do tych,którym się udało - kiedy przestałyście/liście kochać ex? - Netkobiety.pl

Opowiem jak to było u mnie. Ostatecznie wyleczyłam się z pierwszej, bardzo zawirowanej, skomplikowanej i trwającej dobrych kilka lat miłości dopiero po poznaniu nowej. Wtedy przestałam wzdychać, żyć złudzeniami i mieć nadzieję.

Niestety moje szczęście nie trwało długo (to już inny temat) i teraz znowu muszę się leczyć. Mam nadzieję, że wzbogacona o doświadczenia, poradzę sobie z tym szybciej.

Chyba coś w tym jest... Po zakończeniu związku czujemy pustkę, którą bardzo ciężko wypełnić. I dopiero nowa miłość, która uskrzydla, dodaje wiary, zapełnia tę pustkę. Nie twierdzę, że samemu nie można tego dokonać. Jednak nie jest to takie proste. Niestety...

Czujemy pustkę, bo swoje szczęście opierałyśmy o mężczyznę. Gdy go zabrakło zrobiła się pustka, ziejąca, boląca dziura. Tę pustkę trzeba wypełnić sobą, znaleźć w sobie szczęście, wtedy nikt nas tak nie będzie w stanie zranić. Świat się wali, wtedy kiedy ktoś inny jest naszym światem, a nie my same. Naucz się być dla siebie najważniejsza, bo to jest Twoje życie. Mężczyzna jest albo go nie ma, a Ty będziesz ze sobą do końca życia, naucz się być szczęśliwa sama ze sobą, jeśli kiedyś pojawi się mężczyzna to się podzielisz tym szczęściem, ale nie będziesz szczęścia uzależniała od niego.
Od jak dawna nie masz kontaktu z exem? Potrzeba ok. 90 dni braku kontaktu by poczuć się nieco lepiej. Takie są nasze doświadczenia, którymi dzielimy się na blogu, do którego adres umieszczony jest w mojej sygnaturce.

Ja nie potrafię być szczęśliwa mimo, że sama podjęłam decyzję o odejściu. Na początku wiedziałam, że to słuszna decyzja i że jakoś sobie poradzę. Teraz jednak (choć minął dopiero miesiąc z kawałkiem) jest mi coraz ciężej. Pustka jest coraz większa, tęsknota coraz straszniejsza, wątpliwości czy dobrze zrobiłam coraz większe. I pewnie łatwiej by było gdyby jednak ktoś tą pustkę wypełnił, choć nie tak łatwo oddać swoje serce...

Odnosząc się do tego co napisałaś to pozwolisz, że zapytam:
czy podejmując decyzję o odejściu byłaś w 100% pewna tego, że:
- nie widzisz już szans na naprawę związku?
- nie chcesz już być z tym partnerem?
- nie będziesz w niedalekiej przyszłości żałowała tej decyzji?

Decyzja była podjęta w trakcie kolejnej kłótni kiedy coś we mnie pękło, wszystkie słowa wypowiedziane do tej pory nawarstwiły się do tego stopnia, że byłam pewna, że już nie wytrzymam takiego traktowania. Wiedziałam, że nie dam rady dłużej, że po prostu zwariuje w takim związku. Szans było już kilka i niestety żadna niewykorzystana, bo ponoć "nie pomagałam". Ja chciałabym go z powrotem, ale takiego jakiego znałam wcześniej zanim po raz pierwszy odważył się mnie wyzwać, szarpnąć, upokorzyć. Kocham go mimo tego jaki dla mnie czasami był, bo jednak prócz tej ciemnej strony miał też tą dobrą... najlepszą dla mnie. A żałować pewnie będę dopóki nie przestanę go kochać. Będę codziennie zadawać sobie pytanie czy była szansa żeby się zmienił. Czy nie za szybko się poddałam. Choć tak na prawdę wiem, że decyzji o ewentualnym powrocie mogłabym równie gorzko żałować co decyzji o rozstaniu, bo jednak za parę miesięcy historia mogłaby zatoczyć koło. I choć sama doradzam żeby kobiety nie wracały do takich mężczyzn, to jednak nie należę do "tych, którym udało się przestać kochać ex".

