DDA i związki romantyczne - jak wam się udało (lub nie udaje)??? - Netkobiety.pl

Mi pomogła krótka terapia. Uświadomienie sobie wielu rzeczy przy pomocy terapeuty. I choć mój partner daaaleko nie odbiega od Ojca, jedno jest pewne - nie lubi alkoholu )

Zmienia! Podobne przeżycia, jestem DDA, baardzo trudny związek za mną. Myślałam, że tak właśnie wyglądają związki i życie. Tylko skrajne emocje potrafiły we mnie wzbudzić zainteresowanie, aż do teraz. Przyjaciółka troszkę mi pomogła spojrzeć na pewnego faceta inaczej niż do tej pory. Spokojny, ułożony, normalny. Na początku nuda, nie mój typ, ale dałam sobie i jemu szansę. Teraz widzę jaki jest wspaniały, jestem coraz bardziej zakochana w człowieku, na którego poprzednio bym nie zwróciła uwagi. Totalne przeciwieństwo tego co do tej pory znałam, pokazuje mi, że może być normalnie, z miłością, szacunkiem, spokojem i wsparciem. Mój przykład pokazuje, że się da. Ważne jest abyś dała sobie szanse pokochać kogoś kto nie przysporzy Ci tylu emocji, bo życie koło takiej osoby jest spokojne, ale absolutnie nie nudne. Mój partner potrafi mnie całkowicie zaskakiwać:) I też na początku się bałam, że go tyko skrzywdzę, że nic z tego nie będzie a teraz jestem pewna, że to był najlepszy wybór do tej pory:)

chungkingexpress napisał/a:

Witajcie!

Jestem DDA, mam 27 lat. Mój problem jest taki, że nigdy nie miałam chłopaka. Byli chętni, ale albo mi nie odpowiadali albo się bałam. W rezutlacie dałam szansę jednemu, ale okazał się d u pkiem nie z tej ziemi. Teraz mam trochę uraz, ale wiem, że to "wzięło" się z tego, co przeszłam w domu i jakie męskie wzorce obserwowałam. Martwi mnie to, że moja pierwsza miłość (byłam nastolatką wtedy) też był podobny do charakteru do tego wyżej wspomnianego.

Mianowicie chodzi o typ "podrywacza". Wygadany, miał kilka "dziewczyn", ekstrawertyczny typ. W rzeczywistości ma sporo kompleksów (niską samoocenę), skłonności do alkoholu (ten z czasów nastoletnich na pewno, ten drugi niby mniej, ale lubi balować).

Z tą pierwszą miłością mi nie wyszło, temu drugiemu dałam szansę - olał mnie (liczył tylko na seks, a ja tego nie chciałam). Najgorsze jest to, że dałam mu się źle traktować (jego szczerość graniczyła z chamstwem, kazał mi "czekać" aż się zdecyduje, czy chce się ze mną umówić, a ja głupia czekałam i tak dalej).

Zaczynam się bać, że nigdy nie spodoba mi się ktoś "normalny", kto mnie pokocha za to jaką osobą jestem. Rzadko mam też możliwość poznawania nie zajętych facetów. Nie wiem też jak się tworzy związki...

Czy ktoś z Was jest DDA? Czy udało się wam stworzyć udany związek? Jeśli tak - to JAK i z kim?? Co myślicie o DDA w związakch?

Jeśli jest tak, jak piszesz proponowalabym zacząć od stworzenia związku z sobą   poznanie siebie, zaakceptowanie siebie, pokochanie siebie, czyli dla DDA - terapia. Serio, nie uda Ci się stworzyc satysfakcjonującego związku, jeśli nie pokochasz siebie. Wtedy nie pozwolisz, żeby jakiś emocjonalny pustak miał do Ciebie dostęp. Myślałaś może o tym? Zeby przejść terapię?