Rozstanie-niepewny facet, jak żyć dalej? - Netkobiety.pl

tamaro13 napisał/a:

Na początku jak w każdym związku wszystko było super, dbał o mnie, starał się i poświęcał dużo czasu. W pewnym momencie poszedł do stałej pracy z bardzo dobrym stanowiskiem w wojsku. Od tamtej pory zmienił się, wiadomo, presja dnia, dużo stresu, nowe otoczenie i środowisko, zaczynał mieć coraz mniej czasu dla mnie bo dużo pracował. Od początku tego roku, zaczęło się psuć między nami, mniej rozmów, trochę się zdystansował, próbowałam to jakoś sobie tłumaczyć, ale w pewnym momencie uzbierało się we mnie dużo żalu.

.

Oczywiście, zawsze go wspierałam od jego poczynań sportowych, jeździliśmy wspólnie na zawody, zawsze byłam dla niego i On widział ile od siebie daje. Zawsze z nim rozmawiałam, pytałam, dzwoniłam, zawsze wiedział że ma we mnie oparcie i że jestem za nim mimo wszystko. On raczej jest z tych facetow którzy za dużo o uczuciach nie mówią, bo nie potrafią, więc zazwyczaj ja musiałam ciągać go za język żeby wiedzieć czy mu ciężko, czy nie. Uważam że jako partnerka w związku dawałam od siebie aż "za dużo" bo On ze swojej strony tyle wsparcia mi nie dawał.
Wydaje mi się że powiela jakieś schematy ze swoich byłych związków, z tego co wiem od jego znajomych z była partnerka z którą był 3 lata rozstawali się i schodzili, wyprowadzali i wprowadzali 6 razy.
Spotkanie jest i tak nieuniknione między nami bo na jego działce która wspólnie uprawialiśmy są moje rzeczy, w tym rower który muszę stamtąd zabrać, ale raczej czekam aż emocje we mnie opadną, żebym mogła odebrać resztę gratów. W głębi duszy dalej mi zależy i go kocham, ale miłość to nie wszystko. W związku powinny starać się 2 osoby, a nie tylko jedną, bo ma dużo pracy i stresów. Ludzie mają dzieci, rodziny i dają radę, a On w momencie w którym zrobiło się ciężko, zrobił się niepewny i nie wiedział sam czego chce. Dla mnie świadczy to o niedojrzałości do związku z jego strony, wątpię ze kogoś poznał bo to lojalny człowiek który był w 2 zwiazkach( 6 lat, i 3) chodź to się okaże później czy się pojawił ktoś inny.

tamaro13 napisał/a:

a On chyba nie potrafi temu sprostać. Na moje pytania czy mnie kocha odpowiedział że tak, ale gdy zapytałam się go co dalej z nami odpowiedział mi że nie wie, również z wspólną przyszłością.

No to się sam określił. O nie wie (a czy jest coś co on wie?).
Nie przejmowałabym się nim. Na twoje pytanie z tytułu "jak żyć" odpowiedziałabym, że prawdopodobnie będzie następny, byle bardziej zdecydowany.

Samba napisał/a:

tamaro13 napisał/a:

a On chyba nie potrafi temu sprostać. Na moje pytania czy mnie kocha odpowiedział że tak, ale gdy zapytałam się go co dalej z nami odpowiedział mi że nie wie, również z wspólną przyszłością.

No to się sam określił. O nie wie (a czy jest coś co on wie?).
Nie przejmowałabym się nim. Na twoje pytanie z tytułu "jak żyć" odpowiedziałabym, że prawdopodobnie będzie następny, byle bardziej zdecydowany.

Byli razem jeden rok. Niektorzy jeszcze w rozowych okularach chodzą a to nie dla kazdego jest czas na powazne deklaracje. Kazdy ma swój czas. Rok to nie 3 czy 5 lat

Bert44 napisał/a:

Samba napisał/a:

No to się sam określił. O nie wie (a czy jest coś co on wie?).
Nie przejmowałabym się nim. Na twoje pytanie z tytułu "jak żyć" odpowiedziałabym, że prawdopodobnie będzie następny, byle bardziej zdecydowany.