Nieprawda. Są na świecie kobiety, które podejmują decyzję pewną na 100% i jej nie zmieniają. W życiu dochodzi czasem do takich sytuacji, które nie dają nam zwyczajnie wyboru. Musi stać się wiele, ale kiedy w końcu się stanie i czara goryczy się przeleje, to już nie ma odwrotu. I takiej decyzji się nie żałuję, bo wtedy ma się już pewność, że decyzja była słuszna i jedyna, jaką mogło się podjąć.

Warto próbować ratować związek. Ale tylko wtedy, kiedy chcą tego dwie strony i obie się starają. I związek nie może polegać na wzajemnym dawaniu sobie szans- tak bez końca. Trzeba wiedzieć, kiedy to wszystko przerwać- np drugi raz znów nie wyjdzie, to odpuszczam. Tak zwyczajnie. I wtedy "choćbyś z pistoletem zaszedł mi drogę, powrotu nie będzie...".

Wlasnie, a co zrobic, gdy trzeba byc w kontakcie, bo ma sie wspolne dziecko.
I czy kiedys przejdzie ten zal, ze dziecko sie wychowuje bez ojca. Samotne macierzystwo to dla mnie kompletna porazna i koleny gwozdz do trumny, jakby tego, ze go kocham i tesknie, a go nie ma, a on daje swoja troske i uwage (milosc?) gdzie indziej, bylo malo

Dziewczyny!

Kiedy rozwala Nam się świat,w kawałeczki,na tysiące,kiedy wydaje sie,że nigdy nic nie posklejamy,kiedy stajemy nad gruzowiskiem swojego zycia,serce nie bije,nie masnu,nie czujemy głodu,budzimy sie na mokrej poduszce od łez,kiedy jestesmy zmuszone podejmować decyzje,na które nie mamy ochoty,bo czujemy,ze podejmujemy je wbrew komuś,kogo kochamy,kiedy dzien nie rózni się od nocy,kiedy sen nie przychodzi,a mysli,które z głowy wyganiamy,jakims niebywałem cudem wkradają się tam z powrotem,kiedy tęsknota jest tak wielka,że odczuwamy ból każdym kawałkiem ciała,w końcu ,kiedy bierzemy wine na siebie,zadajemy pytania,na które i tak nie uzyskujemy odpowiedzi-----to wszystko ,te reakcje,są normalne.

Przepraszam,że tak Wam piszę.Ja to wszystko przeżyłam.Każdy etap żałoby po zdradzie,po rozstaniu...Wszystko.Byłam na dnie,dostawałm kopniaka,cudem trzymałam głowe na powierzchni ziemi,cudem łapałam jeszcze oddech,nie czując powietrza,ale wstawałam...

Najpierw pełzałam na kolanach,upadałam i znowu się podnosiłam na kolana,potem jakoś wstałam...Najpierw szłam powoli,zaczęłam wychodzić z domu,stosowałam wszystkie mądre rady,na zorganizowanie sobie czasu,robiłam wszystko,co Mądrzy Ludzie mi radzili...Jednak miałam chwile upadków...W samotności,wiedząc,że nie mam szans,że po długiej walce,przegrałam swoje małżeństwo ,wyłam....Chodziłam do lasu krzyczeć...Pytałam Boga...

Był czas,kiedy nie byłam Człowiekiem,funkcjonowałam jak jakis cyborg,dobę rozciągnęłam do conajmniej 36 godzin,wszystko miałam sama na głowie...Zapchany prysznic był dla mnie tragedią,jakieś nagłe,niezaplanowane zdarzenie,rujnowało cały grafik,panikowałam....

Najpierw nauczyłam sie prosić o pomoc...Nie było to łatwe,ale znależli się wokół mnie ludzie,chocby sąsiedzi,którzy zawsze pomogą...

Potem zapragnęłam być znowu kobietą...
Bo nie byłam.Nie miałam ani siły,ani celu,ani ochoty,zeby o siebie zadbać...

Ciągle kochałam.Robiłam wszystko,żeby pogrzebac tę moja miłość...Żałoba po zdradzie jest straszna ,dla mnie była straszna...
Musiałam GO widywać,rozmawiać,mamy dzieci...Początkowo te spotkania to był stres,trżesące się ręce,łzy w oczach,gula w gardle,potem przepłakana,bezsenna noc....

