Pustka po rozstaniu... Ile potrwa? - Netkobiety.pl

Na pewno Ci minie, szybciej niż jej. Mnie spotkało dokładnie to samo, tylko, że ja byłam porzuconą. Bardzo dobrze, że chociaż porozmawialiście, szczerze, ja nie mogłam na to liczyć. Mój ex po prostu po powrocie ze wspólnych wakacji, nagle przestał się odzywac, niby coś tam przebąkiwał, że sie spotkamy żeby porozmawiać, ale jakoś nie było mu do tego śpieszno.... Napisze melodramatycznie, ale on po prostu wbił mi nóż w serce... Jakoś go przymusiłam do spotkania i mówił podobnie jak ty. Na razie minęło troche ponad 3 miesiące od zerwania, całkowitego. Mamy zero kontaktu i tak jest po prostu lepiej... Dlatego bardzo dobrze myśliśz, żeby sie nie odzywać. Odetnij się kompletnie od niej. To pozwala szybciej zdrowieć i zapomnieć....

Zastanawianie się nad jej uczuciami sprawi tylko że będziesz cierpiec dluzej.

michu94 napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Zastanawianie się nad jej uczuciami sprawi tylko że będziesz cierpiec dluzej.

Masz rację. Ale nie umiem póki co o niej nie myśleć. O tym, co czuje, jak znosi rozstanie i co u niej
Mimo, że w ostatnim tygodniu naszego związku sprawiałem wrażenie kompletnie niezainteresowanego tym, to teraz gdy jej nie ma, czuję, że chciałbym to wiedzieć. Ale to bez sensu. Może minie.

To akurat samo nie minie. Musisz sam chcieć to wywalić ze swojego życia.

michu94 napisał/a:

Zastanawiam się czy ona w ogóle trochę cierpi.

Porzuciłeś dziewczynę, a teraz się zastanawiasz, czy ona CHOĆ TROCHĘ cierpi? Czy Ty aby na pewno przemyślałeś swoją decyzję czy tylko chciałeś ją trochę postraszyć? Trochę nie rozumiem teraz Twoich emocji...

Może ja dołożę swoją cegiełkę drogi autorze.
Zerwała ze mną dziewczyna pod koniec listopada. Minęły już ponad 2 miesiące i mogę Cię pocieszyć, że to na pewno się zmniejszy, ale czy minie? To już zależy tylko i wyłącznie od Ciebie. Powinno być Ci łatwiej bo to Ty byłeś tym, który zakończył związek, więc przynajmniej z pozoru to u Ciebie uczucia były słabsze. Posłuchaj dobrych rad napisanych wyżej i zapomnij o jakimkolwiek kontakcie. Najlepiej wyrzuć ją ze znajomych na facebooku, zablokuj, cokolwiek. Byle byś nie mógł oglądać jej zdjęć, sprawdzać co u niej. Kiedyś będziesz w stanie to robić, teraz na pewno nie.
Z autopsji powiem Ci, że rozstałem się z moją pierwszą, wieloletnią dziewczyną w marcu, dziś jestem w stanie oglądać jej zdjęcia, rozmawiać z nią itd. Na wszystko potrzeba czasu. Wspominam to nie bez powodu bo dla przykładu moja ostatnia dziewczyna nadal wywołuje u mnie takie emocje, które sprawiają, że nie jestem w stanie z nią rozmawiać, sprawdzać co u niej.
Daj sobie czas, zajmij się sobą. Jeśli masz jakieś pasję to poświęć się im, spędź czas z przyjaciółmi - zajmij po prostu swój umysł.

W piątek rozstałem się z dziewczyną. Czułem, że to nie ta, że to się nie uda.
Ale jednak teraz czuję taką pustkę po tym wszystkim, że ona już nie napiszę do mnie rano wiadomości, że nie spotkamy się tam gdzie zawsze. W głowie mam same piękne chwile, które razem spędziliśmy. Kiedy to wszystko minie? Wiem, ze dopiero minęły 3 dni, ale czuję się ogólnie kiepsko.

