Samotność jest straszna :( - Netkobiety.pl

A może stawiasz za duże wymagania? skoro twierdzisz że każdy to "dupek" i do tego pewnie cham bezczelny to może dlatego ? Nie oceniam, bo nie znam teoretyzuje tylko

nie marze o rycerzy !  skąd taki wniosek ?   byłam w 2 związkach jeden trwał 8 lat  drugi 5 miesięcy , oba związki były toksyczne
w pierwszym chłopak znęcał się psychicznie to było straszne . Drugi związek też był pomyłką gdyż chłopka był zaborczo zazdrosny nie mogłam nawet z bratem rozmawiać czy z siostrzeńcem wszystkiego mi zabraniał przepraszam ale to trudne i nie jestem w stanie o tym pisać... nie mam za dużych wymagań ,chce zwyczajnie by ktoś mnie kochał i bym mogła czuć się bezpiecznie czy to tak wiele ?

Witaj, monik. Nie wymagasz zbyt wiele. Każda z nas marzy o tym, by kochać i być kochaną. To trudne, niestety. Nawet jak już spotkamy właściwą osobę, to może się okazać, że jednak nie jest tak różowo. Wiesz kiedy znajduje się miłość? Kiedy się jej nie szuka.
Zatem bądź sobą i rozglądaj się, bo może ten, na którego czekasz przechodzi właśnie na drugą stronę ulicy. Dosłownie!

Cóż, dziś wiem, że takim ludziom to nawet nie zależy współczuć - przynajmniej z reguły, ponieważ sami siebie skazali na taki los. Ty decydujesz o sobie ,a nie inni ludzie czy warunki zewnętrzne, pech czy szczęście. Jest mnostwo takich osob jak Ty i jakos nie mogą siebie odnalezc i wesprzeć. Czy to nie jest dziwne?
Chęci i starania kończą się na pustych słowach, a gdy to całe ciepło się im da to nie doceniają. Są same, bo sie skupiają na sobie. Nie ma przypadku w tym wszystkim. Coraz czesciej do mnie docieraja wiec slowa wypowiadane w ten sposob - wystarczą chęci, a więc jesli bys chciała to byś miała. Nie moze to sie konczyc na zyczeniach kierowanych ku niebu, czy jakiemus drzewu. Taki człowiek nie docenia tych ktorzy są/byli, ale za to ciągnie do tych, których mieć nie moze i którzy to jego mają gdzieś - nie szanuje siebie. Problemem wiekszosci jest wybrzydzanie i kompletny brak aktywnosci. Wymagania, ktore niby są niskie, a tak naprawde są ekstremalne. Wbrew pozorom to wszystko jest sprawiedliwe, choc moze byc sie ciezko z tym pogodzic. Powiesz, wygadasz, a zmian i tak nie będzie. Cuda sie nie zdarzają.

Czyli powiesz mi, ze szanujesz sie i szanowałaś, a reszta pytan pozostanie retoryczna? Czemu nie ma mozliwosci zmiany, czemu ludzie tego samego "typu" nie mogą siebie znalezc? Bo? Wychowujesz sama dzieci, nie masz domu, pracy, rodziny, chorujesz powaznie, wyglądasz odstraszająco? Tak? Każdy coś złego w zyciu przechodzi. Jakos ci ktorzy najbardziej pokrzywdzeni to najmniej robią w kierunku tego, by to zmienic. Myle sie? Co zrobisz z tym? Co planujesz? Moze i nie zasluzylas na przeszlosc, ale na to co masz teraz? Nie decydujesz o tym?

To tylko słowo pisane, ocena na podstawie innego tekstu, ale tylko by dała do myślenia. To nie kwestia rozumienia, tylko aktywności. Niby coś robisz, ale raczej się zamykasz. Tego sie nie da połączyć,bo to sprzeczne. Dlatego spytałem - czy to jest dziwne ,ze takie osoby SĄ i jest ich MNOSTWO, ale nie mogą trafić na siebie? Widzisz to czy tylko swoj problem.

