Nie chcę żyć tylko po to, by umrzeć... - Netkobiety.pl

Zacznij od uśmiechu. Uśmiechaj się do ludzi z którymi rozmawiasz, w tym do potencjalnych pracodawców, również do siebie.
Napisz coś więcej o sobie: o swoim dzieciństwie, o rodzinie,...

Wielbiciel Lidiji Bacic- miło, że ktoś mnie rozumie

takiwiatr- jeżeli chodzi o uśmiech, to staram się. Na zewnątrz nie pokazuję jakim jestem "cierpiętnikiem", choć zwykle chodzę zamyślona i mogę sprawiać wrażenie smutnej. Dla ludzi, których spotykam również staram się być serdeczna. Teraz kiedy większość czasu spędzam w domu, każde wyjście nawet na zakupy czy spacer przywracają we mnie życie i optymizm.
Moje dzieciństwo bardzo miło wspominam, nigdy niczego mi nie brakowało, oczywiście nie był tak, że rodzie na wszystko pozwalali. Jako dziecko byłam raczej samotnikiem, miałam w szkole kilka koleżanek i kolegów, ale po lekcjach częściej zostawałam w domu, zajmowałam tym co lubiłam. Okres gimnazjum najgorzej wspominam, ogromne kompleksy i "życzliwi" koledzy, przez których wyjście z domu było dla mnie koszmarem. W liceum było już lepiej, choć miałam wrażenie, że w klasie jestem dziwnym typem i tak też byłam odbierana. Dopiero studia zupełnie mnie odmieniły, nabrałam pewności siebie, w swoich i oczach innych stałam się atrakcyjniejsza. Ale widocznie nie na tyle by kogoś sobą zainteresować. Mam kochającą rodzinę, jednak nie ma tego, czego mi chyba najbardziej brakuje. Nie rozmawiamy o uczuciach, nie okazujemy sobie uczuć, każdy jest raczej zamknięty w sobie. Dlatego też, tak bardzo brakuje mi drugiej osoby.

mysterious_chocolate- przyjaciółka... nigdy nie zaproponowała mi, żebym poznała jej znajomych, czy wyszła gdzieś razem z nimi. Nawet nie zostałam zaproszona na domówkę, którą organizowała w sylwestra.  Jedyne co usłyszałam od niej - "smutno ci, że znowu sama w sylwestra?" Mieszkałyśmy razem na studiach, miałyśmy podobne życie, zainteresowania i plany, bardzo dobrze się rozumiałyśmy. Do czasu, aż pojawił się ktoś w jej życiu. Teraz mieszkamy w dwóch miejscowościach obok, spotykamy się rzadko, częściej piszemy przez internet. Ogólnie nasze relacje się pogorszyły.

Ona bardzo dobrze wie jak się czuję i w jakiej jestem sytuacji. Zwierzam się jej z tego, ale z jej strony żadne propozycje nie wychodzą, a ja sama nie chcę się narzucać i wbijać do jej towarzystwa. Dostaję od niej rady typu "wyjdź do ludzi", "poznawaj ludzi"... Pytanie jak mam to zrobić, skoro sama towarzysko rozkręciła się dopiero kiedy poznała chłopaka i jego znajomych. W sumie to przykro mi, kiedy owa przyjaciółka popadła w depresję byłam cały czas przy niej (chłopaka wtedy nie miała), starałam się pomóc jak mogłam, motywowałam, pocieszałam, pomagałam w nauce. Teraz kiedy ja mam cięższy okres, usłyszałam od niej, że cały czas marudzę i sama mam sobie pomóc. Piszę przyjaciółka, przyjaciółkami to my chyba od dawna nie jesteśmy.

