Jak znieść obrażanie się partnera? - Netkobiety.pl

A dlaczego nastawiasz się na znoszenie tego..? Wybacz, ale gdyby u mojego faceta NAWYKIEM było obrażanie się na mnie i to nie na trochę, a potem wyjaśnienie problemu, tylko na długie dni i tygodnie, bez chęci przepracowania nieporozumienia, to nastawiałabym się na rozstanie.

Od jak dawna to u Was trwa?

Szika, możesz nie odpowiadać, ale... dlaczego rozstanie nie wchodzi w rachubę, skoro nawet razem nie mieszkacie? Jakiś wspólny kredyt?

Słuchaj, skoro on nie widzi problemu i wykazuje zerową chęć do pracy nad sobą, to masz związane ręce. Możesz najwyżej olewać go jak on Ciebie, ograniczyć ilość spotkań do minimum. I rozstać się jak tylko to będzie możliwe.

Skoro tak to pozostaje Ci zaakceptować go z dobrodziejstwem całego inwentarza, czyli zwyczajnie nauczyć się kompletnie ignorować ciche dni. A może nauczyć się reagować podobnie? Nie narasta w Tobie żal do niego o jego zachowanie? Inna sprawa, że ciekawa jestem, na ile on Ciebie kocha i ile byście wtedy przetrwali.

Inna sprawa, że mnie się jednak lampka zapala, kiedy czytam o miłości do meżczyzny, który za każdym razem to nas obarcza winą za wszystkie nieporozumienia, a sam nigdy nie przyjmuje na siebie żadnej odpowiedzialności za kryzysy w związku. To brzmi dość toksycznie, szczególnie jeśli facet jest w średnim wieku, a związek ma już jakiś konkretny staż.

Szika, Twoj partner to normalny szantazysta, w dodatku z poziomem dojrzalosci, ktory przystoi bardziej naburmuszonemu nastolatkowi, niz doroslemu mezczyznie. Naprawde nie przeszkadza Ci w tej Twojej wielkiej milosci do niego, ze on Cie traktuje bez szacunku, ze wszystko zwala na Ciebie? Nie wiem, ale dla mnie taki zwiazek by sie skonczyl po paru miesiacach.

a mozesz podac przykladowo o co obraza sie Twoj facet???

Głęboko zakorzenione zachowanie może być brakiem szacunku. I nie wierzę, że on nie potrafi inaczej. Parafrazując cpt. Jacka Sparrowa problemem nie jest problem, problemem jest jego nastawienie do problemu. Póki on serio nie dostrzeże potrzeby zmiany, to żaden terapeuta nie pomoże. Terapeuta może wskazywać drogę, podsuwać pomysły, ale realizować to je trzeba osobiście. A facet jest w tym wieku, że ja średnio widzę jego zaangażowanie.

Natomiast dla Ciebie ta sytuacja jest bardzo nieciekawa, bo rzutuje na Twoje poczucie własnej wartości. U mnie by nie było szans, żebym ja wyciągała rękę raz za razem. Nie to nie i basta.

Nie rozumiem.

Komputer Ci sie zepsul a Ty lecisz z pretensjami do partnera? Nie ma specjalistow? Ja sie teraz nie dziwie, ze facet "sie obraza", jezeli z kazda glupota do niego lecisz i oczekujesz, ze wszystkim sie zajmie. O ile mysle, ze ignorowanie Cie i fochy sa infantylne z jego strony, o tyle Ty sie wcale lepiej nie zachowujesz.

Hmmm. mogłabyś dokładniej wyjasnic swoje stanowisko? Nie wiem które słowa dały Ci taki obraz sprawy, że ja wydzwaniam z pretensjami bo mi sie komputer zepsuł?

Siedem krótkich beepów, diagnoza juz jest, laptop działa, do wymiany jest mostek pólnocny, obecnie jade na wygrzanej płycie głównej, ale we wtorek laptop wraca do serwisu na wymiane mostka na nowy. Ale nie o tym mieliśmy.... Zostałam zapytana o przykład o co sie obraza mój facet, napisałam, a teraz nic nie rozumiem z wypowiedzi koleżanki Informatyka sprzęt komputerowy to konik mojego faceta, zna sie na tym, obraził sie, że zadzwoniłam do jego syna z zapytaniem o opinie. Przypominam był to wolny dzień, na fachowca nie ma szans w wolne, zmarwtiłam sie awaria i nie wiedziałam czy to cos bardzo poważnego, najbardziej martwiłam sie o dane na dysku. Zreszta jest powazna sprawa, naprawa bedzie mnie kosztowała 450 złotych.