Tak było półtora roku.Nie mogę pwoiedzieć,że było z dnia na dzien na lepiej,bo nie było,bolałao jak cholera,tym bardziej,że ja,uziemiona z dziećmi,walcząca o wszystko,o utrzymanie się na powierzchni ziemi,kurczowo trzymająca życia-wiedziłąm,że Niewiernemu jest dobrze;miał wekendy z Damą,wakacje,wokół siebie roztaczali szczęscie...

Odchodziłam od zmysłów....Nie wiem,co trzymało mnie przy życiu,robot ,nawet ludzki,ma chyba jakieś wewnętrzne zasilanie.Może to były MOJE DZIECI,może jakaś wewnetrzna siła.Nie wiem,a;e cokolwiek to nie było---przeżyłam.

W trakcie tej mojej żałoby,po miłości,trafiłam na forum o zdradzie(nie będę go reklamować,nie to miejsce,nie ten czas,nie mój cel),zobaczyłam,że nie jestem jedna,ludzie wylali mi niejeden kubeł zimnej wody na głowę.Ja mówiłam ,że kocham i wyłam...Nocami pisałam,rozmawiałam z innymi,nieznajomymi,ale jakże się rozumieliśmy....Krok po kroku,terapeuci,ludzie z neta,przyjaciele,Rodzina,Dzieci--pokazywali mi,że jestem dla nich ważna.Stary kumpel nie przyjmował do wiadomości słowa NIE-zabierał mnie na spacery,obiady...Stawiał do pionu...

Pamiętam,że raz,w takiej ekskluzywnej knajpie,przy obiedzie,który dziobałam widelcem,wyjął zdjęcia,moje,sprzed mniej więcej roku-zdjęcia z pracy.Potem podał mi spore lusterko i zapytał;

Dziewczyno,co TY z sobą zrobiłaś???/

Patrzyłam.To nie byłam JA.Bez makijażu,cienie pod oczami,byle jaka bluza,poobgryzane paznokcie,siwiutenkie odrosty na 10 cm,włosy związane w kitkę...

Siedziłam sobie w tej knajpie,patrzyłam i płakałam.Ludzie tez patrzyli.Było cicho,nikt nic nie mówił.
Ten mój przyjaciel,też milczał.

To było jakos latem..W każdym bądz razie,było ciepło,czyli ponad rok,po zadanym mi ciosie...

Nie pwoiem,że pomogło od razu.Nadal wyłam w poduszkę,nadal tęskniłam,nadal kochałam....

Aż pewnego dnia,rano,w sobotę,obudziłam się w mojej cudownej sypialni,i powiedziłam sama do siebie;

FUCK,ZA KIM JA PŁACZĘ,PRZECIEZ JA GO JUZ NIE KOCHAM...

Nie wiem kiedy,nie wiem jak,wiem tylko,jaką długą drogę przeszłam,wiem ile zawdzięczam Innym ludziom,nie wiem skąd czerpałam wolę i chęc do życia.

Ale udało mi się.

Potem poznałam kogoś,przy kim widze gwiazdy,przy kim oddycham,przy kim czuję sie kobietą ,wiem,ze zawsze stanie za mną murem...
Nie powiem,że jest łatwo....

Chyba najpierw trzeba zamknąc stare drzwi,potem dopiero otworzyć nowe...

Niczego nie planuję,cieszę się tym co mam,jestem szczęśliwa i choćby to szczęscie miło trwać krótko,to zostaną mi piekne wspomnienia....Tak teraz podchodzę do życia.
Mam problemy,nie żyje w złotej klatce,ale robię wszystko,żeby je rozwiązywać,nie uciekać,uczę się ciągle rozmawiać....

Dziś,mój osobisty niewierny(prawda jak ładnie go nazywam?)-nie robi na m nie wrażenia,rozmawiam z nim,mogę kawe wypić,trzymam na dystans,nie pozwalam wnikac w moje prywatne życie ani na cm...Jedyne co mnie z nim łączy to DZIECI i wspomnienia,te dobre.

Czy mozna wybaczyć zdradę?
Można,jak się przestanie kochać--tak myslę,inaczej nie umiałam.
Wybaczyć,ale nie zapomniec krzywdy,nie zyć nią,ale nie pozwolic zgasnąc czerwonej lampce...

Nie wiem,czy cokolwiek Wam pomogłam,bo prawda jest stara jak świat--czas leczy rany,ale każdy z Nas,ma swój czas...Ja potrzebowałam ponad póltora roku....

