Ambicja - wada czy zaleta? - Netkobiety.pl

To wcale nie muszą być zbyt wygórowane ambicje, może być konflikt, że twój partner nie nadąża, coś co w innym związku byłoby wielką zaletą dla domowego misia może być zbyt wielkim wyzwaniem, zbyt wielkim tempem, zbyt wysoko postawioną poprzeczką... a nikt nie lubi jak jest tak duża przepaść

Prawie jakbyś o mnie pisała rzeczy w tym, że ja od wielu lat staram się odpuszczać. Realizowanie tysiąca rzeczy kosztuje dużo zdrowia, więc z wielu rzeczy rezygnuję. Trochę mnie dotknęło, jak na wakacjach i tak usłyszałam od mojego M., że jestem za ambitna, a sytuacja nie dotyczyła zupełnie mnie, rozmawialiśmy o szkole, do której dostał się nasz syn.
Ze swojej strony czuję, że już odpuściłam, ile tylko mogłam, że żyję na granicy bylejakości, że nie ma tego, co nakręca do działania, do tego powoduje, że człowiek chce wstać rano.

Ale ty piszesz o jakiejś już skrzywionej, chorej ambicji. A zdrowa ambicia jest zawsze pozytywna.
Mnie natomiast przeraza brak ambicji. Miałam lub mam w otoczeniu osoby bez jakiejkolwiek ambicji i to jest dopiero przepaść.
Takim ludziom wiecznie coś nie pasuje i szukaja  miliona wymowek. Nie pójdą się czegoś uczyc, albo szukać pracy, albo nie będą się odchudzac i ćwiczyć na siłowni bo:
- nie mają zdolności
-nie mają pieniędzy
- ich rodzice nie mają pieniędzy
-nie mają znajomości
- po 30 Stce i 40 Stce ćwiczenie nic im nie da, bo zwolnił im metabolizm, więc i tak to nic nie da
-bo urodzili się bez silnej woli
- bo urodili sie w Polsce
-bo urodzili się za późno, za wcześnie, 
-bo skończyli takie a takie studia
-bo nie skończyli zadnych studiów
Co tu pisać,  dużo by mowić.
W każdym razie ja lubię ambitne osoby.

... nawet zdrowa ambicja może doprowadzić do choroby, człowiek się za bardzo zużywa.

Z tym się zgodzę, mnie też trochę przeraża, trzeba wiedzieć do czego się zmierza. Chociaż tak jak napisała Cyngli jak się ma rodzinę, to trzeba wypośrodkować.

Rozmowa dotyczyła szkoły mojego dziecka - powiedziałam mu, że może sobie wybrać dowolną szkołę, ważne by był zadowolony z niej, nie musi chodzić do najlepszej i żyć w ciągłym stresie. Jednocześnie bardzo go mobilizowałam, by wybrał dobrą szkołę (np. chciał jako pierwszy wybór napisać gorszą szkołę, by chodzić ze swoim kolegą, ale zrozumiał argumentację - że dużo lepiej się uczy i o ile on tam na pewno się dostanie, to wcale nie jest pewne, czy kolega będzie chodził do tej samej klasy, zrozumiał i jako pierwszy wybór zaznaczył tę lepszą szkołę), dopingowałam go, by jak najlepiej napisał egzaminy i miał dobre świadectwo. Udało się, dostał się do dobrej szkoły, którą sam wybrał.
Mój M. potraktował to jako przejaw mojej ambicji (bycia za ambitnym, przelewania tego na dziecko). Trochę to przykre było.

LO - żeby było zabawniej takie, do którego zdawałam jako nastolatka i się nie dostałam

Chciał iść do tego LO bo uznał, że nie ma preferencji co do dalszej edukacji (ewentualnych studiów potem). Na początku wybrał to lepsze LO, potem zmienił zdanie, bo chciał z kolegą chodzić do klasy, a potem po rozmowach ze mną, wrócił do pierwotnego wyboru.

Nie o nim chciałam pisać, bardziej zabolało mnie, że mój M. traktuję ambicję jako moją wadę, odbiera taką sytuację - jako przelewanie moich ambicji na dziecko (chociaż chodzi dumny, że ma takiego mądrego synka )

O ile daje się dziecku możliwość wyboru i nie ocenia jego wartości tylko po osiągnięciach, ale widzi też w nim jego inne zainteresowania, to jakie jest to w porządku. Ambicja ma jedną zaletę: nie pozwala osiąść na dnie. Nawet, jak wylądujesz w czarnej dupie i nic ci się nie będzie chciało, to twoja ambicja będzie cię kłuć jak wielki kolec więc wyjdziesz z tego dołu. To żadna frajda znaleźć coś, co kochasz, ale poddać się lenistwu i przez całe życie robić to słabo.

Teraz są takie czasy,wmawia wszystkim,że każdy powinien być ambitny i osiągnąć nie wiadomo co.
Jeśli ktoś faktycznie czuje,że chce coś osiągnąć,to w porządku,ale sztuczne zmuszanie do wyścigu szczurów nie ma sensu.
Życie samo w sobie jest celem,nie potrzeba żadnych sztucznych celów.

Przeogromnie zgadzam się z przedmówca! Ambicja pcha nas do dzialania, do realizowanoa swoich celow, a te sprawiają, że jestesmy z siebie dumni i dobrze sie czujemy ze sobą.

Uwazam, ze w doradzaniu synowi wyboru szkoly zachowalas umiar, przedstawilas argumenty, korzystalas ze swojego doswiadczenia. Fajnie bylo gdybys rowniez umiala elastycznie zareagowac: np. jesli nie bedzie dobrze czuł w tej szkole, poprzec go w decyzji o zmianie. To akurat moja historia, wybralam "najlepsze LO w miescie" okazalo sie, ze jakosc ksztalcenia i empatia sa na niskim poziomie, ale ambicja kazala mi je skonczyc (rodzice nie przyjmowali innej mozliwosci). Skonczylam nawet z dobrymi ocenami, ale przez stres i zanizenie wiary w siebie musialam zrobic sobie rok przerwy przed studiami.

Powodzenia w szukaniu balansu ambicji - empatii!

Najgorzej jak rodzic jest ambitny i próbuje zrobić ze swojego dziecka geniusza. Nie mam nic przeciwko zajęciom pozalekcyjnym i rozwijaniu dziecka, ale są pewne granice. Dziecko  powinno mieć wybór co chce robić. Do tego nie należy szczuć dziecka na inne. Mówić, że musi być najlepsze, bo w innym wypadku nie znaczy nic.