Byli razem jeden rok. Niektorzy jeszcze w rozowych okularach chodzą a to nie dla kazdego jest czas na powazne deklaracje. Kazdy ma swój czas. Rok to nie 3 czy 5 lat

Jakie poważne deklaracje? Autorce raczej chodzi o to, że się zdystansował, do tego nie potrafi rozmawiać. Ktoś wyżej wspomniał o tym, czy Autorka go wspierała. Sądzę, że dojrzały mężczyzna potrafi określić, zakomunikować jakie ma potrzeby poprzez rozmowę. A rozmowa to podstawa jakiejkolwiek relacji

(...) pizgniecie drzwiami i scena to nie jest normalna reakcja dorosłej osoby.

Cześć wszystkim.

Przeżywam bardzo trudny okres w swoim życiu, ponad tydzień temu rozstałam się z facetem z którym byłam w związku rok.

Na początku jak w każdym związku wszystko było super, dbał o mnie, starał się i poświęcał dużo czasu. W pewnym momencie poszedł do stałej pracy z bardzo dobrym stanowiskiem w wojsku. Od tamtej pory zmienił się, wiadomo, presja dnia, dużo stresu, nowe otoczenie i środowisko, zaczynał mieć coraz mniej czasu dla mnie bo dużo pracował. Od początku tego roku, zaczęło się psuć między nami, mniej rozmów, trochę się zdystansował, próbowałam to jakoś sobie tłumaczyć, ale w pewnym momencie uzbierało się we mnie dużo żalu.

Mimo wspólnego urlopu w górach na ktorym wspolnie byliśmy w lipcu(zero klotni, szczęście, wspólne spędzanie czasu, On taki jakiego go poznałam, z poczuciem humoru, uśmiechnięty i zadowolony) po powrocie znowu się zdystansował, na tyle że nie odzywał się po czasie cały tydzień do mnie. Coraz mniej czasu spędzaliśmy razem, dodam że nie mieszkamy razem, głównie widywaliśmy się w weekendy. Kiedy po tygodniu nie odzywania się zadzwoniłam do niego żeby wyjaśnić, co się z nim dzieje, stwierdził klasycznymi wymówkami że ma dużo pracy, dużo swoich przedsięwzięć, i nie ma na nic czasu. Bardzo mnie zabolało to kiedy mówiłam o swoich uczuciach a On stwierdził że "robie afere" powiedziałam że mi przykro, że się nie stara, że kiedyś to by dla mnie góry przeniósł a teraz osiadł na laurach, że jest egoistyczny, patrzy tylko dla siebie i własny czubek nosa, że nie jestem dla niego priorytetem i bardzo mnie to boli. On stwierdził że zawsze robił co chciał i chodził swoimi ścieżkami, że każda kobieta ma jakieś "oczekiwania" a On chyba nie potrafi temu sprostać. Na moje pytania czy mnie kocha odpowiedział że tak, ale gdy zapytałam się go co dalej z nami odpowiedział mi że nie wie, również z wspólną przyszłością. Po zakończeniu rozmowy nie wytrzymałam, pojechałam do niego i zabrałam swoje rzeczy z szacunku do samej siebie, dlatego że nie chce żyć w niepewności, boli mnie to że po roku bycia w związku z kimś można być niepewnym i nie wiedzieć czego się w życiu chce, szczególnie że się kogoś kocha, zranił mnie tym okropnie. Gdy zabierałam swoje rzeczy od niego z domu, stal w korytarzu, nie powiedzial ani słowa, widać było że był zdezorientowany, nie wiedział co zrobić, łapał się tikiem nerwowym za szyję i stał w miejscu. Zapytałam się go czy ma mi jeszcze coś do powiedzenia, powiedzial że jest w szoku że przyjechałam po swoje rzeczy. Odchodząc powiedziałam mu tylko ze mam nadzieję że dobrze to sobie wszystko przemyślał, On pod nosem burknął "co przemyślałem". Wyszłam z domu i trzasnęłam drzwiami. Bardzo mnie zabolało to, że ktoś kogo kocham nie potrafi ze mną być, zranił mnie okropnie, a nie chce żyć z kimś aby być tylko "opcją" w momencie w którym On znajdzie kogoś lepszego, kogo będzie pewien. Kilka dni po naszym rozstaniu byłam w restauracji na piwie ze znajomymi, On doskonale o tym wiedział bo znajomi wysyłali zdjęcia na grupie na której jesteśmy oboje, w między czasie pojawili się jego kumple stolik obok, a On przyszedł z kolegą jak gdyby nigdy nic, i jeszcze spojrzał mi prosto w oczy. Wbił mi nóż w plecy, tym że tak się pojawił, gdy On przyszedł dopiłam piwo i wyszłam stamtąd. Nie mogłam znieść tego wzroku znajomych którzy wszyscy patrzyli na mnie, i nie wiedzieli o co chodzi, czulam się niekomfortowo. Wydaje mi się że nie wziął tego wszystkiego na poważnie ale ja musiałam tak postąpić, odejść i zabrać swoje rzeczy, nie dla niego, nie dla nas, a dla samej siebie i z szacunku dla siebie. Nie chce dawać od siebie całej miłości, i wszystkiego co mogę dać od siebie dla człowieka który rzuca mi ochłapy.