Najgorsze jest poczucie, że to wyszło z mojej inicjatywy... Że to ja wszystko zepsułem. Ona była gotowa brnąć w to dalej, gdyby tylko widziała, że mi zależy. A mi po prostu nagle przestało. Nie umiem tego wyjaśnić. Przyszedł jeden dzień, i ja nagle zdałem sobie sprawę, że się męczę, że to chyba nie to. To było takie uderzenie, dziwne, sam nie wiem czemu to się stało. Nie umiem tego wyjaśnić, ale tak to chyba jest? Myślałem, że to chwilowe, ale to się zaczęło nasilać. Przez kolejne 2 miesiące próbowałem to wszystko jakoś wzniecić ponownie, ale to się wypaliło i nie udało się. W związku z czym postanowiłem z nią porozmawiać i się rozstać. Ona też była na to zdecydowana, bo widziała, że nic z tego nie będzie.

Nie kochałem jej chyba nigdy, ale byłem bardzo długo zafascynowany i zauroczony, ona chyba też nie. Mimo to mam w sobie takie poczucie winy, i teraz ogromną pustkę, której chyba jeszcze nie umiem wypełnić? Ile u Was trwał taki trudny czas po rozstaniu? Co mogę zrobić, żeby to wszystko jakoś załagodzić?

natolinka napisał/a:

michu94 napisał/a:

W piątek rozstałem się z dziewczyną. Czułem, że to nie ta, że to się nie uda.
Ale jednak teraz czuję taką pustkę po tym wszystkim, że ona już nie napiszę do mnie rano wiadomości, że nie spotkamy się tam gdzie zawsze. W głowie mam same piękne chwile, które razem spędziliśmy. Kiedy to wszystko minie? Wiem, ze dopiero minęły 3 dni, ale czuję się ogólnie kiepsko.

Najgorsze jest poczucie, że to wyszło z mojej inicjatywy... Że to ja wszystko zepsułem. Ona była gotowa brnąć w to dalej, gdyby tylko widziała, że mi zależy. A mi po prostu nagle przestało. Nie umiem tego wyjaśnić. Przyszedł jeden dzień, i ja nagle zdałem sobie sprawę, że się męczę, że to chyba nie to. To było takie uderzenie, dziwne, sam nie wiem czemu to się stało. Nie umiem tego wyjaśnić, ale tak to chyba jest? Myślałem, że to chwilowe, ale to się zaczęło nasilać. Przez kolejne 2 miesiące próbowałem to wszystko jakoś wzniecić ponownie, ale to się wypaliło i nie udało się. W związku z czym postanowiłem z nią porozmawiać i się rozstać. Ona też była na to zdecydowana, bo widziała, że nic z tego nie będzie.

Nie kochałem jej chyba nigdy, ale byłem bardzo długo zafascynowany i zauroczony, ona chyba też nie. Mimo to mam w sobie takie poczucie winy, i teraz ogromną pustkę, której chyba jeszcze nie umiem wypełnić? Ile u Was trwał taki trudny czas po rozstaniu? Co mogę zrobić, żeby to wszystko jakoś załagodzić?

Czasami tak w życiu bywa, że nie wszystko nam wychodzi,bo jak mówi przysłowie nie wszystko złoto,co się świeci skoro w Tobie coś się wypaliło,to oznacza to do czego sam doszedłeś : nie miało sensu tego dalej ciągnąć. A ile to będzie trwało? aż nie spotkasz tej odpowiedniej,a tym czasem zrób coś dla siebie,zajmij się czymkolwiek, ale pożytecznym.Wszystko kiedyś przeminie,to rozstanie też będzie wspomnieniem i pewnie już nie długo.Ale jeśli mimo wszystko dalej będziesz myślał o niej to wniosek nasuwa się niestety sam - chcesz być z nią, tylko nie potrafisz sobie tego jakoś poukładać.Przeczekaj jakiś czas,może coś samo się wyjaśni .

Obawiam się że z racji tego że to była moja taka pierwsza poważna dziewczyna nie do końca ją doceniłem, za bardzo sam nie wiem co mi w niej nie pasowało i w przyszłości będę tego żałował.

Teraz mam taki dziwny stan, bo jak zacząłem z nią rozmawiać się spotykać to wcześniej nikogo tak naprawdę nie miałem i chciałem bardzo kogoś mieć, tak mi zależało że na nią to działało.
Teraz niekoniecznie mam parcie na kolejny związek. Ogólnie tak, chciałbym z kimś być i stworzyć rodzinę w przyszłości, ale nie mam już takiego parcia jak wtedy. A tamta determinacja wtedy była dość pozytywnym uczuciem które napędzało mnie do działania i ona takiego mnie by chciała czas i ja też chciałbym żeby cały czas mi tak zależało, dla kolejnej także.
Myślicie że z czasem poczuję znów taką potrzebę związku jak wtedy?