Szczerze? Moi faceci by się wpienili, gdybym zamiast zadzwonić do nich z problemem, który na pewno bądź prawie na pewno potrafią rozwiązać, uderzyła zaraz do obcego fachowca.

No ale mniejsza o większość. I tak się gość nie o to obraził, tylko o dodatkowy telefon do syna i to nie dlatego, że synowi zawraca głowę, ale dlatego, że "Sebastian jeszcze długo bedzie sie musiał uczyć aby wiedzie tyle co on". Ja tu kompleks niższości zmieszany z kompleksem wyższości widzę i to potężny.

Też bym się wpienił.

No to widac jest Ci bardzo niechętny. Mało kto pamięta ile beepów znaczy co, ale moja odpowiedź była by taka:

Poczekaj sprawdzę co to znaczy i oddzwonię/wyślę wiadomość. Nie mart się o dane, bo gdy piszczy i nie bootuje, to nie oznacza uwalenia dysku. Najczęściej oznacza to uwalenie pamięci.

No niezupełnie - spławił Cię z problemem. Nad tym bym się zastanowił najpierw.

Lol, czyli według Twojej logiki wypada zawracać dupsko koledze, ale partnerowi nie? A to ciekawe podejście

Ja z każdym problemem komputerowym zwracam się do mojego chłopaka, który jest informatykiem (pomińmy tu fakt, że ja także studiuję informatykę...), naprawdę zna się na rzeczy i lubi rozwiązywać takie problemy. Pewnie by się nie obraził, gdybym zapytała kogoś innego, raczej zdziwił, bo w naszym otoczeniu nie ma gościa, który by się lepiej na tym znał. Ale wracając do tematu: nie rozumiem Twojego partnera, jak można być takim egoistą? Odrzuca własnego syna, bo ma jakąś schizę i każdy ma się przed nim płaszczyć, bo on nigdy nie jest winny. Zakompleksiony mały chłopiec, który myśli, że jak się przyzna do błędu, to nagle przestanie być męski i straci autorytet. Mnie tacy ludzie śmieszą, w sumie nawet nie jest mi ich specjalnie żal, bo sami świadomie wybierają taki sposób "rozwiązywania" problemów. Ja bym nawet 2 tygodni z taką osobą nie wytrzymała, choćby nie wiem jak była cudowna. Tobie też to przeszkadza, więc albo sobie wmówisz, że to żaden problem i będziesz okłamywać siebie albo mu powiesz, że masz dosyć i poszukasz szczęścia u boku kogoś mniej dumnego i skoncentrowanego na sobie.

Kochani dziękuję za wypowiedzi. Żeby była jasność, nie chodzi mi o to, abyśmy tu roztrzasali czy słusznie się mój facet obraża czy też nie, kazdy ma prawo do złości, kazdy ma swoje niewyróbki i deficyty. Chodzi mi o samą formę rozwiazywania takich sytuacji jakim są fochy, długotrwajace nieodzywanie sie. Nie chodzi mi również aby wynaleźć sposób aby Go zmienić, poza swoimi wadami jest wspaniałym człowiekiem, ma mnóstwo zalet, wiele nas łączy. Ja potrzebuję pomocy dla siebie, jak mam to znosić? Być może ktos miał podobna sytuację i potrafił odnaleźć się w niej, prosze o podzielenie się doświadczeniem, opiniami. Jestem DDA, mój partner jest DDD, oboje mamy trudna przeszłość, obije mamy wiele problemów. Jestem od kilku lat w terapii dla DDA i ja swoje problemy już całkiem nieźle widzę i radze sobie, natomiast mój partner niestety zniechęcił się do terapii, uciekł, teraz nie chce pozwolić sobie pomóc. Ja decyduję sie być z nim, decyduję sie na bycie z trudnym człowiekiem, ale tych fochów nie potrafie ogarnąć. Na mnie to bardzo źle działa, ciagle jeszcze nie umiem nabrać do tego dystansu, popadam w głeboki smutek, czasem rozpacz, złość, odechciewa mi się wszystkiego. Wolałabym kłótnię z wyzwiskami niż milczenie i chłód. A jednak On taki jest i pewnie sie nie zmieni. Nie wiem.... być może odejdę w końcu gdy stwierdzę, że już dłużej tak nie mogę, ale póki co "walczę" o ten związek.
W innym miejscu forum moje wypowiedzi wzbudziły oburzenie w dwóch osobach, niestety wykorzystały przeciwko mnie wiedzę z tego wątku, jest mi bardzo przykro, ale zaryzykuję i nadal będe prosiła o pomoc i wsparcie.