Jest mi przykro, i czuje się rozczarowana.

Nie mamy kontaktu, nie dzwoni ani nie pisze, ale mam wrażenie że jeszcze się odezwie, chodź nie czekam i nie łudze się.

Istotka6 napisał/a:

A ja się staram rozumieć dramatyczną emocjonalność Autorki. Co podkreślam, nie uważam aby było ok,ale po prostu gorycz się przelała. Tkwiła w czymś, w czym czuła się ignorowana, w czymś co nie spełniało Jej potrzeb emocjonalnych, stąd rozumiem wszelkie te dramy.
Ja raczej skupiam się na zdaniu wypowiedzianym przez faceta odnośnie "każda kobieta ma jakieś oczekiwania, którym nie jest w stanie sprostać". Pokazuje mi to, że po prostu nie jest dojrzały do bycia w związku i nie zamierza nic zmieniać i dlatego też rozumiem Autorkę

Rozmowy były, nie była to pierwsza sytuacja w której pokazał mi że nie jestem jego priorytetem w życiu.
Miałam czekać? Na co? Na to aż facet sie zdecyduje bo nie jest pewny swoich uczuć? Bo nie wie czy chce budować ze mną przyszłość? Każdemu łatwo jest to oceniać, że jestem niedojrzała, że za mocno emocjonalnie podeszłam, że nie było wsparcia. Byłam zawsze z nim i dla niego, zdystansował się, ja proponowałam, zabiegałam, On potrafił mi powiedzieć przed rozstaniem gdy chciałam przyjechać do niego na weekend tak jak zawsze "nie wiem, nie wiem czy mam czas". Oczekiwał że będę czekała aż On się określi i sam mnie zostawi z dnia na dzień? Nie chciałam tego opisywać ale czara goryczy się przelała w momencie w którym wyleciał na urlop przed naszym rozstaniem, nie odzywał się cały tydzień do mnie, nawet jak wrócił do domu, a ja zawsze go informowałam, czy doleciałam, czy żyje, On pokazał mi ze zwyczajnie go to nie interesuje. Prace zaczął w maju tamtego roku, Więc od tego momentu minął prawie rok. Poprostu priorytetowo postawił na karierę, i na to że praca jest dla niego wazniejsza niż wszystko inne. A jak Wy byście się czuły? Gdyby wszystko było ważniejsze od Was po roku spotykania się z facetem? Jak byście się poczuły i postawiły w mojej sytuacji gdy mówisz komuś o swoich uczuciach a On bierze to obojętnie, i w zasadzie zachowuje się jakby go to nie interesowało? Jakby po roku czasu na pytania co dalej z nami, ze mną, co z naszą przyszłością odpowiedział "nie wiem". Nie spotykaliśmy się miesiąc, dwa, żeby mnie nie znał i nie wiedział na czym stoi. Miałam czekać miesiąc aż chłop się określi że jednak chce ze mna być? Aż łaskawie zadzwoni i powie "słuchaj, dziś mam czas dla Ciebie to możemy się spotkac". Zawsze dopasowywałam się pod niego, pod jego grafik i czas, więc nie próbujcie mi wmówić że faktycznie to ja byłam niestabilna emocjonalnie, bo ja doskonale wiedziałam i byłam pewna że chce z nim budować swoją przyszłość.