GwiezdnyPył napisał/a:

michu94 napisał/a:

Obawiam się że z racji tego że to była moja taka pierwsza poważna dziewczyna nie do końca ją doceniłem, za bardzo sam nie wiem co mi w niej nie pasowało i w przyszłości będę tego żałował.

Teraz mam taki dziwny stan, bo jak zacząłem z nią rozmawiać się spotykać to wcześniej nikogo tak naprawdę nie miałem i chciałem bardzo kogoś mieć, tak mi zależało że na nią to działało.
Teraz niekoniecznie mam parcie na kolejny związek. Ogólnie tak, chciałbym z kimś być i stworzyć rodzinę w przyszłości, ale nie mam już takiego parcia jak wtedy. A tamta determinacja wtedy była dość pozytywnym uczuciem które napędzało mnie do działania i ona takiego mnie by chciała czas i ja też chciałbym żeby cały czas mi tak zależało, dla kolejnej także.
Myślicie że z czasem poczuję znów taką potrzebę związku jak wtedy?

Jak się w kimś zakochasz i poczujesz że to ta to twoja potrze związku sama przyjdzie i będzie to naturalne .
Ja jestem już rok po rozstaniu i tej potrzeby niemam i niewiem czy chce

Czyli myślisz że jak będzie to ta jedyna to znów poczuję tą chęć bycia z kimś i będzie mi bardzo zależeć?
Po prostu pamiętam te chwilę gdy jeszcze nie znałem tej dziewczyny co się teraz rozstałem z nią i cały czas chciałem mieć kogoś, zależało mi żeby kogoś poznać z kim mógłbym spędzać czas.
Ale może teraz jest tydzień po rozstaniu, trochę się zraziłem i potrzebuję trochę pobyć sam, a z czasem wróci potrzeba bliskości. Oby tak było.

Przestań się zastanawiać co z nią, a zacznij co z Tobą. Bo zwykle ludzie kończą związki i wiedzą dlaczego. A jak Ty nie wiesz, to jesteś w ciemnym lesie ze swoimi emocjami. I być może masz depresję.
Jak się coś komuś wypaliło, to po takim uwolnieniu czuje ulgę, a nie dyskomfort.
Wygląda na to, że nie byłeś tak na 100% pewien i może oczekiwałeś, że dziewczyna zrobi coś  z waszym związkiem, za Was oboje. Ona mimo zaangażowania postąpiła racjonalnie i daj jej spokój.

Czasami tak w życiu bywa, że nie wszystko nam wychodzi,bo jak mówi przysłowie nie wszystko złoto,co się świeci skoro w Tobie coś się wypaliło,to oznacza to do czego sam doszedłeś : nie miało sensu tego dalej ciągnąć. A ile to będzie trwało? aż nie spotkasz tej odpowiedniej,a tym czasem zrób coś dla siebie,zajmij się czymkolwiek, ale pożytecznym.Wszystko kiedyś przeminie,to rozstanie też będzie wspomnieniem i pewnie już nie długo.Ale jeśli mimo wszystko dalej będziesz myślał o niej to wniosek nasuwa się niestety sam - chcesz być z nią, tylko nie potrafisz sobie tego jakoś poukładać.Przeczekaj jakiś czas,może coś samo się wyjaśni .

michu94 napisał/a:

Ile trwa ból to zapewne sprawa indywidualna. Ale ja bym chciał wiedzieć coś innego, być może nie jesteście w stanie mi na to pytanie odpowiedzieć.
Od mojego rozstania minęły już prawie 2 tygodnie, niby powiecie pewnie nie dużo, ale mam różne momenty, ostatnio czułem się już dużo lepiej, może fakt że miałem sporo zajęć i zająłem sobie czas, ostatnie 2 dni jakoś jednak znów wraca smutek i tęsknota. Jest momentami chęć by do niej coś napisać jak kiedyś, ale dla naszego dobra odpuściłem. Generalnie nawet jak jest lepiej to myślę cały czas o niej dużo.
Zastanawiam się, czy ktoś miał może podobną sytuację z Was, że po rozstaniu (raczej chodzi mi o rozstania z Waszej inicjatywy) jednak tęsknotę, smutek i znów zaczęło mu zależeć tak, jak kiedyś, jednym słowem, że uczucia wróciły? Czy po jakimś czasie zaczęliście uświadamiać sobie, że to był błąd? I jak dużo czasu minęło?

