zamienia nasze zycie w koszmar a ja nadal go kocham, czy to mozliwe... - Netkobiety.pl

Popieram przedmówczynię. Walcz - bo bedzie gorzej. Wogole co to znaczy , ze "nie chce mu sie pracować"?. Chciał miec zone i rodzinę, zrobił dwojke dzieci i nie chce pracować - a gdzie mial wyobraznie? Nie wie ze rodzine trzeba utrzymac. Dzieciak.
Siły zyczę.

ja juz o tym wiem i to jest straszne, bo moglibysmy byc tacy szczesliwi, mamy wszystko co potrzebujemy do szczescia, a on tego nie widzi, nie wiem czego on chce, na niczym mu nie zalezy. Myslalm wczesniej ze moze ma depresje czy cos, ale nie. On poprostu zakopal sie w swoich klamstwach i sobie z tym nie radzil, ale rtez nie robil nic zeby to naprawic, wrecz przeciwnie pograzal sie coraz bardziej. Kiedy wszystko wyszlo, kazalam mu sie wyprowadzic, postawilam warunki, nie spelnil ich, a wrecz przestal chodzic nawet do pracy, twierdzac ze jest zbyt zalamany, gral calymi dniami w gre, zeby nie myslec, i tak przez 2 tyg bezprzerwy. Dopiero kiedy zobaczyl moje zdjecia z imprezy ( zwykle wyjscie do pabu z kolezankami), przylecial jak wariat i prawie wyszedl z siebie, jest strasznie zazdrosny. ale wczesniej nie obchodzily go dzieci, nawet ich nie odwiedzil. Nie wiem czy wogole o nich myslal. Dla mnie dzieci sa najwazniejsze, a dla niego sa na drugim planie. Mysli tylko o sobie, jaki jest biedny itp, o nas nigdy, nie potrafi nic dla nas zrobic, na nic go nie stac. Wtedy duzo rozmawialismy, caly czas plakal, ale nic nie zmienil. Dodam jeszcze ze jest bardzo nerwowy i czasami z nerwow niszczy rozne rzeczy w domu, nie panuje nad soba, robi to na oczach dzieci, wogole ich nie widzi. Na to zachowanie zareagowalam 2 razy, wzywajac policje, bylo to dla mnie str ponizajace, czulam sie strasznie, ale przynajmniej dotarlo ze nie ma prawa tego robic,ze na to nie pozwole i teraz jakos panuje nad soba. po tym probowal mi wmawiac ze to moja wina ,nawet przez chwile szukalam winy w sobie, ale moje zachowanie bylo w takiej sytuacji bylo normalne, bo co byscie zrobily gdyby wasz maz przegral w kasynie pare tysiecy, zreszta od 3 m-cy przegrywa wszystko co zarobii. Wydaje na narkotyki duzo, potem klamie, a potem mysli ze odzyska wydane pieniadze w kasynie i traci wszystko, nastepnie sobie nie radzi, jest nie obecny,nerwowy i to wszystko odbija sie na nas. Potem wychodza jego klamstwa, ze jeszcze przed wyplata ja cala stracil, dopiero wtedy gdy juz nie da sie dalej klamac. No i potem placze i uzala sie nad soba. Chcialam go zmusic zeby sie zmienil, nie chcialam zeby tek bylo, przeciez za te pieniadze moglismy kupic tyle rzeczy, odlozyc, miec cudowne wakacje, ale on tego nie rozumie. Jestem jeszcze z nim bo jeszcze nie mam sily odejsc, nie wiem na co czekam, ale wiem juz ze i tak nie mamy zadnej przyszlosci, bo nie potrafie juz go szanowac, nigdy mu nie zaufam, wstydze sie wrecz ze z nim jestem. Mam takie mieszane uczucia, z jednej strony chce go zmusic zeby cos zrobil, zeby na to nie pozwolil, z drugiej wiem ze juz nie moge tak zyc i musze podjac decyzje, boje sie tego, bo gdy juz to zrobie, wiem ze juz nigdy do niego nie wroce, zbyt wiele bedzie mnie to kosztowalo, a on chyba nadal sobie tego nie uswiadami, ze nas straci i nie bedzie odwrotu....

Zapytaj go wprost - czego mu zabraklo w waszym malzenstwie? ze ucieka od tego wszytskiego w nalogi. wiesz, dzieci to nie wszystko. Czy miedzy Wami bylo dobrze- w rozmowie, seksie, czy byla milosc z obu stron?