Monik fakt nie jesteś sama, ja mam 25 lat i też nie potrafie ułozyć sobie życia, nie mam kregu przyjaciół z ktorymi moge wyjść i poznawać nowych ludzi, partnera z którym mogła bym spędzać miło czas. Szukam w sieci, na portalach randkowych, spotykam się z różnymi facetami, z tych portali, raz trafiłam na jednego z którym, spotykałam się przez poł roku, ale po jakimś czasie odszedł nie chciał ze mną być, wszycy moji faceci odchodzą ode mnie, a ja zadaje sobie pytanie dla czego? co jest ze mną nie tak? Kiedys myslałam że jestem brzydka, ale na tych portalach randkowych, zrozumiałam że wcale nie jestem, że jestem piękną kobietą, tak słyszę od wielu mężczyzn. Tak ale skoro jestem piekna to dla czego nie mam meżczyzny, który bedzie za mną całym sercem i nawet jak bede zła, to on mi to wybaczy?
Dla czego nie mam kręgu ,przyjaciół, którzy bedą uwielbiali moje towarzytwo? I zadaje sobie pytanie co jest ze mną nie tak?
czego mi brakuje? co pomoże mi   przyciagać do siebie ludzi? nie wiem... kompletnie nie wiem, ktoś mi kiedys powiedział że ja nienawidzę ludzi i to trauma ktora zatruwa, moje życie. choć bardzo pragnę bliskości, przyjazni, to nie potrafie o nią zawalczyć. I nie wiem dla czego? Może dla tego że sie boje? a moze nie chcę poprostu... nie mam pojecia, czuje sie jak w karuzeli, zktórej nie potrafie sie wydostać, zatrzymać, jej i powiedzieć... STOP teraz zmieniamy kierunek! Jestem zrozpaczona tak jak ty.. Chce kogos spotkać, choć by na ulicy, i sie zakochać, być szczęśliwa, mieć przyjaciół, prace, której też nie mam, czuje sie jak bym była na samym dnie... i nie wiedziała jak mam postapić żeby się z tego dna, odbić... A MOŻE  ja poprostu nie chce ruszyć się z tego dna.. bo tak mi dobrze i bo tak sie czuje  bezpiecznie... Choć bardzo pragnę zmian, to się ich boję, że poniosę, klęskę, i sobie nie poradzę, z tym co przyniesie mi życie... JESTEM TCHÓRZEM! SRAJĄCYM W GACIE!!!  JESTEM NIM, I CIEZKO MI TO ZAAKCEPTOWAĆ, ŻE TAK BARDZO BOJĘ SIĘ ŻYCIA. MOMENTAMI CZUJĘ SIĘ JAK MAŁA DZIEWCZYNKA, KTÓRA NIE WIE CO MA ZROBIĆ, I BARDZO SIĘ BOI ŻE KTOŚ JĄ SKRZYWDZI... MASKARA ALE SIĘ OPISAŁAM... ALE CIEKAWA JESTEM WASZYCH OPINII NA MÓJ TEMAT.

Trzeba zejść na ziemię, bo ideału się nie znajdzie. Zawsze coś się stanie przez co trzeba będzie nauczyć się wybaczyć, dać drugą szansę. Każdy ma wady.

Albo dalej udawać będziesz (z wszelkimi konsekwencjami), albo zdecydujesz się być prawdziwą (z wszelkimi konsekwencjami). Innego wyboru nie masz.

Poszukaj dobrego psychoterapeuty i podejmij terapię.

kumpla mam, od 15 lat jest samotnym w małżeństwie i zamkniętym w czterech ścianach - i podziwiam jego za jedno - nigdy się nie żalił, nawet internetowo  - może coś w tym jest...