Cześć wszystkim.

Przeżywam bardzo trudny okres w swoim życiu, ponad tydzień temu rozstałam się z facetem z którym byłam w związku rok.

Na początku jak w każdym związku wszystko było super, dbał o mnie, starał się i poświęcał dużo czasu. W pewnym momencie poszedł do stałej pracy z bardzo dobrym stanowiskiem w wojsku. Od tamtej pory zmienił się, wiadomo, presja dnia, dużo stresu, nowe otoczenie i środowisko, zaczynał mieć coraz mniej czasu dla mnie bo dużo pracował. Od początku tego roku, zaczęło się psuć między nami, mniej rozmów, trochę się zdystansował, próbowałam to jakoś sobie tłumaczyć, ale w pewnym momencie uzbierało się we mnie dużo żalu.

Mimo wspólnego urlopu w górach na ktorym wspolnie byliśmy w lipcu(zero klotni, szczęście, wspólne spędzanie czasu, On taki jakiego go poznałam, z poczuciem humoru, uśmiechnięty i zadowolony) po powrocie znowu się zdystansował, na tyle że nie odzywał się po czasie cały tydzień do mnie. Coraz mniej czasu spędzaliśmy razem, dodam że nie mieszkamy razem, głównie widywaliśmy się w weekendy. Kiedy po tygodniu nie odzywania się zadzwoniłam do niego żeby wyjaśnić, co się z nim dzieje, stwierdził klasycznymi wymówkami że ma dużo pracy, dużo swoich przedsięwzięć, i nie ma na nic czasu. Bardzo mnie zabolało to kiedy mówiłam o swoich uczuciach a On stwierdził że "robie afere" powiedziałam że mi przykro, że się nie stara, że kiedyś to by dla mnie góry przeniósł a teraz osiadł na laurach, że jest egoistyczny, patrzy tylko dla siebie i własny czubek nosa, że nie jestem dla niego priorytetem i bardzo mnie to boli. On stwierdził że zawsze robił co chciał i chodził swoimi ścieżkami, że każda kobieta ma jakieś "oczekiwania" a On chyba nie potrafi temu sprostać. Na moje pytania czy mnie kocha odpowiedział że tak, ale gdy zapytałam się go co dalej z nami odpowiedział mi że nie wie, również z wspólną przyszłością. Po zakończeniu rozmowy nie wytrzymałam, pojechałam do niego i zabrałam swoje rzeczy z szacunku do samej siebie, dlatego że nie chce żyć w niepewności, boli mnie to że po roku bycia w związku z kimś można być niepewnym i nie wiedzieć czego się w życiu chce, szczególnie że się kogoś kocha, zranił mnie tym okropnie. Gdy zabierałam swoje rzeczy od niego z domu, stal w korytarzu, nie powiedzial ani słowa, widać było że był zdezorientowany, nie wiedział co zrobić, łapał się tikiem nerwowym za szyję i stał w miejscu. Zapytałam się go czy ma mi jeszcze coś do powiedzenia, powiedzial że jest w szoku że przyjechałam po swoje rzeczy. Odchodząc powiedziałam mu tylko ze mam nadzieję że dobrze to sobie wszystko przemyślał, On pod nosem burknął "co przemyślałem". Wyszłam z domu i trzasnęłam drzwiami. Bardzo mnie zabolało to, że ktoś kogo kocham nie potrafi ze mną być, zranił mnie okropnie, a nie chce żyć z kimś aby być tylko "opcją" w momencie w którym On znajdzie kogoś lepszego, kogo będzie pewien. Kilka dni po naszym rozstaniu byłam w restauracji na piwie ze znajomymi, On doskonale o tym wiedział bo znajomi wysyłali zdjęcia na grupie na której jesteśmy oboje, w między czasie pojawili się jego kumple stolik obok, a On przyszedł z kolegą jak gdyby nigdy nic, i jeszcze spojrzał mi prosto w oczy. Wbił mi nóż w plecy, tym że tak się pojawił, gdy On przyszedł dopiłam piwo i wyszłam stamtąd. Nie mogłam znieść tego wzroku znajomych którzy wszyscy patrzyli na mnie, i nie wiedzieli o co chodzi, czulam się niekomfortowo. Wydaje mi się że nie wziął tego wszystkiego na poważnie ale ja musiałam tak postąpić, odejść i zabrać swoje rzeczy, nie dla niego, nie dla nas, a dla samej siebie i z szacunku dla siebie. Nie chce dawać od siebie całej miłości, i wszystkiego co mogę dać od siebie dla człowieka który rzuca mi ochłapy.

