Ciche dni. - Netkobiety.pl

Nie stosuję. Jeżeli potrzebuję czasu na przemyślenie czegoś, to mówię wprost, że potrzebuję czasu i mówię wprost, ile tego czasu potrzebuję.
Ciche dni są przemocą psychiczną. Jak się nie chce o czymś rozmawiać, jak coś nas zabolało i potrzebujemy to przemyśleć, to dojrzałym zachowaniem jest powiedzenie tego drugiej stronie i określenie terminu, w którym o czymś porozmawiamy. Ciche dni to oznaka słabości i nie wyobrażam sobie być w związku z kimś, kto by wobec mnie taką przemoc stosował. Przeżyłam to raz, mój eks mi zafundował taki weekend, a ja zupełnie nie wiedziałam o co mu chodzi.
Gdyby w tym momencie ktoś mi coś takiego zrobił, to od razu ewakuowałabym się z takiej relacji.

Dziękuję Paniom za wpisy. Też uważam że to niepotrzebne zaognianie sytuacji. Bo wydłuża w czasie rozwiązanie problemu a czasami jeszcze powiększa/dodaje nowe kłopoty.

Nie urządzam cichych dni, co najwyżej ciche 3 minuty na zebranie myśli, bo nie znoszę odkładania problemów na później. Wolę o czymś pogadać nawet na gorąco niż szykować zgrabne przemówienie. Inna sprawa, że też jakichś wielkich problemów nie było nigdy między mną a moim partnerem, żebym musiała się godzinami wyciszać - ot, zbroił coś, to mu to zaraz powiem, ewentualnie poczekam dosłownie te 3 minuty, żeby ubrać foszek w słowa. W drugą stronę działa to podobnie  na szczęście.

Nie. Ani ja, ani mąż nie akceptujemy tego typu „metod”. Ciche dni to nic innego jak próba manipulowania uczuciami drugiej osoby, albo „kto pierwszy pęknie”. W naszym związku nie ma miejsca na coś takiego. Walimy najgorszą prawdę prosto w oczy, o dziwo, kłócimy się b. rzadko. Od 7 lat małżeństwa mieliśmy 2 poważne kłótnie, przy czym jedna była spowodowana tylko i wyłącznie moją głupotą.

Ciche dni fundowała w domu mama tacie, więc z dzieciństwa zostało mi głębokie postanowienie, że ja takich metod stosować nie będę. Jednak bywało, że byłam tak wzburzona, że potrzebowałam milczenia i ciszy na zebranie myśli. Mój mąż o tym wiedział a wyciszanie emocji na gdy nie trwało długo.

Nie stosuję. Czasem potrzebuję się wyciszyć, ale nie ma to nic wspólnego z karaniem partnera za coś, co zrobił lub powiedział, zresztą wówczas zwykle wysyłam stosowny komunikat. Znam bowiem inne, znacznie bardziej konstruktywne i efektywne sposoby, by coś przekazać, wyjaśnić lub otrzymać.
Tzw. ciche dni ludzi od siebie oddalają, rozmowa i szczerość wręcz przeciwnie.

Ciche dni wcale nie rozwiązują problemu. Jeśli mamy żal lub coś nam nie pasuje najlepiej to powiedzieć- nie znaczy wykrzyczeć w nerwach. Najlepiej przed rozmową poukładać sobie wszystko i ochłonąć. Emocje nie są dobrym doradcą ale ciche dni też nic konstruktywnego nie wnoszą. Jeśli  zdaży się nawet jakaś emocjonalna kłótnia- trudno i tak bywa, tylko żeby nie za często i żeby nie powiedzieć za dużo. Jeśli mam wybierać już wolę konstruktywną kłótnię niż ciche dni, które nic nie wnoszą A kiedyś i tak trzeba przegadać problem.

Ale jeśli Ciebie rozśmiesza Adiaphoro, to znaczy, że on też pęka

Hmmm bardziej  to cichy dzień,  gdzie oboje milczymy ale nie ignorujemy się. Nie po to by karać ale chcemy sobie coś przemyśleć, wyciszyć się.  Zaraz po tym w sumie się śmiejemy.  Albo ja coś złośliwie  dotne  i wie  że mi humor wraca, albo on coś powie lub zrobi,  zazwyczaj mnie rozsmiesza i przechodzi nam,  oczywiście  musi być też rozmowa
A czy to te osławione  ciche dni,  nie,  to czas  dla siebie bo ciche  dni mają  za zadanie  karać a tu chodzi o czas dla siebie,  bez ignorowania się wzajemnie i krótko to trwa

Eee, to akurat proste, wystarczy kłaść się do innego łóżka.

To jak w amerykańskich filmach, gdzie ciągle wszyscy się nawzajem pytają - chcesz o tym porozmawiać? No ale to hałaśliwy naród, a cisza nieraz ma działanie terapeutyczne. Nie twierdzę, że dla wszystkich.

on się w ogole nie przejmuje moimi cichymi godzinami, więc trudno mi utrzymać powagę, gdy cmoka mnie w czółko ze slowami - dzieciak