Nie da sie rozwiazac tego problemu, jezeli Twoj partner nie widzi, ze sytuacja jest konfliktowa. Jedyna rzecz jaka mozesz zrobic to wyjasnic mu, ze bardzo Cie to rani. Jezeli do niego nic nie dotrze masz dwa wyjscia- przyzwyczaic sie, albo odejsc.

Jak napisalam wczesniej, ciezko mi zrozumiec, jak mozna tolerowac kiedy dorosly facet zachowuje sie jak przedszkolak- ja bym po prostu nie mogla byc w zwiazku z takim mezczyzna.

Szika, Ty nie musisz "ZNOSIĆ" tych fochów, bo strojenie "miesięcznych fochów (nie odzywanie się)" przez dojrzałego faceta będącego ponoć w związku, normalne nie jest.
Coś czego nie możesz znieść, z czym nie możesz żyć, co więcej...z czym nie da się normalnie żyć... trzeba w jakiś sposób wyeliminować, a do tego potrzebna jest już wspomniana wcześniej OBOPÓLNA CHĘĆ zmiany. On takiej chęci nie wyraża, bo nie widzi problemu... czyt. "olewa" problem, a co za tym idzie "olewa" i Ciebie...
Jeśli to "coś" nie jest drobnostką, nad którą można przejść do porządku dziennego, to jak można w ogóle myśleć nad "szukaniem sposobu pozwalającego, na znoszenie tego". Walczyć o związek można, ale Tylko wtedy gdy druga strona przejawia jakiekolwiek chęci aby w tym pomóc. Z tego co piszesz...on nie przejawia najmniejszych chęci.

Szczerze powiem Ci, że ja z takim kimś tygodnia bym nie wytrzymała. Wyznaje zasadę "nie rób drugiemu, co Tobie nie miłe". Dlatego, skoro ja nie strzelam fochów...wymagam tego samego od partnera.

Szika
doskonale znam taką sytuację.
Mój mąz jest takim typem.Obraża się zarówno na mnie jak i na córkę.Ja to olewam ale moja córka przeżywa bardzo.Szczególnie to gdy mąż obraża się i nie odzywa się do mnie.
Dla mnie to objaw gówniarstwa i wiele razy mówiłam mu,że nikt takich zachowań nie lubi i warto,żeby dziecko nie przejmowało takich wzorców.
Mamy w rodzinie dwójkę dzieciaków,które notorycznie się obrażają.Córka nie chce się z nimi spotykać i bawić.
Powiedziałam mężowi,że ma mentalność ośmiolatki bo tak rozwiązuje problemy kuzynka córki.A facet jest po czterdziestce.
Często wyśmiewam przy znajomych czy rodzinie te jego fochy.
Nic go to jednak nie uczy.Pamiętam jak obraził się na swojego ojca i nie odzywał się do niego parę lat.

Kiedy już strzeli focha wtedy na spokojnie,bez przerywania mówię co mam do powiedzenia.A potem ignoruję go.
Gdybym wcześniej wiedziała,że mój mąż ma takie debilne zachowania z pewnością nie byłby moim mężem.