Powodzenia Dziewczyny

Ja myślę, że żal kiedyś przejdzie, ale w tak bolesnej sytuacji na pewno nie będzie to proste. Obyś kiedyś umiała zaufać jakiemuś fajnemu facetowi, który na nowo będzie potrafił Cię uszczęśliwić.

Jensena,

Staruszek Czas,to magiczny starzec,daodaje nam zmarszczek ale i koi rany.Nie uleczy,ale koi.Serce nam sie zszywa,najlepszymi nicmi rozpuszczalnymi,ale blizny zostają...Dusza się składa,kawałeczki wracają do swojego kształtu...

Każdy ma swój czas,swoją żałobę po zdradzie,przez wszystko trzeba przejść,płakać,tęsknić,kochać,popełniac błedy...

Miałam szczęście...To prawda...Wielkie...Żyję,choć nie chciałam,nie widziałam sensu...Ale najpierw zamknęłam stare drzwi,pogrzebałam moją miłośc do niewiernego,przestałam zadawać sobie pytania,na które on i tak mi nie odpowiadał...
Trafiłam na wielu dobrych ludzi,przez sito lojalności przecedziłam przyjaciół,zostali najwierniejsi...

Dopiero pojawił sie Iks...Nie miła mojego zaufania od razu,zdobywał je powoli,cierpliwością,zrozumieniem...Po prostu był.Nie znaczy to,że się nie sprzeczaliśmy--oj sprzeczalismy się,musieliśmy sobie nawzajem oddawać własne terytoria,przegadać wiele nocy,dni,trochę łez tez wylałam...

Ale warto.Dziś mam poczucie,że jestem kochana.
Dlaczego?
Bo jak zasypiam na sofie-on mnie przykrywa
Bo jak chce leżeć i oglądać jakiś film-on ze mna ogląda
Bo jak stoje w kuchni,a uwilbiam gotować-on odwala najczarniejszą robote
Bo jak idziemy do marketu na zakupy-on je dzwiga,pcha wypełniony wózek
Bo jak jestem chora-znosi moje marudzenie,bez mrugnięcia okiem
Bo jak mam problem-to słucha
Bo jak się cieszę-cieszy się ze mną
Bo jak zasypiam-to pamięta,żebym była okryta
Bo przy nim wyluzowałam,piję kawę w łóżku,śmieję się,mam czas,żeby w szlafroku jeśc śniadanie
Bo zawsze pamieta,żeby mi przynieśc drzewo do kominka
Bo odkurza,żebym ja mogła mogła odpocząc
Bo jest,cały ,nie tylko ciałem ale i duchem
Bo pokazał mi,że zawsze stanie za mną murem
Bo przy nim czuję sie bezpieczna
Bo potrafił wypracowac sobie u dzieci autorytet
Bo dba o mnie....

Nie wiem czy to wszystko,wiem tylko,że rok temu nawet nie myślałam,że jeszcze raz się zakocham...
Nic nie planowałam,tak wyszło...

Można Dziewczyny sie pozbierać.Boli jak cholera,ale można.
Trzeba jednak pamietac,że facet to nie plaster na zdradę,tak mozna kogos skrzywdzić...

Najpierw trzeba przstac kochac,potem nauczyc sie byz szczęśliwa samą z soba,potem wystarczy juz tylko spotkac swojego Iksa...

Mówiłam,że mam szczęscie...
A tak na serio,Iks to nie ideał,ma swoje za uszami,jak każdy mężczyzna:)--ale dzięki nie mu oddycham....TO jest miłość?????

Jeżeli tak,to życzę Wam tego samego,za-----jakiś czas.
Będę za Was trzymała kciuki,tak jak za mnie trzymano w innym  miejscu w sieci...

Czytam juz drugi raz...  chce zaczac tak ODDYCHAC , ale sie BOJE ((  >>>

Dziewczyny

doskonale rozumiem,co czujecie,wiem jak to jest,kiedy każdy oddech sprawia ból,kiedy dzien nie rózni sie od  nocy,nawet dat sie nie pamieta,a miesiące mijają jakos obok...Pory roku tez niby sa,ale sie ich nie zauwazy...

Kiedyś ktoś zadał mi bardzo mądre pytanie;
-Co jeszcze gorszego może Cię spotkać ze strony niewiernego?

Długo myślałam,odpowiedz była zaskakująca;
-NIC,bo wszystko najgorsze co mógł mi dac kochany niegdyś przeze mnie człowiek,już mi dał...