Co jeśli za 1-2 miesiące dalej będę o niej myślał? Jeśli będzie się przedłużać, to może znak, że powinienem spróbować być z nią znów?

To jest normalne, że zaczyna Ci zależeć. Bo mózg działa tak, że funduje Ci przegląd najlepszych momentów zapominając o tych gorszych. Taki stan może trwać i pół roku i rok, a za każdym razem będzie coraz słabszy i nie jest to znakiem, że powinieneś spróbować.
Prawda jest taka, że to wszystko zależy od Ciebie. Myśli przychodzą i odchodzą, pytanie na ile Ty je analizujesz, łapiesz się ich i nie chcesz puścić.

To jest normalne, że zaczyna Ci zależeć. Bo mózg działa tak, że funduje Ci przegląd najlepszych momentów zapominając o tych gorszych. Taki stan może trwać i pół roku i rok, a za każdym razem będzie coraz słabszy i nie jest to znakiem, że powinieneś spróbować.
Prawda jest taka, że to wszystko zależy od Ciebie. Myśli przychodzą i odchodzą, pytanie na ile Ty je analizujesz, łapiesz się ich i nie chcesz puścić.

Z doświadczenia musisz dać czasowi czas. Spisz sobie wszystko co spowodowało że odszedłeś, jeśli przez to odszedłeś to znaczy że było to dla Ciebie najważniejsze.

Pomyśl sobie, że decyzja o rozstaniu daje Ci to samo co grube picie... dużego kaca... możesz znów się napić  przestaniesz czuć kaca, ale nie wytrzeźwiejesz. Porównałem to do alkoholu bo po nim też mamy tendencje do patrzenia na związek przez różowe okulary. Więc czy chcesz dalej pić żeby widzieć ją w pięknych kolorach. jak "wytrzeźwiejesz" zobaczyć świat jak wygląda naprawdę.

Życzę Ci żebyś nie miał tak jak mnie się to zawsze trafia, że kobiety w końcu się odzywają i ... wtedy serce Ci pęka... ale kto ma miękkie serce musi mieć twardy tyłek.

Daję 100%, ze gdybyscie do siebie wrocili to po godzinie mialbys dosc i wszystkie Twoje pozyrywne uczucia odeszlyby w niepamiec.

Ja mysle, ze autor boi sie zaangazować i nie ma to zwiazku z tą kobietą, podobnie bedzie z innymi kobietami. No chyba, ze znajdzie jakaś go odrzucającą. Ludzie rozstają sie z jakiegos powodu, i jak to robią to zazwyczaj czują ulge. Ta ulga jest, chocby sam proces rozstania był bolesny. Jesli natomiast cos nam przeszkadza i w zasadzie nie wiadomo co to trzeba zacząc od siebie. Nie ma sensu wracac do tej dziewczyny, bo historia sie powtórzy. Trzeba sie zastanowic nad sobą. Zresztą jesli dziewczyna ma rozum to nie da mu juz nigdy szansy i prawdopodobnie autor o tym wie.

Mały Ksiąze kocha swoją róże nie dlatego, ze jest ona wyjątkowa, bo istnieje tysiące takich róz jak ona, kocha ją dlatego, ze postanowił, ze ta róża jest jego różą i przez to jest wyjatkowa.
Uczucia ZAWSZE w końcu sie zmienią - taka jest ich natura.

Daję 100%, ze gdybyscie do siebie wrocili to po godzinie mialbys dosc i wszystkie Twoje pozyrywne uczucia odeszlyby w niepamiec.

Lady Loka napisał/a:

Daję 100%, ze gdybyscie do siebie wrocili to po godzinie mialbys dosc i wszystkie Twoje pozyrywne uczucia odeszlyby w niepamiec.

