moja mała mowila, ze nie dostala takiego wsparcia jakiego chciala z pracą i studiami i ze teraz nie wie co ma robic bo przepadł termin skladania papierów na studia. Nie wiem, czy dało sie to zrobić lepiej, bo interesowalem sie tematem jej studiów pod koniec września i wiedziała że do 28.09 trzeba podjąć decyzje, wydrukowalem dla niej informator o kierunkach i razem czytalismy. Mówila ze w tym roku jeszcze nie jest gotowa. Jednak później zmienila zdanie i powiedziala ze tak naprawde lepsze dla niej byloby gdybym ją postawil pod presją że ma studiować. Wtedy powiedzialem że takie moje zachowanie wywolaloby u niej mechanizm obronny i mogloby doprowadzic do powrotu depresji. Ona stwierdzila, ze mógłbym to zrobić w taki sposób, zeby tak nie było.

Ciesze sie bo widzę że od tego momentu moja mała radzi sobie swietnie, przestala mieć depresje i mam nadzieje ze tamten stan nigdy juz nie wroci. Ma nową prace, zyje teraz sama. Nie odbierała moich telefonów, nie kontaktuje się, nie chciala sie spotykac. Ostatnia nasza rozmowa była, ze przestalismy do siebie pasować, przestalem byc taki żeby ona mogla sie rozwijac, np.zapytala mnie czy mi kiedykolwiek przyszło na mysl zeby wyjechac za granice, a ona chciałaby na rok bo chciałaby poznać coś nowego. Konfrontacja mojej osoby z jej perspektywami wypada rzeczywiscie niekorzystnie. Przegapilem moment gdy walka z depresją szczęśliwie była już wygrana i gdy moja mała zaczęła potrzebować innego zachowania. Jednak jest mi przykro, ona dla mnie była na zawsze, i niezaleznie jaka dziewczyna zaczelaby sie mną interesować, mogłaby być nawet jakas bogata z zagranicy podróżująca co miesiąc po świecie, mojej małej nie zostawiłbym. Wiedzialbym jak katastrofalny wplyw miałoby to na nią, zwlaszcza majac na uwadze mysli samobojcze jakich wtedy doswiadczala. Ona wie, że aktualnie sam jestem w depresji, straciłem pracę, mam tylko (albo aż) rodziców. Oni pytają o nią, a mi jest wstyd. Odpowiadam im,że nie mam ochoty się z nią kontaktować, to kłamstwo. Oni mówią na to, że w ten sposob ją krzywdze, ona na pewno cierpi i że muszą z nią porozmawiać, ja chcę temu zapobiec. Chcialem sie zmienić, żebyśmy pasowali do siebie bardziej, ale nie wiem czy bym podołał i czy mialbym szanse. Najgorzej bylo okazać emocje, jej reakcją bylo zebym przestal zachowywac sie jak dziecko. Lecze sie w poradni psychiatrycznej, zażywam lekarstwa, stracilem poczucie wlasnej wartosci i pewność siebie. Ona zyje wlasnym zyciem, nie dzwoni do mnie. Nie wiem jednak co to za uczucie, ale to sie nie zmieni, że ona dla mnie caly czas jest tą samą małą dziewczynką sprzed 2 lat, mam do niej wielką slabosc i nie potrafilbym jej zostawic samej gdyby znowu wpadla w depresje, ale mam nadzieje ze nigdy tak sie nie stanie. Ciesze sie ze wyszla z tego i jest w dobrej formie. Chociaz to że nawet nie dostalem szansy zeby sie zmienic, że taka chlodna kalkulacja bez emocji, zerwanie odejście i nowe życie, to była wielka przykrość. Może zabraklo romantyzmu. Miałem często takie inicjatywy, ale ona nie potrafila wyjsc z domu, a przebywanie wśród ludzi miałoby na nią jeszcze gorszy wpływ. Czytałem książki o związku z osobą chorą na depresje. Moze zbyt mocno skupilem sie zeby najpierw wyjść z depresji, a dopiero później zacząć organizować czas w taki sposób jak dziewczyna może lubić. Musze trzymac sie na dystans, nie jestem w stanie nawet normalnie korzystac z internetu, nie moge nawet przypadkowo trafić na żaden jej komentarz w sieci. Wiem ze najgorzej byloby zobaczyć ze jest z kimś innym. Niedawno snilo mi sie ze znowu jestesmy razem i przytulamy się, gdy sen skonczyl sie mialem taką nadzieje ze moze to będzie prawda, ale to cbyba nierealne, nic nie wskazuje na to:(

Był już kiedyś podobny wątek. Tam autor pytał, czemu kobiety potrafią zakończyć tak nagle. Ja tam napisałam, że to nie jest nagle, to facetom się wydaje, że jest. A tak naprawdę kobiecie się zbiera od długiego czasu. Kobieta daje mnóstwo szans, komunikuje sporo rzeczy - tyle, że za niemal każdym razem, gdy kobieta chce poruszyć jakiś problem, to facet ją zbywa, nie chce rozmawiać, nie ma czasu, zmęczony, po co o tym gadać, przesadzasz, wymyślasz itp. Tym samym gość marnuje dane sobie szanse - i kobieta w pewnym momencie ma dość, zrywa, a facet w płacz: daj mi szansę! A tu nie ma, bo szans miał dziesiątki albo setki, ale nawet tego nie zauważył. Na kolejną już nie ma miejsca.