Tutaj mowa o obrazanie, a wyszla rozmowa zupelnie inna kto w czym specjalita jest.. nie o to tutaj chodzi, dziewczyny wroccie na wlasciwy tor

No facet poczul sie jakby zepchniety ponizej syna.. prawde mowiac gdyby moj facet zadzwonil do mnie w czyms o pomoc, a pozniej w miedzyczasie do zalozmy sasiadki obok, to tez bym sie sfochowala.. no bo jak to, chcial mojej rady a teraz wymysla sobie inna
Wiec o to mu w tym glownie chodzilo z mojego punktu widzenia, chyba sie nie czul doceniony...

Po prostu postaraj sie nadal byc mila i ciepla w stosunku do jego foszkow, a moze zobaczy ze na Ciebie to nie dziala i przestanie sie obrazac o takie drobnostki...

Swoja droga kwstia obrazania u faceta tez bylam niedawno zainteresowana i zdarzylam przeczytac kilka temacikow juz jak to u innych wyglada...

zreszta co mi sie teraz nasunelo... ze dla niego jestes wazna, liczy sie z Twoim zdaniem i stad taka jego wrazliwosc pod tym wzgledem.. Facet lubi czuc sie potrzebny i lubi pomagac, a tutaj on sie pewnie poczul jakbys wlasnie co duzej filozofii tu nie trezba bo sam powiedzial, zepchniety nizej niz jego "niedoswiadczony" syn

Kazdy facet by sie wkurzyl w takiej sytuacjii.. najpierw prosic o pomoc, a pozniej sie do kogos innego zwracac.. taka prawda... i nie tylko facet, ale kobiety by sie poczuly rowniez urazone.. wyobrazcie sobie sytuacje gdy Wasz facet pyta sie Was jak zrobic bigos, a pozniej dowiadujecie sie ze dzwonil do Zdislawy swojej sasiadki.. Do ugodzenie kobiecej dumy, podwazenie umiejetnosci kulinarnych.. nie byloby mi milo.. bo poczulabym sie jakby ona wiedziala lepiej..

no ale wracajac do tematu.. bo mowisz ze to taki przyklad byl, on sie czescij fochuje..
a nie spytalas sie go daczego on taki jest>> Dlaczego tak sie obraza..
Wiek nie ma nic do rezcy naprawde.. nie znamy tez jaki jej facet jest aby oceniac go na niedojrzalego - taka moja opinia.. nikt z nas nie wie, jaka przeszlosc u niego drzemie, ani co siedzi w glowie... bo rozne scenariusze moga byc, bo nawet facet ktory odnosi sukcesy i wydaje sie pewy siebie z zewnatrz, w srodku tak naprawde moze byc targany rozterkami i najzwyczajniej miec kompleksy, ktore ujawniaja sie takim obrazaniem, gdy on np poczul, ze ktos "zaatakowal" jego czuly punkt.. Moze Twoj facet taki ma i sobie nie zdajesz z tego sprawy i czasem go w niego ugodzisz, nawet nie wiedzac...

roznie moze byc naprawde, wiec najlepiej jak delikatnie postarsz sie z nim pogadac i wytlumaczyc, ze nie starasz sie mu robic przykrosci, zeby sie on obrazal, i spytac o co tak naprawde chodzi

Kalina88,
po pierwsze mnie by korona nie spadła, jakby mój facet najpierw zadzwonił do mnie z pytaniem o coś, a potem do sąsiadki, cioci, mojej przyjaciółki, bo ja aż taka mądra nie jestem, że wszystko wiem lepiej od każdego;
po drugie i ważniejsze - na starcie to on ją olał kompletnie, więc raczej nic dziwnego, że zadzwoniła do kogoś innego.

Jakby Twój facet chciał zrobić bigos, a Ty byś to skomentowała "bardzo dobrze, że nie umiesz, jedz mniej, będziesz zdrowszy" i haha hihi, to nadal by Cię dziwiło, że zadzwonił do sąsiadki? Dla mnie to dość oczywista konsekwencja.

Ino, ze takie kompleksy z poczuciem wartosci, powinien rozwiazywac sam, z pomoca terapeuty, a nie wyzywac sie "fochowaniem" na Autorce, bo to najnormalniej w swiecie nie fair.

Ale to jest wyjaśnione w temacie - gość jest z rodziny dysfunkcyjnej, jego ojciec robił identycznie, więc on wyniósł taki wzorzec z domu i nigdy nie poszedł na terapię, żeby to zmienić.