Najgorsze jest to, że pewnie masz rację, choć rozum jest jakoś tak upośledzony, że mimo świadomości tego i tak myśli co innego.  Dziś nie wytrzymałem i poszedłem z nią pogadać. Widzę, że nie ma już szans na powrót, bo daje mi to do zrozumienia. Ale mimo to wciąz w głowie mam jakąś durną nadzieję. Pogadaliśmy i przy niej zdecydowanie lepiej się czułem, ale domyślam się, że jutro wstanę w jeszcze gorszym nastroju. Wiem, że najlepiej byłoby się odciąć i nie odzywać, ale nie potrafię, a może nie chce.. Poważnie się zastanawiam nad jakimś psychologiem, bo sam sobie z tym chyba nie poradzę..

michu94 napisał/a:

W Twojej wypowiedzi widzę trochę siebie, bo to wszystko wyglądało tak idealnie, tak jak chciałem i wtedy nagle się popsuło... przeze mnie. Ale nie odpowiedziałaś mi na moje pytanie. Bo jak w takiej w teorii idealnej dla mnie sytuacji nie uciekać? Bo ja w głębi duszy nie chciałem uciekać od niej, od tej która wiedziała co jest ze mną, która troszczyła się o mnie i dbała. Czułem że brnąłem pod koniec w to na siłę. Ale dlaczego? Skoro wszystko tak super? To czemu czułem się źle?
Potrzebuje pozbyć się tych złych emocji. Żeby doceniać takie osoby jak ona. I nie uciekać kiedy trzeba się naprawdę zaangażować. Tylko jak?

Nie wiem. Trzeba szukać. Czytać. Szperać. To żmudny i długotrwały proces. Zapytaj jakiegoś dojrzałego mężczyzny, którego znasz i któremu ufasz i który ma długotrwały udany związek jak to powinno wyglądać.  A jeśli schemat będzie się powtarzał w przyszłości, na twoim miejscu poszukałabym bardzo dobrego terapeuty - pamiętaj, ze wielu jest bardzo kiepskich.

Polecam bloga, który prowadzi Noam Lightstone  - Light Way Of Thinking. On pisze o mentalności unikającej, może odnajdziesz tam siebie. Nie musisz dokładnie czuć się tak samo jak to opisuje Noam, są ludzie, którzy unikają intymności na 100% i są tacy, którzy unikają na 10%.
Ciekawa jestem czy coś tam odnajdziesz dla siebie. Daj znać jakby co.

I co wazne w zwiazkach zawsze przyjda złe chwile, cos nam sie nie spodoba, bedą rozczarowania i kryzysy. Trzeba umiec rozmawiac i próbowac to jakos uładzić wspólnie, tak aby pasowało obu stronom. Czasem sie nie da i wtedy trzeba sie rozejsc. Najpierw jednak powinna byc rozmowa i proba dogadania sie i uzyskania tego na czym nam zależy.

Michał prawda jest taka, że NIC Ci nie przejdzie dopoki nie wywalisz z głowy tekstu"jakbyśmy byli razem". Nie będziecie. Nie krzywdź jej dalej.

Lady Loka napisał/a:

Michał prawda jest taka, że NIC Ci nie przejdzie dopoki nie wywalisz z głowy tekstu"jakbyśmy byli razem". Nie będziecie. Nie krzywdź jej dalej.

Nie zamierzam, wciąż się twardo trzymam i nie odzywam się.
Czyli ogólnie uważasz, że to nie jest mój problem polegający na tym, że boję się zaangażować? Tylko po prostu to nie ta jedyna?

Lady Loka napisał/a:

Daję 100%, ze gdybyscie do siebie wrocili to po godzinie mialbys dosc i wszystkie Twoje pozyrywne uczucia odeszlyby w niepamiec.

Najgorsze jest to, że pewnie masz rację, choć rozum jest jakoś tak upośledzony, że mimo świadomości tego i tak myśli co innego.  Dziś nie wytrzymałem i poszedłem z nią pogadać. Widzę, że nie ma już szans na powrót, bo daje mi to do zrozumienia. Ale mimo to wciąz w głowie mam jakąś durną nadzieję. Pogadaliśmy i przy niej zdecydowanie lepiej się czułem, ale domyślam się, że jutro wstanę w jeszcze gorszym nastroju. Wiem, że najlepiej byłoby się odciąć i nie odzywać, ale nie potrafię, a może nie chce.. Poważnie się zastanawiam nad jakimś psychologiem, bo sam sobie z tym chyba nie poradzę..