Niestety ale zupełnie się nie rozumiemy ja pisze co prawda może trochę chaotycznie ale Wy to wszystko dziwnie odbieracie bynajmniej jak dla mnie.  Piszecie że mam za duże wymagania ,że szukam księcia z bajki NO PRZECIEŻ JAK TAK BY BYŁO TO NIE PISAŁABYM TUTAJ NIE SZUKAŁA W WAS WSPARCIA , BYŁABYM WYNIOSŁĄ DAMĄ I WSZYSTKO I WSZYSTKICH MIAŁABYM GDZIEŚ BO PRZECIEŻ JESTEM KIMŚ I ZASŁUGUJE NA WSZYSTKO CO NAJLEPSZE !  a ja jestem zwykłą osoba która dużo w życiu przeszła, ale nadal jestem osobą uśmiechniętą ,chętną do pomocy , nie stronie od nowych znajomych tylko jest  jeden problem nigdy przenigdy nie rozmawiałam z nikim o swoich problemach odkąd pamiętam zawsze tak było że starałm sobie sama z nimi radzić , nie jestem osoba która się żali i biegnie do znajomych sie wypłakać gdy dzieje się coś złego ... zwyczajnie nie potrafię. Jedyną osoba której mogłabym powiedzieć że jest mi źle jest mi smutno byłby mój partner !  thepass nie szukam mężczyzny który będzie musiał mnie niańczyć bo jestem ta smutna ta skrzywdzona przez los nie nie prawda ...szukam silnego mężczyzny na którym będę mogła zawsze polegać tak jak on na mnie , przy którym będę czuła się bezpieczna ! Napisałam pierwszy raz o swoich problemach, dobrze że sie nie rozpisałam bo to tylko kropla w morzu , myślałam że coś mi doradzicie a nie będziecie w taki sposób pisać mam kolejny dowód że nie warto mówić o swoich problemach bo człowiek i tak nie zostanie wysłuchany ...

Podejmij terapię.
Podejmij terapię, jeśli chcesz zmienić swój sposób myślenia o sobie i innych, jeśli chcesz zmienić relacje z osobami z Twego (aktualnego lub przyszłego) otoczenia.

Są różne szkoły wychowania, postępowania i w tym wszystkim człowiek, który próbuje się w tym wszystkim odnaleźć. Raz coś kończy, raz zaczyna, ponosi konsekwencje swoich czynów. Tutaj jest wiele ludzi, którzy tak jak ty są samotni. Ja tez jestem samotna, choć często udaje że nie. Trudno się przyznać do porażki, do samotności, do bezradności. Po to chyba powstał ten portal, by ciągle pisać o tym, żalić, porównywać. Niezaprzeczalne jest to że cierpi się lepiej w grupie, niż samemu gdzieś w czterech ścianach. Samotność można wyrazić na wiele sposobów, poprzez śpiew, taniec i rysunek. Ja np. czasem myślę że chciałabym moją samotność  wyrazić przez taniec, tak jak w You can dance tańczyli, pokazywali całych siebie, emocje, napięcie mięśni, desperacje, pozy, ruchy. To na tyle.

Monik, napisałaś tutaj o sobie, bo chciałaś znać opinię innych. Mam wrażenie, że Wszyscy radzą Ci to samo,a Ty nie potrafisz tego "usłyszeć". Tak, to nie jest napaść lub krytyka, tylko rada, jakiej szukałaś. Co zrobić.. Nie dostrzegasz tego, bo oczekiwałaś innych odpowiedzi. My Cię nie znamy, odpowiadamy na podstawie tego, co nam przekazujesz. Czasem udajemy, że wszystko jest dobrze, podczas gdy tak naprawdę jest nam bardzo źle. Trzeba o tym komuś powiedzieć, bo duszenie emocji w sobie nie jest niczym dobrym. Po to jesteśmy tutaj. Tu możesz powiedzieć i .. wysłuchać. A co z tym zrobisz, to już zależy od Ciebie.

Masz jakieś uzależnienia? Alkohol/narkotyki/praca...?
Masz problem z utrzymaniem relacji z ludźmi: szybko Ci się nudzą, wymieniasz często znajomych?
Jesteś impulsywna, robisz głupie/dziwne rzeczy?
Nie lubisz siebie, obwiniasz siebie za zło tego świata?
Obwiniasz się za błędy przeszłości, tego, że coś Ci nie wyszło..?
Czujesz pustkę wewnętrzną?
Jesteś rozchwiana emocjonalnie i z godziny na godzinę Twój nastrój potrafi się diametralnie zmienić?
Podejmujesz jakieś działania/cel, który szybko porzucasz i wymyślasz sobie coś nowego?
Dążysz w życiu do perfekcji?...