Nadchodzi w życiu taki dzień,w którym świat zaczyna cieszyć,ból mija,pojawiają się nowe,zaskakujące zdarzenia.Ze wszystkim mozna się uporac.

Trzeba tylko za kazdym razem wstawać,jak mantrę sobie powtarzac,że się żyje tylko raz,że nie można tego zycia zmarnować na tkwienie w żalu i rozpaczy...Trzeba CHCIEĆ zacząc znowu życ.

Nie mysłałam tak od razu,długo mi zajęło przyjęcie do wiadomości rad dobrych ludzi.Mówili jedno,tłukli mi do głowy argumenty,wylewali zimną wodę,ja ich rozumiałam a i tak robiłam swoje...

Nie ma innego lekarstwa jak czas.Banalne,ale prawdziwe...

Może warto spróbować zadać sobie pytanie czego się chce od życia???
Tylko od razu wyeliminować odpowiedz,że się chce powrotu do przeszłości...
Piorun dwa razy w to samo drzewo nie trafia...

Trzymam za Was kciuki

albo... to ostatnio... histeryczka z Ciebie... nie mozesz pamietac co robisz...bo z definicji histerii wynika ze histerycy nie pamietaja...
na to ja >> jak to dobrze ze chociaz Ty to tak sweitnie pamietasz, skoro ja juz nie...

... tylko ryczec potrafisz.. zobacz jak Ty wygladasz... , wychodze z domu, bo mam dosyc.. po pol godzinie telefon.. moglabys pomyslec by chleb kupic.. a nie tylko bezmyslnie chodzisz...

A niech to i bedzie ucieczka! Co z tego! Uciekaj, przezyj cos nowego, odetnij sie! Bedzie dobrze!

Mi sie udalo Przyznam ze nadal czasem tesknie za ex, zastanawiam sie co u Niego slychac itd, ale nie jest to juz takie tesknienie z milosci, bardziej teksnota za przyjacielem, bo przeciez spedzalismy ze soba kazdy dzien.
Ciezko powiedziec jak dlugo mi to zajelo i kiedy zaczelam sie czuc lepiej, bylo duuuuuzo wzlotow i upadkow.. Mysle ze zaczelam znow szczerze cieszyc sie z zycia po jakis 9 miesiacach od naszego rozstania. Jesli chodzi o nowych facetow to owszem, po rozstaniu poznalam kilku, jednak osobiscie uwazam ze nowy facet Cie nie wyleczy. Sama musisz sobie najpierw wszystko poukladac w swojej glowie. Przynajmniej tak bylo u mnie. Kilka miesiecy temu poznalam spoko faceta, ale nie wyszlo, po czesci przeze mnie bo nie pozbieralam sie jeszcze do konca po rozstaniu z ex...
Ja juz sie wyleczylam i nie tak dawno temu poznalam fantastycznego faceta. Wiem ze jestem gotowa na nowy zwiazek i juz sie nie boje odrzucenia Jestem szczesliwa i napewno nowy facet "doklada" sie do tego szczescia ale ogolnie moje szczescie nie bylo uwarunkowane przez faceta!
Pozdrawiam i cieplutko przytulam wirtualnie

Ja się wyzwoliłam... Nie tęskniłam za niczym. W ostatniej fazie nie mogłam na niego patrzeć a przebywanie w jednym pokoju było okropnym doświadczeniem. Nie znosiłam jego głosu, zapachu, wyglądu. Chciało mi się wymiotować, gdy pomyślałam o kontakcie z nim. Wcześniej cierpiałam latami. Ale rozstanie było wybawieniem.

Temat niezwykle mnie zaciekawił
Ja też zostałam porzucona przez męża mamy 4 letnią córkę... Na razie nie mam siły opisywać szczegółów, jest ciężko bo nie mogę drania przestać kochać..... dlatego MIKA123 dzięki za Twoje posty, wlały we mnie trochę siły i optymizmu...
JENSENA cóż mogę napisać - jakbym o sobie czytała....

