Pierwsza wizyta u psychologa - Netkobiety.pl

77iza777,
pierwsze spotkanie z psychologiem jest wzajemnym poznaniem. Jeśli chcesz, to Ty możesz zadawać pytania "Czego mogę się spodziewać po naszych spotkaniach?", "Co będzie się tutaj działo?", "O co będzie mnie Pan/ Pani pytał?" - i odnośnie wszystkich innych szczegółowych wątpliwości, które mogą się w Tobie pojawić.

Jeśli jesteś zdenerwowana tym spotkaniem, obawiasz się, krępujesz, nie masz zaufania do psychologa - o tym również możesz swobodnie powiedzieć.

Pytania, które mogą paść w Twoją stronę mają na celu przede wszystkim poznanie Ciebie - "Opowiedz mi coś o sobie" - i zrozumienia przyczyny pojawienia się w gabinecie - "Co takiego stało się, że postanowiłaś tutaj przyjść?".
Możesz mówić o czymkolwiek, co przychodzi Ci do głowy, nawet jeśli nie jest to odpowiedź na pytanie psychologa. Możesz także nie odpowiedzieć na zadane pytanie, jeśli jest ono dla Ciebie trudne, krępujące. Szczerość i otwartość jest ważna i sprzyja znalezieniu rozwiązania problemu, ale rozmowa z psychologiem nie jest wywiadem ani przesłuchaniem.

Psycholog ma działać na psychice, nie możesz więc nic ukrywać, jeśli chcesz pomocy, musisz dać mu pełne pole do popisu, mówić co myślisz, nawet to że sie boisz mowic o tym, bądź czegoś wstydzisz, mow jak do samej siebie. Nerwy są niewskazane. Im bardziej się otworzysz tym sprawniej wszystko przebiegnie.

I jeszcze mam takie pytanie- Czy zawsze, gdy się pójdzie do psychiatry to on przepisuje leki ?
Moje panie w szkole twierdzą właśnie, że muszę się tam wybrać i najlepiej mi jakieś leki zapodać ..

Mam obecnie 17 lat. 13 lat temu zmarła moja mama, od tamtej pory nasze życie się zmieniło, wręcz zawaliło. Ojciec dostarczał mnie i bratu co raz to nowych problemów, dzieciństwo nie należało do udanych, wręcz przeciwnie. Do dziś mam przed oczami koszmary z tamtych lat. dziś po tylu latach ne mogę sobie poradzić z tą rzeczywistością. Mam stany lękowe, strasznie boję się ciemności, każdy szmer przyprawia mnie o zawał. Od mniej więcej 3 lat strasznie się zmieniłam. Nie widzę w ogóle sensu życia, nie mam sił na oddychanie, a co mówić na życie. Zdarza mi się płakać w nocy. Od półtora roku się tnę, chodź był pewien okres w moim życiu, że już myślałam, że skończyłam z tym,. ale to wraca jak bumerang. Bólem fizycznym staram się ukoić ból psychiczny. W szkole(chodzę do LO) psycholożka zauważyła, że ze mną jest coś nie tak, tak samo moja pani ... byłam u niej kilka razy na spotkaniach, ale z racji , że jestem osobą małomówną i raczej nic nie odpowiadałam po jakimś czasie nasze spotkania się zakończyły. Powiedziała mi na koniec, że jej zdaniem powinnam skorzystać z pomocy specjalisty. Ale ja się boję, strasznie się boję. Nie wiem czemu. Nie potrafię sobie już z tym poradzić.. Nie wiem co mam robić. Czasem już myślę, że najlepiej byłoby, gdybym odeszła stąd na zawsze. Ulżyłoby i mi i mojej rodzinie. - to tak o mnie,

ogólnie życie jest dla mnie problemem.

Właśnie w tym rzecz, że teraz i psycholog szkolny i moja pani wychowawczyni nalega na wizytę u psychiatry, twierdzą obie, że tylko leki mnie postawią.
Już przeprowadziły rozmowę z ciocią i jak tylko ona wróci do Polski to ma ze mną się wybrać, ale w tym rzecz, że ja się boję. Nie  wiem co w ogóle mam mówić- co jeżeli zapyta 'po co przyszłam' ?
Nie wiem czy łatwiej tam będzie mi się otworzyć, ogólnie mam problemy z komunikowaniem się z ludźmi.