Jest mi przykro, i czuje się rozczarowana.

Nie mamy kontaktu, nie dzwoni ani nie pisze, ale mam wrażenie że jeszcze się odezwie, chodź nie czekam i nie łudze się.

madoja napisał/a:

tamaro13 napisał/a:

Cześć wszystkim.

Przeżywam bardzo trudny okres w swoim życiu, ponad tydzień temu rozstałam się z facetem z którym byłam w związku rok.

Na początku jak w każdym związku wszystko było super, dbał o mnie, starał się i poświęcał dużo czasu. W pewnym momencie poszedł do stałej pracy z bardzo dobrym stanowiskiem w wojsku. Od tamtej pory zmienił się, wiadomo, presja dnia, dużo stresu, nowe otoczenie i środowisko, zaczynał mieć coraz mniej czasu dla mnie bo dużo pracował. Od początku tego roku, zaczęło się psuć między nami, mniej rozmów, trochę się zdystansował, próbowałam to jakoś sobie tłumaczyć, ale w pewnym momencie uzbierało się we mnie dużo żalu.

Mimo wspólnego urlopu w górach na ktorym wspolnie byliśmy w lipcu(zero klotni, szczęście, wspólne spędzanie czasu, On taki jakiego go poznałam, z poczuciem humoru, uśmiechnięty i zadowolony) po powrocie znowu się zdystansował, na tyle że nie odzywał się po czasie cały tydzień do mnie. Coraz mniej czasu spędzaliśmy razem, dodam że nie mieszkamy razem, głównie widywaliśmy się w weekendy. Kiedy po tygodniu nie odzywania się zadzwoniłam do niego żeby wyjaśnić, co się z nim dzieje, stwierdził klasycznymi wymówkami że ma dużo pracy, dużo swoich przedsięwzięć, i nie ma na nic czasu. Bardzo mnie zabolało to kiedy mówiłam o swoich uczuciach a On stwierdził że "robie afere" powiedziałam że mi przykro, że się nie stara, że kiedyś to by dla mnie góry przeniósł a teraz osiadł na laurach, że jest egoistyczny, patrzy tylko dla siebie i własny czubek nosa, że nie jestem dla niego priorytetem i bardzo mnie to boli. On stwierdził że zawsze robił co chciał i chodził swoimi ścieżkami, że każda kobieta ma jakieś "oczekiwania" a On chyba nie potrafi temu sprostać. Na moje pytania czy mnie kocha odpowiedział że tak, ale gdy zapytałam się go co dalej z nami odpowiedział mi że nie wie, również z wspólną przyszłością. Po zakończeniu rozmowy nie wytrzymałam, pojechałam do niego i zabrałam swoje rzeczy z szacunku do samej siebie, dlatego że nie chce żyć w niepewności, boli mnie to że po roku bycia w związku z kimś można być niepewnym i nie wiedzieć czego się w życiu chce, szczególnie że się kogoś kocha, zranił mnie tym okropnie. Gdy zabierałam swoje rzeczy od niego z domu, stal w korytarzu, nie powiedzial ani słowa, widać było że był zdezorientowany, nie wiedział co zrobić, łapał się tikiem nerwowym za szyję i stał w miejscu. Zapytałam się go czy ma mi jeszcze coś do powiedzenia, powiedzial że jest w szoku że przyjechałam po swoje rzeczy. Odchodząc powiedziałam mu tylko ze mam nadzieję że dobrze to sobie wszystko przemyślał, On pod nosem burknął "co przemyślałem". Wyszłam z domu i trzasnęłam drzwiami. Bardzo mnie zabolało to, że ktoś kogo kocham nie potrafi ze mną być, zranił mnie okropnie, a nie chce żyć z kimś aby być tylko "opcją" w momencie w którym On znajdzie kogoś lepszego, kogo będzie pewien. Kilka dni po naszym rozstaniu byłam w restauracji na piwie ze znajomymi, On doskonale o tym wiedział bo znajomi wysyłali zdjęcia na grupie na której jesteśmy oboje, w między czasie pojawili się jego kumple stolik obok, a On przyszedł z kolegą jak gdyby nigdy nic, i jeszcze spojrzał mi prosto w oczy. Wbił mi nóż w plecy, tym że tak się pojawił, gdy On przyszedł dopiłam piwo i wyszłam stamtąd. Nie mogłam znieść tego wzroku znajomych którzy wszyscy patrzyli na mnie, i nie wiedzieli o co chodzi, czulam się niekomfortowo. Wydaje mi się że nie wziął tego wszystkiego na poważnie ale ja musiałam tak postąpić, odejść i zabrać swoje rzeczy, nie dla niego, nie dla nas, a dla samej siebie i z szacunku dla siebie. Nie chce dawać od siebie całej miłości, i wszystkiego co mogę dać od siebie dla człowieka który rzuca mi ochłapy.