U mnie już ponad rok mija... a ja nadal nie potrafię przestać kochać. Rozstaliśmy się w zeszłym roku, niby wspólna decyzja, ale jakby bardziej jego... ja chciałam ratować, on nie..... bo poznał inną.... choć nie ona była powodem rozstania. Ale myślę, że gdyby jej nie było wyglądałoby to zupełnie inaczej. A raczej jestem tego pewna. Odeszłam z podniesioną głową, myśląc ze świetnie sobie poradzę, że znajdę kogoś lepszego.
Przez pierwsze kilka miesięcy była tragedia, był to czas świąteczny, serce się rozpadło. Nie chciało mi się wstawać z lóżka, chodzić do pracy kompletnie nic robić.
Wtedy znalazłam książkę "jak uleczyć złamane serce" może ta książka nie uleczyła mi serca, ale znalazłam tam odpowiedz, dlaczego cierpię, co jest tego powodem, jakie mechanizmy zadziałały. Pod koniec roku zgadałam się z kumplem z lat szkolnych okazało się ze był w stanie podobnym do mnie. Bardzo mi pomagał, wiele razy dzwoniłam do niego w środku nocy zapłakana ze mam dosyć. A on słuchał, czy to była północ czy 4 nad ranem. W tym czasie myślałam, że jak zacznę spotykać się z innymi facetami to mi będzie lepiej. Ale gdzie tam skrzywdziłam paru fajnych facetów, czego ogromnie żałuje.

Z moim ex chciałam utrzymywać kontakt, pomimo wszystko. To nie był zły człowiek, nie chce doszukiwać się tylko powodów rozstania u siebie, ale uważam, że problem polegał na tym, że ja żyłam jego życiem nie miałam własnego. Ex pochodzi z rodziny gdzie nie okazuje się uczuć, i miał z tym problemy. A ja bardzo pragnęłam akceptacji i kochania, on nie potrafił mi tego okazać tak jakbym chciała. Więc co robiłam?? Największy błąd, jaki mogłam zrobić, odbijałam swoje frustracje na jego dzieciach, ciągłe wahania nastroju. Do tego doszło jeszcze staranie się o dziecko, brak powodzenia na tym polu, zabiegi, szpitale etc.
I wiecie, co kocham te dzieci, bo są i zawsze będą najcudowniejsze. Nie znam tak wychowanych dzieci. 12 i 14 lat. Dzieci te nigdy mi nie odpyskneły ze czegoś nie zrobią, bo nie jestem ich mamą etc. To były dzieci, co pomagały mi we wszystkim. Mam cholerne wyrzuty sumienia z tego powodu. Z dziewczynka miałam jeszcze kontakt po rozstaniu z jej ojcem, ale się urwał, podejrzewam ze była w niezręcznej sytuacji pomiędzy mną a aktualna partnerka taty. Nie mam do niej żalu. Ale mam jedno pragnienie chciałabym móc z tymi dziećmi spędzić, choć parę godzin, bo tak za nimi tęsknie, bo tak bardzo je kocham. Tak dziewczyny.... Kocham dzieci mojego byłego całą sobą.
A co z ex... Po rozstaniu bardzo krótko mieliśmy jeszcze kontakt, ja go potem chciałam utrzymywać, ale on to zanegował ostro. Więc zamilkłam. Jakiś czas temu odezwałam się ja do niego w sprawie nie związanej z "nami" przegadaliśmy dwie godziny. To on pierwszy zapytał czy mam kogoś i co u mnie. Odpowiedziałam że nie powinno to mieć znaczenia . I wtedy ja go zapytałam czy jesteś szczęśliwy. Odpowiedział "MAM SPOKÓJ"
powiedziałam ze jak chce to może mnie odwiedzić ale dam znać kiedy. dałam mu znać po 2 miesiącach... bo tak jakoś zeszło.... Oddzwonił.... powiedział, że się nie spodziewał.... w zeszłym tygodniu przyjechał na godzinkę.... wypił herbatę, porozmawialiśmy.... miałam wrażenie że czas się cofnął o dwa lata i wszystko jest cudownie. Zapytałam po co przyjechałeś..... odpowiedział, że chciał zobaczyć co u mnie i się spotkać. Był zachwycony moja figurą, wyglądem nawet zdobył się na parę komplementów....
Za tydzień też przyjedzie. Ale nie wiem jak to się skończy....
Fakt jest taki, kocham go nadal, i chciałabym abyśmy do siebie wrócili.
Ale nie wiem czy powroty maja sens?? wiem, może źle robię i wiele osób mnie zgani, ale jak się kocha to człowiek nie myśli rozsądnie. Mało tego z czasem przynajmniej ja więcej pamiętam dobrych niż złych chwil.
Chciałam go znienawidzić ale nie potrafiłam.