Cześć Sleepwalking past hope, nie zastanawiaj się proszę "po co Bóg dał Ci życie, skoro nie potrafisz sobie z nim poradzić" Myślę, że kiedyś wszyscy znajdziemy odpowiedź na to pytanie, po co tu jesteśmy, a Bóg podobno nie nakłada na człowieka więcej, niż człowiek może unieść. Podobno... Staram się zrozumieć Twoją sytuację i wydaje mi się, że trochę mi się udało przede wszystkim dzięki temu, że napisałaś w pewnym momencie istotną rzecz:

Tak sobie myślę, że to jest chyba jedna z rzeczy w Twoim życiu, która miała/ma wpływ na Twój obecny stan. Skąd wiem? Z doświadczeń własnego dzieciństwa, bo mnie też tego brakowało, a uświadomiłam sobie to, będąc dużo starszą, niż Ty jesteś. Z tego co czytam wnioskuję, że jesteś wrażliwą młodą osobą, a młodość jest Twoim ogromnym atutem, masz olbrzymią szansę na to, żeby Twoje życie wyglądało inaczej. Jestem pewna, że przy wsparciu ze strony życzliwych osób odnajdziesz przyjaźń, miłość i radość życia. Zalogowanie się na tym forum było bardzo dobrym krokiem, może tutaj uda Ci się znaleźć kogoś bliskiego choćby do popisania. A obecna przyjaciółka? Z tymi "przyjaciółmi" to tak często bywa niestety. To boli, dobrze wiem, ale nie zrażaj się, naprawdę warto szukać pokrewnej duszy Powiedz, czy świadomość tego, że Ty jej pomogłaś daje Ci siłę? Czy pomaga Ci myśleć lepiej o sobie samej? Czy potrafisz tak o tym pomyśleć? Pozdrawiam ciepło

Beyondblackie- w sumie od jakiegoś czasu zaczynam wątpić w tą naszą "przyjaźń", chciałabym znaleźć pokrewną duszę, ale to też jest trudne.

dorinka3- dziękuję za te słowa, jest w nich sporo racji. To prawda, jestem młoda i mogę jeszcze dużo zmienić w swoim życiu, jednak w głowie ciągle słyszę głos "nic dobrego już na ciebie nie czeka, nie wykorzystałaś swojej szansy". Co do przyjaciółki, cieszy mnie fakt, że w jakiś sposób jej pomogłam, ale nie sądzę, żeby to miało jakiś wpływ na moją samoocenę.

takiwiatr- tak, mieszkam z rodzicami. Nie kontynuowałam studiów, bo nie chciałam finansowo obciążać rodziców. Myślałam, że sama zarobię na dalsze kształcenie, ale z pracą mi nie wychodzi. Co robię na co dzień? To zależy od dnia i nastroju. Jednego dnia jestem pełna energii, szkolę języki, czytam, poszerzam zainteresowania, zaczynam wierzyć w swoje marzenia. Innym razem połowę dnia spędzam w łóżku, myśląc, że to wszystko na nic. Mieszkam w małej miejscowości, więc żadnego fitness clubu czy innych atrakcji (oprócz klubów nocnych, których nie lubię) tutaj nie ma. Młodzi stąd uciekają. Ogólnie wszystko czym się interesuję, robię w domu. Jeżeli chodzi o szkolenie, to w tym roku mam szansę załapać się na kurs finansowany przez PUP, więc na pewno skorzystam. Ludzie miło reagują na uśmiech i serdeczność, odwzajemniają to.
W liceum trzymałam się z boku, nie byłam rozmowna, przez co także nudna. Miałam kilka koleżanek, ale to nie były jakieś mocne relacje. Z chłopakami w klasie wcale nie miałam kontaktu, oni nie rozmawiali ze mną, a ja wstydziłam się rozmawiać z nimi. Czułam się za mało "cool", żeby się z nimi zadawać. Możliwe, że to wpłynęło na moją obecną nieśmiałość wobec płci przeciwnej.
W rodzinie dzielimy się sukcesami, jest u nas dużo radości. Urodzin nie obchodzimy, w święta spędzamy czas rodzinnie, ale to wszystko każdy przeżywa od środka. Dzielimy się też niepowodzeniami, jednak na zasadzie- jest ciężko, ale dam radę, jestem silny- Nikt nie pokazuje, że jest mu źle i nie może sobie z czymś poradzić. Nie przytulamy się, nie mówimy, że kochamy. Zawsze kiedy płaczę chowam się, powstrzymuję jak mogę, żeby nikt tego nie zobaczył, nie usłyszał. Wstydzę się łez i chyba reszta też tak ma. To nie jest tak, że czuję się niekochana, dostałam od rodziców bardzo dużo i wciąż dostaję, jestem im za wszystko wdzięczna. Po prostu czasami brakuje tych prostych, zapewniających gestów.