77iza777,
jeśli obawiasz się pierwszej rozmowy, obawiasz się, że nie odważysz się otworzyć, masz trudności z nazywaniem swoich emocji i wspomnień - może mogłabyś opowiedzieć o sobie w formie listu? Mogłabyś poświęcić na jego napisanie więcej czasu, znaleźć właściwe słowa, spisać swoje spontanicznie pojawiające się myśli. Możesz przekazać ten list psychologowi, możesz odczytać na głos przy nim, lub zachować go dla siebie, informując tylko psychologa, że taki list powstał.

Relacja terapeutyczna opiera się na wzajemnym zaufaniu, którego zbudowanie wymaga czasu (nikt nie czuje się w pełni komfortowo i nie odważa się na spontaniczne zwierzenia na każdy temat na pierwszym spotkaniu) i wysiłku z obydwu stron. Dążymy do zbudowania atmosfery bliskiej, intymnej, pełnej zaufania i życzliwości. Podczas każdego spotkania psycholog - jego czas, wiedza, doświadczenie, chęci, wola - poświęcone są tylko Tobie. To osoba, która chce wykorzystać różne dostępne środki na Twoją korzyść - do poprawienia Twoje samopoczucia, zdrowia, komfortu życia.

Być może wśród tych, najlepszych dla Ciebie, rozwiązań znajdą się leki. Może przepisać je psychiatra (nie psycholog), ale wcześniej przedyskutuje z Tobą tą propozycję. Jeśli zdecydujecie się na środki farmakologicznie, to wspólnie, i na takie, które nie będą dawały u Ciebie żadnych skutków ubocznych, a jedynie będą poprawiały Twój stan.

Psychoterapeutę obowiązuje tajemnica. Historia Twojego życie, Twoje sekrety, intymne zwierzenia nie zostaną przekazane członkom Twojej rodziny, ani nikomu innemu.

Wiele osób, o historii podobnej do Twojej, zmaga się z takimi trudnymi myślami, złymi emocjami, krzywdzi się. Z depresji, traumy, autoagresji można wyjść. Jeśli dziś włożysz wysiłek w podjęcie decyzji o leczeniu, niedługo poczujesz, jak ogromną zmianą jest poczucie spokoju i zadowolenia, i ile jeszcze dobrych rzeczy spotka Cię w życiu.

ja się cięłam i ani psycholog ani psychiatra mnie nie zamknęli w "psychiatryku". Nie znam się na tym, ale myślę, że to zależy od jakiegoś stopna "zaawansowania" w tym.... nie wiem

Witam. Ja również niedługo mam swoją pierwszą wizytę u psychologa. Tylko właściwie nie wiem, czy dobrze robię, czy tak na prawdę powinnam iść, nie wiem czy mam taki problem by tam iść czy po prostu Pani psycholog nie powie mi że tak naprawdę nic mi nie jest i nie potrzebnie tu przyszłam.
Nie dawno zmarł mój tata , moja mama też nie żyje już od dłuższego czasu. a ja nie mogę się z tym do końca pogodzić z upływem czasu czuję się coraz gorzej . potrawie przesiedzieć pół dnia na podłodze płacząc i nie mogę się podnieść. Tak naprawdę umówiłam się na wizytę, bo chciałam z kimś o tym porozmawiać. Powinnam iść, czy raczej odwołać wizyte?

Hej;) czuje ze życie robi sobie ze mnie jaja. Ze wali mi się do stóp. Boję się iść do psychologa ale czuje ze muszę, bo sama sobie nie dam rady, a nikt nie może mi pomóc bo nikt nie wie co tak naprawdę dzieje się w moim życiu a ją nie chce o tym mówić bo będzie jak zwykle ze wyolbrzymiam. Nikt mnie nie rozumie. Jak sie przełamać i iść do psychologa?