Ciągle zastanawiam się po co facet po rozstaniu kiedy jest z inną przyjeżdża do swojej ex? hmmm na pewno nie dlatego że jest w swoim związku cholernie szczęśliwy. Myślę, że na początku były motylki, fascynacja... ale dopadła ich związek codzienność, kurtyna opadła i ....... ehhh sama nie wiem. A co Wy myślicie?

U mnie powiedzenie, że z czasem zapomnimy nie sprawdziło się. Jak również mimo poznania paru innych mężczyzn nic nie wyszło.... bo oni nie byli nim.
Teraz nie jest źle, normalnie w miarę funkcjonuje, mam swoje pasje, swoje życie, owszem czasem dopada mnie taki dzień ze nie wychodzę z domu, najtrudniejsze są weekendy.  Ale mam przyjaciół ( mężczyzn) na których mogę liczy, to pomaga... ale fakt jest taki, że z naszym cierniem, bólem po rozstaniu, tęsknota musimy sobie poradzić same. Choć wygadanie się dużo daje.

Mój były mąż zdradzał...ale łgał prosto w oczy... przez lata..
Jak dowiedziałam się i było na ostrzu noża...był pokorną kochającą owieczką...ale i tak szukał innych, oczywiście cały czas przysięgał, że kocha i chce ratować rodzinę.
Jesteśmy półtora roku po rozwodzie, on jest związany z jedną z kobiet, z którą się spotykał w czasie, gdy deklarował mi miłość i naprawę...
Wiesz... jak mój były mąż chce swojej obecnej zrobić na złość, albo by była zazdrosna, to jest milutki do mnie....
Jest nikim, oszustem i kłamcą...tyle, że nie mój to już problem

Dobrze się zastanów, czy chcesz takiego faceta co nie jest wierny swojej kobiecie... i obojętne czy wtedy Tobie, czy teraz jej...

I jak tam, Autorko? Ucieklas?

U mnie różnie bywało. Bardzo krótko, jak się dowiedziałem, że mnie zdradziła. Najdłużej to było małżeństwo, kiedy już wiedziałem, ale tych kilka lat siedziało w głowie. No i po rozwodzie też chwilę trwało. Ostatnio, myślę że wbrew temu co pisałem trwało tak z 7 miesięcy. W pewnej postaci trwa dalej, ale dotyczy to chyba traconej wieloletniej znajomości i przyjaźni niż miłości. Od lata postanowiłem i z tym dać sobie spokój. Ma we mnie kumpla-przyjaciela ale nie zamierzam się z nią kontaktować, poza życzeniami. Może kiedyś ta przyjaźń odżyje, bo miłość nie. I tego jestem pewien. Jakoś tak mam, że jak się m definitywnie kończy w mojej głowie, to po prostu się kończy i nie ma powrotu, chociaż kiedyś miałem taki przypadek ale ja już nic nie potrafiłem do niej poczuć. No i wyszedłem na drania. Ta ostatnia zresztą też miała jakiś chwilowy kryzys w drugiej połowie tego roku, ale u mnie już nie było m.

A M E N  - mądrze i jakby o mnie trochę, dlatego przyklaskuję czym tylko mogę

Robie bardzo podobnie.
Rozstaje sie, usuwam wszelkie pamiatki, zdjecia, podarunki numery telefonow, nie kontaktuje sie.... Owszem, poczatki sa ciezkie, bo jednak sie od dluzszego czasu spedzalo dnie razem i to wraca. Ale ja sie rzucam wlasnie w wir spotkan, roznych koncertow, pokazow, sportu... Aktywnosc fizyczna moze swietnie wymeczyc...no i spi sie lepiej. Biore na jakis czas dodatkowe godziny w pracy. I pozwalam czasowi robic swoje. Jakos zawsze tak bylo ze szybko znajdywalam kolejnego faceta no i nowa milosc zaczynala dzialac cuda.
Generalnie nie na facecie swiat sie konczy. Sa jeszcze inne rzeczy ktore sa rownie ciekawe. Sa inni ludzie...
Nie boje sie byc sama, nie musze byc z kims zeby czuc sie dobrze.