A tego nie wiesz.. najistotniejsze jest zdać sobie sprawę z problemu...
Jeśli ktoś boi się bliskości i miał zepsute dzieciństwo, to może mieć potężny problem. Wielu sprawy sobie nie zdaje, jak w życiu człowieka ważne jest dzieciństwo, kiedy następuje rozwój emocjonalny człowieka.

Autorka wątku może mieć problem taki, że w okresie gdy potrzebowała uczuć, po prostu ich nie dostawała... I pojawiał się wewnętrzny problem: brak odczucia zainteresowania Jej osobą, uczucie odtrącenia o jakim pisze autorka, co spowodowało, że pewne kluczowe etapy w Jej rozwoju nie miały miejsca, bo musiała szybko stać się dorosłą osobą - zostało na Niej wymuszone bycie dorosłą.
Jeżeli w Jej rodzinie nie mówi się o uczuciach, to autorka ma zapewne problem z ich wyrażaniem, albo boi się je wyrażać, bo to dla niej coś "nienormalnego": w końcu w Jej domu się tego nie robiło, prawda?

Strach przed poczuciem bliskości jest spowodowany tym, że twórczyni wątku tej bliskości w kluczowym etapie rozwoju emocjonalnego nie dostała. Teraz odczuwa taką potrzebę, ale przy tym paradoksalnie boi się tej bliskości, bo jest to dla niej sytuacja nienormalna, niespotykana w dzieciństwie, skoro była odtrącana... I być może podświadomie boi się, że zbliżając kogoś do siebie, ten ktoś ją porzuci i znów pozostanie samotna.

Czy szczęście to nie wiem, przydałoby się więcej informacji:) Zawsze coś więcej można wywnioskować...
Obawiam się, że autorka przestraszyła się tematu i swojego problemu...

Witajcie
nie nie uciekłam dopiero z pracy wróciłam
domin0662 co do Twoich pytań nie mam żadnych uzależnień, alkoholu wcale nie pije , nie pale . Praca też nie jest moim uzależnieniem...
jestem osobą cichą , skromną i wstydliwą ale czasem mam straszne nerwy oczywiście gdy jest ku temu powód.
Co do znajomych nie nudzą mnie i nie  wymieniam ich na innych ale gdy ktoś mnie zawiedzie odsuwam się od tej osoby...
żadnych głupich rzeczy raczej nie robię
czy lubie siebie ?  powoli zaczynam patrzeć na siebie mniej krytycznie... tak obwiniam sie za zło tego świata za błędy z przeszłości,za wszystko co mi nie wyszło...
Czuję ogromną pustkę:(   
Czy jestem rozchwiana emocjonalnie ? czasami mam zmienny nastrój często czuję sie bezsilna i chce mi sie płakać ale wiem też że nie mogę uronić ani łzy bo nie wiem czy potem byłabym w stanie przestać płakać ...
Podejmuje cele które niestety szybko porzucam i staram wymyślać sobie coś innego
nie dąże do perfekcji nigdy nie była perfekcjonistka ...

Przyglądam się rozmowie od jakiegoś czasu i pozwolę się wtrącić. Mam podobny problem,jak autorka..