Bardzo miło mnie podsumowałaś, dziękuję Czy naprawdę taka jestem nie mnie oceniać, ale muszę niestety przyznać, że jestem też bardzo skryta, więc ciężko poznać tą moją ciekawszą stronę. W każdym razie napisanie tutaj bardzo mi pomogło. Pozbyłam się trochę tych złych emocji i zdecydowałam, że rok 2014 należy do mnie Czas zacząć żyć każdym dniem, jakby miał być moim ostatnim, próbować nowych rzeczy i nie przejmować się niepowodzeniami. Miłość przyjdzie, albo nie przyjdzie, ważne żebym była szczęśliwa sama ze sobą. Dziękuję wszystkim za poświęcony czas

Jeżeli chodzi o studia, to miałam na myśli, że nabrałam odwagi w codziennych sprawach, pewności siebie, zmieniłam postrzeganie siebie jako szarej myszki. Towarzysko się zbytnio nie rozwinęłam, ale poznałam tam właśnie przyjaciółkę. Z resztą osób nie złapałam fajnego kontaktu przez różnicę w charakterach. Ja jestem spokojnym typem, nie lubię imprez w klubach, ani nie jestem dobra w piciu Zaś dla innych, to był ich żywioł.
Z tą miłością to ciężki temat W sumie tak, spotkałam taką osobę, zdarzyło się to w najmniej oczekiwanym momencie. Zauroczyłam się i to bardzo, może i nawet zainteresowanie było odwzajemnione, ale nie wyszło nic więcej... oczywiście przeze mnie. Nadal to wspominam, trochę z żalem, a trochę z uśmiechem. Chciałabym znowu coś takiego przeżyć, spotkać takiego człowieka, ale tym razem dążąc do upragnionego celu

Na początku studiów Nie znałam go dobrze, ale czułam, że nadajemy na tych samych falach.  Niestety skończyło się wcześniej niż zaczęło przez to, że byłam zamknięta w sobie, no i jednak trochę mnie onieśmielał. Poza tym sama nie wiedziałam czego chcę Kontaktu nie utrzymujemy, próbowałam to odnowić, ale za późno się opamiętałam bo cisza z jego strony. Trudno, sama schrzaniłam to płacę

Byłam do tego sceptycznie nastawiona, nie lubię tej formy, ale innego sposobu nie było Napisałam do niego na pewnym portalu społecznościowym. Sama nie wiem co mnie podkusiło i jakim cudem się odważyłam. Myślę, że on po prostu uniósł się honorem i zwyczajnie dał do zrozumienia, że teraz to ma mnie gdzieś Ciężko to przeżyłam szczerze mówiąc, a teraz mam nadzieję, że już go nie spotkam
Mogłabyś napisać jak to było u Ciebie?

Ahh przepraszam, myślałam, że jesteś kobietą Miałam dokładnie tak samo w trakcie i po wysłaniu wiadomości Tylko, że ja niczego mu nie wyznawałam, przypomniałam się tylko i spytałam co u niego... ale nic nie odpisał ;p Poczułam się trochę jak idiotka... eee bardzo jak idiotka, Ty zaś jesteś facetem i udowodniłeś, że potrafisz zawalczyć.

Może jednak nie był taki nieśmiały ;p Hah albo powinnam sobie właśnie tłumaczyć, że wiadomość do niego nie dotarła W sumie nie pokazało się, że wiadomość została wyświetlona, ale nie wiadomo jak to z tym jest. Rozumiem, że Ty też jesteś nieśmiały? Z czego to wynika?