@Kalina

Witam Kochani. Porozmawialismy powaznie, jedna z lepszych rozmów przez te wszystkie lata, lepsza bo nie było obrażania sie i fochów, rozmowa rzeczowa i konkretna. Musiałam Go troche do tej rozmowy zmusić, poprostu poszłam do Niego i siadaj gadamy.
Po pierwsze, po raz kolejny już odkąd się znamy, podkresliłam sprawe granic. Laptop jest mój, kupiłam go za własne pieniądze i mam prawo go naprawiać u kogo chcę, jak chcę i dzwonic nawet do Chin do fachowca - moja sprawa, a oczekuję od Niego pomocy dokładnie takiej o jaką poproszę - czyli informacji czy wie co to jest siedem beepów dźwiękowych z płyty głównej. Przypominam - nie wiedział. Odpowiedź - tak zrozumiałem swój błąd, dopiero później do mnie dotarło, miałas prawo zadzwonić. Po drugie że wkurzyłam się gdy sobie robił żarty z mojego problemu. Tak się składa, że ja jestem specjalistką - tylko sie nie smiejcie przypadkiem - od sprzetu AGD, między innymi od pralek. Zapytałam jak by się czuł gdyby zadzwonił do mnie, że z pralka coś się dzieje, a ja bym żartowała że to nic takiego przecież, że będzie sobie teraz prał w rękach przez najbliższe dni? Zrozumiał.
Po trzecie sprawa odrzucania połaczeń i nieodpowiadania na smsy - oczekuję że będzie mnie za takie zachowania przepraszał, bo są - bez względu na intencje i motywy chamskie - koniec kropka.
Zmobilizowałam się jak do rozmowy z moim niegdys nastoletnim synem, kiedyś nie umiałam tak rozmawiać, na terapiach nauczyłam sie. Nie powiem wymaga to ode mnie wysiłku i jakoś nie czuje sie specjalnie dumna z tego typu moich wystapień, wolałabym aby takie rzeczy On sam wiedział, w końcu małolatem nie jest. No ale wolałabym to moje chciejstwo, a fakty sa jakie są.
Przeprosił za swoje zachowanie, ogólnie nie odniosłam wrażenia że ma jakiekolwiek poczucie winy, no ale przeprosiny doceniłam.
Tłumaczył się, że rzeczywiście poczuł się porównany do syna i niedoceniony. Tego, że się obraził i walnął słuchawką już pod uwagę nie wziął.
Któraś z Forumowiczek zasugerowała rozmowe o obrażaniu się. Otóż właśnie nie za bardzo da się rozmawiac o tym, bo gdy tylko ja uzyję słowa "obrazanie się" albo "fochy" to jest wojna. Absolutnie zaprzecza temu, dosłownie działa to na niego jak płachta na byka, wścieka się i złości, że ja to tak nazywam, bo "on wcale się nie obraził". No brak mi sił i słów. Nie przyjmuje do wiadomości, że to manipulacja, kara, że mi to bardzo przeszkadza.
Owszem spróbuję porozmawiac jeszcze w inny sposób niż do tej pory. Zapytam czy w ogóle ma zamiar kiedykolwiek to zmienić, czy poprostu tak juz zawsze pozostanie. Albo zaczniemy cos z tym robić albo rozważę odejście. Próbowałam już wszelkich strategii znoszenia tych zachowań, ale sorry, widocznie nie potrafię. Przykro mi bo cały długi weekend spędziłam samotnie nie mając się do kogo odezwać. Dzieci pojechały nad morze więc byłam w domu sama, na szczęscie pracowałam w piątek i sobote.

To odrzucanie połaczeń dotyczy sytuacji gdy on się fochnie i rozłaczy, a potem nie odbiera, odrzuca i nie oddzwania - tak było w tej ostatniej sytuacji. Inne sytuacje - te "normalne" - to oczywiście że to nie jest chamstwo, równiez czesto nie odbieram albo odrzucam jak jestem w pracy, zawsze oddzwaniam, no kurde może to wyjasniłam nie tak tutaj teraz, ale to wydaje mi sie bardzo banalne.