Jest mi przykro, i czuje się rozczarowana.

Nie mamy kontaktu, nie dzwoni ani nie pisze, ale mam wrażenie że jeszcze się odezwie, chodź nie czekam i nie łudze się.

Myślę że tygodniowy brak kontaktu po udanym wyjeździe, oraz teksty w stylu "nie widzę wspólnej przyszłości" definitywnie skreślają szanse na związek.
Bardzo dobrze zrobiłaś.

Nie powiedzial nie widze wspolnej przyszlosci tylko nie wiem. I wazne co bylo przed tymi wszystkimi akcjami bo tam jest przyczyna. I sorki ale ja po roku bycia w związku tez bym sie nie palil do wielkich deklaracji. Moze niektorzy tak - ja nie. Dla mnie to za krotko

Gdy zadałam pytanie jak ma wyglądać ten związek, czy tak że się nie odzywamy, nie ma jakiej kolwiek komunikacji z jego strony, oraz nie ma czasu dla mnie, to jest to bez sensu. Na pytania co dalej ze mną, z nami odpowiedział "nie wiem", na dalsze pytanie czy ma w ogóle czas na zwiazek w swoim życiu również odpowiedział że nie wie, z przyszłością tak samo, dlatego też postąpiłam w taki, a nie inny sposób.

Rozmowy były, nie była to pierwsza sytuacja w której pokazał mi że nie jestem jego priorytetem w życiu.
Miałam czekać? Na co? Na to aż facet sie zdecyduje bo nie jest pewny swoich uczuć? Bo nie wie czy chce budować ze mną przyszłość? Każdemu łatwo jest to oceniać, że jestem niedojrzała, że za mocno emocjonalnie podeszłam, że nie było wsparcia. Byłam zawsze z nim i dla niego, zdystansował się, ja proponowałam, zabiegałam, On potrafił mi powiedzieć przed rozstaniem gdy chciałam przyjechać do niego na weekend tak jak zawsze "nie wiem, nie wiem czy mam czas". Oczekiwał że będę czekała aż On się określi i sam mnie zostawi z dnia na dzień? Nigdy nie naciskałam na wspolne zamieszkanie z nim, dziecko czy cokolwiek innego bo wiedzialam ze na takie deklaracje z jego strony przyjdzie czas, ja bylam go pewna, On mnie nie. Nie chciałam tego opisywać ale czara goryczy się przelała w momencie w którym wyleciał na urlop przed naszym rozstaniem, nie odzywał się cały tydzień do mnie, nawet jak wrócił do domu, a ja zawsze go informowałam, czy doleciałam, czy żyje, On pokazał mi ze zwyczajnie go to nie interesuje. Prace zaczął w maju tamtego roku, Więc od tego momentu minął prawie rok. Poprostu priorytetowo postawił na karierę, i na to że praca jest dla niego wazniejsza niż wszystko inne. A jak Wy byście się czuły? Gdyby wszystko było ważniejsze od Was po roku spotykania się z facetem? Jak byście się poczuły i postawiły w mojej sytuacji gdy mówisz komuś o swoich uczuciach a On bierze to obojętnie, i w zasadzie zachowuje się jakby go to nie interesowało? Jakby po roku czasu na pytania co dalej z nami, ze mną, co z naszą przyszłością odpowiedział "nie wiem". Nie spotykaliśmy się miesiąc, dwa, żeby mnie nie znał i nie wiedział na czym stoi. Miałam czekać miesiąc aż chłop się określi że jednak chce ze mna być? Aż łaskawie zadzwoni i powie "słuchaj, dziś mam czas dla Ciebie to możemy się spotkac". Zawsze dopasowywałam się pod niego, pod jego grafik i czas, więc nie próbujcie mi wmówić że faktycznie to ja byłam niestabilna emocjonalnie, bo ja doskonale wiedziałam i byłam pewna że chce z nim budować swoją przyszłość.