Twój mąż zachowuje się tak, jak się zachowuje. Na jego zachowanie wpływu nie masz. Masz za to na swoje.
D l a    j a k i e g o    p o w o d u    j e s z c z e    z    n i m    j e s t e ś?

no wlasnie jestem u kresu wytrzymalosci i wiem ze jezeli juz podejme decyzje o rozstaniu, nie wroce do niego, nie bede w stanie mu wybaczyc i znowu zaufac, tego jestem pewna, dlatego tak trudno jest dla mnie zakonczyc to raz na zawsze, bo wiem jak bedzie mi ciezko i ze bede musiala na zawsze wyrzucic go z mojego serca, inaczej nie zniose rozstania. Tylko ze on tego nie wie, nie mysli co bedzie potem, nie zastanawia sie, jezeli nawet sie obudzi to bedzie juz za pozno. Nie bedzie seperacji czy takich rzeczy, tylko szybki rozwod, bo to juz bedzie dla mnie za duzo, juz jest za duzo, przekroczyl wszystkie granice...

Emi, już BabaOsiadła napisała to co Ci chciałam powiedzieć, ale powtórzę to jeszcze raz, żeby dotarło. Twój mąż jest UZALEŻNIONY! Od narkotyków i hazadu! Bardzo jasno i celnie opisałaś to, co się z nim dzieje. On nie kieruje swoim życiem.
Co możesz z tym zrobić? Nic, nie masz na to wpływu. Możesz jedynie ratować siebie i dzieci. Zostaw go samego z jego problemem. Odejdź!
Dodam też, że w Twoim odejściu jest też szansa dla niego. On musi ponieść konsekwencje swojego uzależnienia, musi upaść na dno, żeby się od niego odbić. Ale to jego sprawa. Ty nie jestes od tego, żeby go uzdrawiać! Nie masz takiej mocy.
Nie skazuj siebie i dzieci na życie z kimś, kto zmienia Wasze zycie w piekło. Zostaw męża w jego piekle samego. Ty go nie uratujesz. Może to zrobić sam!
Jeśli Ci trudno, jesli się wahasz, nie masz pewności to poszukaj poradni uzależnień. Tam dostaniesz wiedzę o uzależnieniach. Wiedza jest tu niezwykle istotna, pomaga pozbyć się własnych iluzji i płonnej nadziei, że opamiętanie przyjdzie do męża samo z siebie. Nie przyjdzie, nie łudź się.
Masz dwoje maleńkich dzieci, masz obowiązek zapewnic im normalne dzieciństwo po to by kiedyś w przyszłości nie borykały się z problemami wyniesionymi  z dzieciństwa. Pomyśl o tym.

Może przestańmy już uświadamiać Emi jaki jest jej mąż, bo ona doskonale o tym wie i dojrzała do tego, żeby odejść.
Odejście nie jest łatwe, ona nie jest sama i wolna jak ptak, tylko ma dzieci.
Emi do odejścia trzeba się przygotować, więc najpierw zastanów się:
1. Jak wyglądają Twoje sprawy finansowe, czy jestes w stanie utrzymać siebie i dzieci. Rozumiem, że 2 latka nie ma raczej kto przypilnować, abyś Ty mogła iść do pracy.
2. Gdzie będziesz mieszkać? Masz rodzinę, przyjaciół którzy chętnie Ci pomogą, żebys spokojnie mogła stanąć na własne nogi?
3. Musisz mieć przy sobie kogoś kto będzie przy Tobie i będzie Cię wspierał i utwierdzał w przekonaniu, że nie ma do kogo wracać, ponieważ jesteś uzależniona od męża( taka kobieta kochająca za bardzo) i nawet gdy się wyprowadzisz możesz ulec jego prośbie powrotu.
Doskonale wiesz, że on się już NIE ZMIENI! a Twój powrót na pewno mu w tym nie pomoże.
A jesli miałabys wątpliwości do tego czy odejść czy nie, zalecam prosty rachunek: dzielisz kartkę na dwie części i piszesz plusy i minusy.

no wlasnie zostaje problem finansowy, mieszkanie mam, jest moje, jutro dowiem sie jak prawnie go z niego usunac. mam tez wsparcie, juz o tym pomyslalam, mozliwe ze moja siostra ze mna zamieszka na kilka miesiecy, przygotowuje sie do tego od jakiegos czasu, ale chcialam wierzyc ze on sie wreszcie opamieta, teraz pograzyl nas znowu, mam dlugi za przedszkole i mieszkanie, ale mozliwe ze sobie z tym poradze, oklamal mnie ze zaplacil, oczywiscie tego nie zrobil. Pracuje ale tylko na pol etatu, dzieci chodza do przedszkola, stac mnie na podstawowe potrzeby, oczywiscie jak splace dlugi w ktore znowu nas wkopal. On nie daje mi pieniedzy od kilku miesiecy, niedawno dowiedzialam sie o nie oplaconym przedszkolu i mieszkaniu, oraz ze wyplaty nie bedzie mial bo juz ja wydal. Klamal do ostatniego dnia. Boje sie tylko o przedszkole, nie moge go stracic. Nie mam nikogo kto nie pracuje i moglby mi pomoc z dziecmi. Dzieki za odpowiedzi, potrzebowalam zeby ktos mi potwierdzil to co juz wiem. Wiem ze nie zostawil mi zadnego wyboru, nic juz nie moge zrobic, jak tylko to zakonczyc