domin, muszę powiedzieć, że bardzo ładnie udała Ci się charakterystyka MOJEJ osoby. Czyli jest nas więcej. Może są pewne niedociągnięcia, ale w końcu się nie znamy. Pewnie gdyby było inaczej, miałabym wrażenie, że czytasz w moich myślach.
Jestem uzależniona od pracy, zdecydowanie. Daje mi szczęście i poczucie spełnienia, zwłaszcz, że radzę sobie całkiem, całkiem..
Znajomi mi się nie nudzą,ale bliski kontakt utrzymuję tylko z kilkoma osobami. Nigdy nie miałam przyjaciółki, ani bliskiej koleżanki, której mogłabym o WSZYSTKIM powiedzieć. Nie miałam,bo boję się zaufać. Zachowuję dystans ze wszystkimi,mimo że czasem wydaje się, że jest inaczej. Nie ufam,bo boję się zranienia, że zostanę odepchnięta i ..zdradzona. Wszystkie emocje duszę w sobie.
Tak,jestem impulsywna. Robię dziwne i głupie rzeczy.
Tak, obwiniam się o wszystko. To zawsze ja sprawiam komuś przykrość. Zamartwiam się jak to, co robię lub mówię odbiera inna osoba. Boję się, że zostanę źle oceniona, a to sprawia mi jeszcze większą przykrość. Ostatnio zostałam nazwana czarownicą. A wcale nie chciałam się tak zachowywać. I co? Martwiłam się o osobę, która to powiedziała, że sprawiłam jej przykrość.  Łatwo mnie zranić, dlatego nie otwieram się przed nikim. Raz zrobiłam wyjątek... I teraz., Pewnie popełniam błąd. Znowu..
Obwiniam się za to, co nie wyszło.
Czuję pustkę i nie mam z kim o tym wszystkim porozmawiać. Nie chcę się otwierać, bo to jak PUSZKA PANDORY. od słowa do słowa i katastroda gotowa.
Niestety jestem rozchwiana emocjonalnie, chociaż staram się udawać, że jest inaczej. Udaję szczęśliwą, choć tak naprawdę .. nie jestem tego pewna..
Tak, staram się dążyć do perfekcji.
Jestem realistką, istnieją dla mnie tylko dwa kolory.
Chciałabym umieć zaufać... Wierzyć, że nie zostanę zraniona.. Wierzyć, że to co powiem nie zostanie wykorzystane przeciwko mnie.. Chciałabym mieć kogoś z kim mogę o wszystkim porozmawiać. Kto mnie wysłucha i zrozumie.. i pomoże..

Powiedziałam za dużo..

Domin, podejmujesz się ... ?

domin00662 zaintrygowały  mnie Twoje pytania..odpowiem na nie tutaj może przez to dowiem się o sobie czegoś więcej... 
Ojjj  tak zdecydowanie poczułam się lepiej takie ciepło na serduchu że ktoś w końcu mnie rozumie Dziękuje !

Moje związki zwłaszcza pierwszy taki poważny który trwał 8 lat i który mnie zniszczył był związkiem toksycznym .....
przez 4 lata szukałam w sobie odwagi by odejść od tego człowieka, ktoś uzna mnie za wariatkę czemu tak długo z tym zwlekałam ale ten człowiek zwyczajnie niszczył mnie psychicznie..ciągle powtarzał że bez niego sobie nie poradzę że jestem nikim itd..a że byłam i nadal jestem daleko od domu ,od rodziny dzielą mnie spore km byłam z tym wszystkim sama byłam zastraszana zwyczajnie bałam sie ...codziennie płakałam i modliłam sie o siłe by odejsc od tego człowieka, nie raz mysłałam o tym by skończyć z sobą ale to były tylko myśli wiedziałam że nie mogłabym tego zrobić moim najbliższym przecież oni wszyscy mają mnie za silna i zaradna osobę ...
w końcu któregoś dnia obudziłam się i wiedziałam że  to jest ten dzień spakowała sie i uciekłam od niego ! To była moja wielka wygrana .