To nie jest chłód kobiet. To jest nieuważność facetów. Wielu się wydaje, że jak się jest razem to się jest i jest ok, wystarczy siedzieć i gapić się w TV, komputer, grę itd i wszystko jest cudownie. Nawet nie dostrzegają, że związek więdnie, że ucieka intymność, bliskość, ze gada się tylko o praktycznych sprawach jak gotowanie, zakupy etc. Nie dostrzegają oddalania się. Kobiety to widzą, próbują naprawiać, ale faceci to igorują, nie angażują się - dopiero jak kobieta podjęła decyzję by odejść - często po długiej walce wewnętrznej, to pan się budzi i uderza w wielkie tony, blagania i płacze. Kobieta jednak już nie zmieni decyzji, więc pan uznaje, że jest wyrachowana i zimna. Ot cała filozofia.

Zwracajcie uwagę wcześniej, co się dzieje, co kobieta komunikuje, nie w momencie, gdy decyzja jest już podjęta.

No Catlady- uważasz, że tu się za mało skupiał na niej??
Tu był układ ojciec, dziecko- po prostu korzystała póki mogła...
Nie ma czego żałować. W związku musi być równowaga i przepływ dóbr w obie strony.
Czasami go nie ma, bo ludzie się tak dobiorą, że nie mają co wymieniać, nie pasują do siebie, a do innych mogą.
A czasami ktoś nie umie dawać, tylko brać i już.

Szary, czy mógłbyś tu lub gdzie indziej opisać jaki masz/miałeś stosunek do swoich rodziców? Czy zauważałeś, że coś jest nie tak między nimi?

Nie zauwazalem, żyją w zgodzie. Nigdy nie wiedzialem ze w takiej chorobie, przy której nie moge wlasciwie funkcjonowac, dostane tyle zainteresowania i uwagi. To mi bardzo pomaga w wyjściu z obecnego stanu.

Albo z tego, czym się za młodu nasiąkło.
Mam koleżankę, córkę niewidomych rodziców, którym od dzieciństwa zastępowała oczy i szybko właściwie ona zaczęła się nimi opiekować zamiast oni nią.
Dzisiaj to dorosła kobieta, która opiekuje się mężem jak niepełnosprawnym dzieckiem i jest nadopiekuńczą matką dla ich syna. Nie potrafię na to patrzeć.

szary, co ogranicza sprawność Twoich rodziców?

To nie jest zwyczajna cecha Twojej płci, a być może jedynie Twoja cecha osobnicza. Tak samo nie jest to zwyczajna cecha żeńskiej płci, a wymóg społeczny - że mamy takie opiekuńcze być. Kto jest, ten jest.

Mój mąż teraz sprząta gary, ja przedtem ugotowałam obiad, on umył podłogę, ja toaletę i łazienkę itd. itp.
Związek, to jest tak ciężka sprawa, że potrzeba dwojga, żeby go unieść.

Potrzeba równowagi - oboje pracujemy i mamy dzieci. Więc dzielimy się obowiązkami mniej więcej po równo.
Gdy on jest chory - ja go pielęgnuję i biorę na siebie cały dom.
Gdy ja sie źle czuję, wiem, że na niego mogę liczyć.
Gdy oboje zdychamy na grypę - no cóż...

W związku musi być równowaga i tak, jak Ela210 pisze, przepływ energii.

Szary1994 w Twoim związku nie było żadnej równowagi. Ty tylko dawałeś. Traktowałeś ją jak chore dziecko. Pod Twoimi opiekuńczymi skrzydłami ona wydobrzała, okrzepła i dorosła. I wyfrunęła z gniazda. Przegapiłeś ten moment kiedy stała się kobietą. Byłeś zbyt zafiksowany na jej chorobie. Zapomniałeś o kobiecie.

Wyjdziesz z tego, wierzę w Ciebie. Potrafisz tak dużo z siebie dawać. Następnym razem nie zapomnij też brać coś dla siebie.