Oprócz obecnego związku, który trwa już prawie 5 lat miałem jeszcze jeden, który trwał 3 miesiące. Zabrzmi to trochę głupio dla starszych osób, ale ten 3 miesięczne "chodzenie" odbywało się za czasów gimnazjum (ja chodziłem do 3 klasy, ona do 1). Czegoś takiego nie przeżyłem nigdy dotychczas. Oczywiście, nie było w głowie (mi bynajmniej) żadnych kontaktów seksualnych bo to za wcześnie, ale jak sobie przypomnę wymykanie się z domu o 24, aby się z nią spotkać w umówionym miejscu i przez 2h tulić się, rozmawiać i całować to uśmiech wraca na twarzy . To był też burzliwy związek- różnica temperamentów jak również szczeniackie zachowanie. Lecz ta 1 poważna miłość zawsze w jakimś kącie serca będzie.

A ile czasu trwało odkochiwanie się? Ponad rok... Chociaż mi niczego nie brakowało, miałem "pocieszycielki" to jednak czas wyleczył rany.
Jeszcze kiedyś spotkaliśmy się u mnie w 2 mieszkaniu ale tylko na rozmowę, tulenie się do siebie i na pocałunki. Od tego momentu zakończona została znajomość choć mieszkamy od siebie niedaleko.

Teraz wspominam to jako fajna przygoda, która na szczęście się zakończyła .

Miłość nie zawsze oznacza jakąkolwiek taryfę ulgową. Kłócąc się ze swoim partnerem, pomimo całej swojej złości jaką czujesz w danej chwili, to i tak go kochasz. Po rozstaniu jest dla mnie tak samo - miłość nie jest wtedy uczuciem dominującym, ale to nie znaczy, że jej nie ma.

MIKA123 przepieknię mi się czyta Twoje posty- w tej chwili mojego życia wręcz jak mantra. Dziękuje wszystkim za te mądre posty, że nie jestem sama, że to co czuje i przechodze jest podobne do Waszych uczuć.
mam 10 lat małżeństwa za sobą, gdzie wydawało mi sie ze to miłość po grób jak to mąż mawiał teraz umierac się juz nie boi ale przeszło mu szybko, jak syn miał 3 - 4 lata zaczął sie oddalać i te ostatnie 4 lata to koszmar samotnosci, maz kłamał zdradza i do tego mnie ponizał- zreszta juz o tym pisałam a ja jak sparaliżowana nic nie potrafiłam powiedzieć, sprzeciwić sie.
Mija 6 miesiecy odkąd sama zostałam i powoli wydawało mi sie ze staje na nogi az do świat trafiło mnei strasznie i znowu płacze tyle ze nie wiem za czym, może za brakiem stabilizacji bo oprócz meza straciłam prace, łatam budżet z miesiąca na miesiac, na gwałt szukam pracy.
Rozwala mnie swiadomosc ze mój mąż ma pieniądze kobiety, jest zadowolony bo pozbył się mnie. ale czekam i walcze bo muszą przyjść lepsze dni.
Teraz przynajmniej już zaczynam widzic słyszec swiat co się wokół mnie dzieje, uśmiecham się.
I jedno pytanie mam do Was dziewczyny jeśli miałyśmy takich meżów to czy jest szansa spotkać normalnego człowieka, meżczyzne?
To co we mnie teraz jest to nie pytanie jak zapomnieć, bo nie zapomne jedynie uświadomie sobie co mnie spotkała a ból musze zaakceptowac, zaczać z nim życ moze kiedyś mi odpuści - pytam o strach przed meżczyznami i pogarde która we mnie jest.
boje sie zaufac bo znowu sptka mnei to samo to jak ich natura zdradzac porzucac i obwiniac nas? Czy oni potrafią kochac szanowac czy tylko szybko sie nudza? moj mąż zdradzał mnie wielokrotnie, oprócz pracy zył tylko swoimi związkami nie mial czasu a ni ochoty na nic co rodzinne, wspólne nasze, nawet dla dziecka nie miewał czasu , dopiero teraz regularnie go odwiedza jak na złość przychodzi po niego cześciej niez gdy mieszkalismy razem.

DZIĘKUJĘ ZA TĘ WYPOWIEDŹ,NIE JESTEŚ SAMA-POZDRAWIAM WSZYSKIE ZDRADZONE.GŁOWA DO GÓRY,BĘDZIE DOBRZE...