Czasami mam starszne napady głody nad którymi nie panuje ale zdarza się to już teraz bardzo sporadycznie.
Często tak mam że boje sie zbliżyć do danej osoby jednocześnie boje sie że ją stracę..
Mam wysoki popęd seksualny,  ale myśle że to normalne co prawda od 5 miesięcy nie współżyłam ale ciągle myśle o seksie
Zdarza mi się czasem że budzę się i nagle czuję ze moge góry przenosić cudowne uczucie które trwa jakis czas ale gdy mija to  czuje sie totalnie zdołowana ... domin662 powiedz szczerze co ze mną jest nie tak ?
zapomniałam dodac że nietety jestem rozrzutna i lubię szybka jazdę ogólnie lubię sporty które podnoszę  adrenalinę takie jak skoki ze spadochronu i na bungee  i kocham wesoła miasteczka a zwłaszcza kolejki górskie...lubie przełamywać swój strach  gdy czegoś sie boje to za wszelką cenę chce ten strach pokonac to daje mi trochę radości z życia

Domin, myślę nad odpowiedziami na Twoje pytania.. Czy to zrobić..
To kolejna głupia/dziwna rzecz jaką zrobię..
Najpierw nie mówię nic nikomu ( z wyjątkiem jednej praktycznie obcej osoby, której kiedyś zaufałam i nie do końca wiem jak to się stało, ale czułam, że mogłam ) a teraz wszystko publicznie..
Analizuję..
Chciałabym i ..boję się..

Oj,..
Pięknie..

Nic z tych rzeczy.. Ani DDA, ani DDD.
Tak, wiem, że jestem anonimowa.

domin0662 dziękuję Ci ogromnie że zechciałeś mi pomóc ...  to jak podeszłes do mojego problemu jak przejrzałeś mnie na wylot  totalnie mnie zaskoczyło... kiedyś byłam u psychoterapeuty lecz ten zamiast mnie wysłuchać przepisał mi tylko środki uspokajające i nasenne bardzo sie w tedy zraziłam że zamiast mnie wysłuchać wypisał recpte  wziął pieniądze i po sprawie ....w tej chwili nie mam możliwości ponownie udać się do specjalisty zrobie to przy najbliższym urlopie czyli być może w grudniu... domin0662 dałeś mi iskierkę nadziei  że może nie jest ze mnaaż tak źle i że są ludzie którzy są w stanie mnie zrozumieć ..Dziękuję twoja pomoc wiele dla mnie znaczy ..

monik87 psychoterapeuta zapisuje leki? Pierwsze slysze. Psycholog nie moze, terapeuta takze jest od czegos innego. Psychiatra przepisuje leki. On nie diagnozuje zazwyczaj, nie slucha, nie szuka rozwiazan, a tylko zapisuje leki.

Monik, cieszę się, że domin Ci pomógł..

Domin.. może rzeczywiście nie wiem, że mam problem.. A może mój problem identyfikuję inaczej niż powinnam... Dziękuję, że chcesz mi pomóc.. Doceniam to, bo większość osób nie interesuje się tak dogłębnie sprawami obcych ludzi ( a nawet bliższych). Czasem znamy jakieś osoby i wydają się być zupełnie kimś innym. Zastanawiam się, jak to jest, że czasem trafiamy na kogoś w naszym życiu nie bez powodu..

Wysłałam mail. Może nie dotarł.. Napisałam dużo.. Jak zawsze.
Ale wyskocz.. Niech się znów zdołuję..  ostatnio i tak tylko takie emocje w moim życiu..

To chyba dłuższa chwila ..

Nie wiem, czy coś napiszesz..
Tak sobie myślę, że zawsze musiałam sobie radzić sama i zawsze mi sie udawało. Odczuwam satysfakcję, że poradzę sobie z problemem.. np w pracy. A teraz mnie to wszystko przerosło i się poddałam..

Jestem w kiepskiej sytuacji...
Dziękuję, że się starałeś i chciałeś pomóc.. Naprawdę to doceniam..
I jestem wdzięczna ..

Pozdrawiam...

Domin, dziękuję, odpisałam..

Mam wstępną diagnozę.

Dziękuję, domin, że się zainteresowałeś i powiedziałeś co o tym myślisz. Ja też coś tam zdiagnozowałam, coś czego nie widziałam wcześniej, a może nie chciałam widzieć. Pozwoliłam sobie na jeszcze jedną wiadomość do Ciebie. Mam nadzieję, że się nie gniewasz...

Jeszcze raz dziękuję.
Poukładałam sobie wszystko...