Dzieki. Już ponad miesiac temu probowalem dowiedzieć sie, jaki był błąd, co moge zrobic zeby znowu być razem, pasować do siebie. Jej odpowiedzi były krótkie i rzadkie, ale mówiła ze chce kogoś kto umie wskazac droge zawodowo. Dziewczyna mówiła też że ona jest bardziej ambitna niz ja i zajdzie wyzej i chce kogoś na swoim poziomie, a mnie nikt nie zechce. Tłumaczyłem sie że wiedziałem o tym, ale byłem skoncentrowany na walce z depresją w pierwszej kolejności, a fobia spoleczna powodowalaby jeszcze gorsze reakcje, to nie tylko moja opinia, pani psycholog mówiła podobnie że nie mogę zmusić do czegoś czego ona nie chce. Może rzeczywiście mogłem zapisać ją na studia, ale to wymaga dokumentów i osobistego podpisu. Chociaż jej mama, gdy jeszcze żyła, mówiła ze chcialaby zeby jej mąż taki był i zawsze tak przyjaznie mnie witała w ich domu, zawsze gdy słysze kawały o tesciowych przypominam sobie ją:( Najwidoczniej nie potrafie być w związku, nie potrafię rozmawiać z dziewczyną, ona ma już spokój od prawie dwóch miesięcy, mam nadzieje że radzi sobie dobrze i nigdy nie wpadnie znowu w żadną chorobę. Niektórzy walczą długo, manipulują emocjami, nie rozumiem tego, czy to jest dobre dla dziewczyny? Raczej nie, jest wolną osobą i moze wybierać sama, tylko dołuje mnie ta ogromna nierównowaga że chlopak moze zrobić wszystko (albo nic), a dziewczyna uzna że staral sie za bardzo lub za malo i odchodzi. Zostane chyba z rodziną, a związki zostawie tym którzy są w tym lepsi.
po edycji
Dziewczyna jeszcze mówiła, że te kilka lat były zmarnowane, a ja nie zrobiłem nic żeby ją z tego wydostać konstruktywnie. Tylko że ja naprawdę próbowałem zachęcać ją do aktywności, ale reakcje zawsze były obronne, mała zawsze bała się wyjść, nawet wizyty w przychodniach i na psychoterapii były wielkim wyzwaniem. Postępowałem zgodnie z zaleceniami pań psycholog (mojej i jej). Dziewczyna była na mnie zła, że trzeba to było tak zrobić żeby się udało, a skoro nie potrafiłem to nie jestem odpowiedni dla niej. Tylko naprawdę nie potrafie sobie wyobrazić, w jaki sposób mogłem zmusić ją do aktywności społecznych, gdy nie było nawet mowy o podróży autobusem do przychodni, zawsze taksówka w dwie strony. Zdarzało mi się że musiałem dłużej zostać w pracy, dziewczyna w każdy taki dzień była bardzo smutna i obrażona że ją zostawiam. Najgorzej było gdy miałem zapalenie płuc w święta i musiałem zaczekać z podróżą. Później wskazywała mi to jako jeden z powodów, że albo byłem chory albo praca była ważniejsza, a praca była jedyną możliwością żeby pokryć wszystkie koszty związane z takim trybem życia - codziennie wiele godzin w pociągach, leczenie, wyżywienie, opłaty.

AmiaAmia, przypuśćmy że jednak bym zawalczył, chociaż tak naprawdę całe 8 lat tak wyglądało. Jak mógłbym teraz zachować się, żeby znowu być razem?

Tak myslisz, że całe zło nie było po mojej stronie? Ciesze sie, to znaczy ze jest jakas szansa dla mnie, dziękuje.

To wszystko zalezy od wielu kwestii. Wiele dziewczyn konczy zwiazek o dlugim stazu chlodno, bo byly w nim nieszczesliwe, zawiedzione moze nawet skrzywdzone wiec dlatego po rozstaniu po jakims czasie zaczynaja na nowo byc promienne i wygladaja jakby po nich wszystko splywalo. Ale nie dlatego ze sa zimnymi sukami, tylko dlatego ze wiedza ze to byla sluszna decyzja bo zbyt dlugi byly niespelnione. Ja np. Jestem taka jak Ty, zbyt emaptyczna, za bardzo martwie sie, ze mij chlopak bedzie cierpial, co zrobi jak to bedzie gdy tak nagle zerwie sie tak silny kontakt i to mnie paralizuje przed rozstaniem sie chociaz wiem ze gdybym to zrobila za jakis czas tez ochlonelabym z cierpienia i moze poznala kogos nowego. Gdy dziewczyny zrywaja ostentacyjnie i szybko odzywaja po rozstaniu, znaczy ze byly nieszczesliwe i czuly sie ograniczone tak dlugo ze zerwaly z kims na zimno, wprost i krotko - tez dlatego zeby do mezczyny jasno dotarlo ze ma nie probowac kolejnych staran.