Cóż, nieśmiałość bardzo przeszkadza w życiu ;/ Wypadałoby to jakoś zwalczyć, ale łatwo się mówi, gorzej tego dokonać. Z delikwentem rozmawiałam, był bardzo sympatyczny, pomocny i pięknie się uśmiechał

Hej,  przyjrzałam się dyskusji  i powiem, że ja też kiedys byłam okropnie nieśmiała. Dlatego moge powiedzieć, że niesmiałość to okropna przypadłość, która w okropny sposób ogranicza. Ja dodatkowo miałam problem z wymową i to pogłębiało moje wycofanie. Kiedyś stwierdziłąm, że każdy człowiek ma coś za uszami i ja równiez mam do tego prawo i nie pamiętam, jak pozbyłam się tej przypadłości, ale tak jakoś naturalnie samo przeszło, choć sa sytuacje dla mnie bardzo stresowe. Najlepszym lekarstwem okazała się praca. Ciężka i absorbująca, a zaczęłam w iweku 25 lat. Co tu dużo mówić byłam po studiach magisterskich, a zaczynałam od posady sprzątaczki w szpitalu, bo nigdzie nikt mnie nie chciał przyjąć. Nie byłąm w stanie pracować nawet w sklepie, bo paraliżował mnie strach. Ale w końcu dostałąm pracę w sklepie, jakby na przekór, a może ktoś się zlitował nade mną i tak sie to ułożyło jakoś. Jak pracowałam na mopie poznałam chłopaka, zwykły chłopak bez wykształcenia, nie jakiś książę z bajki na białym koniu, pomogłam mu skończyć szkołę, on jak ja zaczynał od zera, jednak dzięki niemu inaczej spojrzałam na świat i ludzi, tak bardziej z głębi serca i duszy. Jest dobrym człowiekiem i kocham go bardzo. Chyba gdzies po drodze dałam za wygraną tym moim wszystkim zmartwieniom, szkoda zycia na przejmowanie się, po drodze poznawałam wielu ludzi na portalach randkowym, szukałam intensywnie kogoś, próbowałam na przekór choć mnie olewali:) i tak samo z pracą, był czas kiedy ledwo dawałam radę, pamietam ten stres przed każdą wizyta szefa, że sie zająknę itd. Tak naprawdę mam na swoim koncie wiele sukcesów, które nie sa spektakularne, ale uświadomiły mi, że jestem niezniszczalna i wartościowa. Kiedy nie miałam tego przekonaia żadne imprezy mi nie pomagały. Pogłebiały chyba tylko moje wyobcowanie. Chyba najgorsze co może zrobić człowiek w podobnej sytuacji to czekanie, nigdy nie można czekać, zawsze trzeba działać. Pozdrawiam

Zgadza sie,takie historie przywolane przez darjeeling na pewno motywuja i napawaja optymizmem:) Ja najbardziej lubie osoby podobne do mnie z charakteru,mysle ze z kims takim najlepiej bym sie rozumial. Chociaz z reguly mowi sie, ze facet w zwiazku musi byc smialy...a ja czuje,ze paradoksalnie przy niesmialych osobach sie otwieram,wiec moze taka dziewczyna wplynela by rowniez pozytywnie na moja przemiane?:) Tylko tez zawsze jest jakas minimalna roznica...stopnia niesmialosci Na przyklad-sleepwalking past hope-kto byl bardziej niesmialy,ten chlopak w ktorym sie zauroczylas czy jednak Ty? Patrzac tak obiektywnie,choc wiem ze ciezko??

Ja podobnie. Nie lubie dziewczyn noszacych glowe w chmurach,wywyzszajacych sie... A zwlaszcza takich,ktore nie maja szacunku do samych siebie,daja sie przedmiotowo traktowac przez mezczyzn(cos okropnego). Takie mnie odrzucaja:P A, piszesz ze niesmiala w Waszej RELACJI,a jak to wygladalo ogolnie przypuscmy na tle grupy,kto byl bardziej rozmowny itd?Sam kiedys zwracalem czesto na to uwage,mozna bylo sobie w ten sposob odpowiedziec,jak bardzo niesmialy sie jest:) Choc oczywiscie smialosc w relacji jest zdecydowanie wazniejsza niz smialosc w grupie,a zazwyczaj to pierwsze pomaga drugiemu.

Fascynujące jest to, jakie postępy zrobiłaś od chwili napisania tytułu tego wątku.