Tamaro13, bardzo dobrze zrobiłaś, że go zostawiłaś. Jeśli ktoś chce się zastanawiać przez x lat co czuje, to należy mu podziękować i spuścić na drzewo.

I sorki ale ja po roku bycia w związku tez bym sie nie palil do wielkich deklaracji.

Bert44 napisał/a:

Istotka6 napisał/a:

Misiek na trzeciej randce zaproponował mi wspólne zamieszkanie, obecnie jesteśmy 9/10 lat. Czuliśmy od początku, że to jest to. Zero dylematów z mojego doświadczenia, to zawsze czuć na początku, ale kobiety mają tendencję do idealizowania i tłumaczenia sobie czegoś do momentu aż coś je*nie

No to gratulacje

Mojej kolezance z pracy facet oswiadczyl się po 3 miesiacach. Byla przeszczesliwa. Po 6 nie bylo co zbierac. Dla Ciebie czas nie ma znaczenia dla mnie ma. Nie sa to 3 lata i 5 dni ale uwazam że ok 2 lata są rozsadne i ze mozna powiedziec że ludzie sie znaja. Ja tak to widze

Dziękuję
Każdy jest inny, jednak uważam, że po roku można już stwierdzić czy chcesz planować z kimś przyszłość. Oczywiście nie mówiąc o ślubie czy dzieciach, ale przypomnę, że Autorka chciała nie tyle co deklaracji, a aby tylko poświęcił Jej więcej uwagii a nie raz na tydzień

Logika, wesołych!

Ale ty kumasz że to troll? Od roku są razem. Pracę ma od maja zeszłego roku. Czyli od 11 miesięcy. Kiedyś góry przenosił,ale praca wszystko zmieniła. Jakie góry jak są parą przez 12 miesięcy a od 11 miesięcy jest zupełnie inny i nie ma dla niej czasu?
To się nie dodaje.

Laska o co ci chodzi?
Sama zdecydowałaś się na nim uwiesić i się pod niego kompletnie podporządkować. To miej do siebie pretensje. Nikt ci nie broni poinformować że tobie bardziej pasuje urlop w czerwcu a nie listopadzie, bo to ważne dla twojej pracy.

Z twoich wypowiedzi wnioskuje że pracujesz co najwyżej w Empiku na pół etatu i stąd ten dziecinny ton. W pracy też tak się komunikujesz, że ustawiasz wszystko pod swoją koleżanke a pod koniec miesiąca strzelasz jej focha, że chciałaś mieć wolną sobote a przez nią nie miałaś?

"On pokazał mi ze zwyczajnie go to nie interesuje. " Nie. On się dobrze bawił i pewnie ma z 25 lat więc nie wie że zalezy ci żeby zadzwoić do ciebie z urlopu. nie każdy wie że partner oczekuje meldowania się codziennie.
"Nigdy nie naciskałam na wspolne zamieszkanie z nim, dziecko czy cokolwiek innego" nie naciskałaś więc on się nie wychylał.

"wiedzialam ze na takie deklaracje z jego strony przyjdzie czas" wiedziałaś bo? Bo on tak powiedział? Bo to ustaliliście? Bo przeczytał ci w myślach? Skąd miał wiedziec kiedy na co jest czas i czego oczekujesz?

"Prace zaczął w maju tamtego roku" jesteście razem rok. on od roku ma te prace która go zmieniła. To kiedy niby był ten super okres waszej znajomości? co to za brednie? Dałam się strolować

Troll czy nie troll, może posłużyć komuś, lub czemuś

Troll czy nie troll, może posłużyć komuś, lub czemuś