No to już najważniejsze wiemy- nie jest źle, dasz sobie radę sama.
Ciekawe z czego będzie płacił alimenty? fundusz alimentacyjny nadal istnieje? bo nie jestem w temacie.
Co do mieszkania, jeśli jest zameldowany i jest Twoim mężem niestety nie jesteś w stanie nic z nim zrobić:(
Chyba że zmusisz go sądownie do odwyku, bo w końcu bierze narkotyki.
Ale jako żona lub właściciel mieszkania jest zobowiązana znaleźć mu lokum chyba, że jakimś innym sposobem go "wykurzysz" z mieszkania.

on ma dochody, nawet duzo zarabia, ale wszystko traci, co do grosza... na narkotyki a potem probuje odrobic kase w kasynie albo na jakis zakladach, jak zostanie sam, moze nawet straci prace, na niczym mu nie zalezy. Juz tak robil, jak na jakis czas sie rozstalismy, przestal chodzic do pracy bo stwierdzil ze zbyt zle sie czuje. Siedzial i gral w gry. Zamiast starac sie cos naprawic, pokazac ze na cos go jeszcze stac, niestety nie stac go na nic.

Dziewczyno ON ma problem ze sobą!!  Jest uzależniony i Ty nie będziesz mieć na to wpływu co z tego że przeprasza jak i tak się NIE zminie. Po pierwsze człowiek uzależniony manipuluję jak dziecko... za straszyłaś raz i nie odeszłaś i za każdym razem będzie robił swoje bo przecież" ona tylko gada że mnie zostawi, zawsze straszy a i tak jest ze mną" ma to gdzieś bo wie że nie odejdziesz. Dlatego skoro mówisz wynoś si to nie wpuszczaj, odchodzę to nie wracaj nawet jakby na kolanach prosił. On sam musi zrozumieć że Cię stracił że tak nie może robić. Lepiej zajmij się dziećmi bo one Cię teraz potrzebują, dość już pewnie widziały... nie wracaj myślami do niego a jak myślisz to zawsze PAMIĘTAJ że to on Cię krzywdził, że niee było go kiedy tego potrzebowałaś, że kłamał-zresztą sama dobrze wiesz ile złego Ci zrobił. Bardzo Cię proszę SZANUJ się sama kobietko skoro on Cię nie szanował. Nie pozwól już nikomu się skrzywdzić. Powodzenia i więcej wiary w siebie życzę:)

Podtrzymuję to, co napisałam wyżej.
Jesteś osobą uzależnioną.
Wiesz dobrze, co możesz zrobić, ale nie podejmujesz decyzji o rozstaniu.

Przeczytaj moją sygnaturę. To o Tobie.

Uzależnienie można leczyć.

Ale skoro wolisz myśleć, że nie jesteś uzależnioną. Twoja wola. To Twoja decyzja. Odpowiedzialność też jest Twoją.

Mogę pomagać w podjęciu decyzji, ale w użalaniu się nad sobą - pomagać nie będę. To, prócz gorszego samopoczucia, nic nie daje pozytywnego.

Emi, jestes wewnętrznie rozdarta! Jedna część Ciebie nienawidzi, druga część kocha. Jedna część już wie, że musi odejść, druga robi wszystko, żeby tej decyzji nie realizować.
Jesteś współuzależniona! W poradniach uzaleznień zajmują się także osobami współuzależnionymi. Idż tam, bo potrzebna Ci wiedza o tym co Cię dotknęło i pomoc w uporządkowaniu emocji. Dostaniesz tam wsparcie psychologiczne i wsparcie ze strony innych kobiet w podobnej do Twojej sytuacji.

emi82 przez 15 lat dobijałam się do serca mężczyzny którego kiedyś być może kochałam.Wszystko co było złe zwalałam na jego uzależnienie - to się kiedyś zmieni,przestanie pić i w końcu będziemy rodziną -tłumaczyłam sobie i czekałam na cud...
  Jedno wiem na pewno - jeśli u uzależnionego nie ma woli zerwania z nałogiem,chęci do pracy nad własnymi niedoskonałościami,związkiem,małżeństwem - to cudu nie będzie.
  Druga ważna sprawa - zejść z pleców i partnera i spojrzeć na własne życie,słabości.Nazwać rzeczy po imieniu -zadać sobie pytanie dlaczego mimo tak krzywdzącego związku dalej w nim jestem.
    Dziś mój facet siedzi w szpitalu psychiatrycznym od miesiąca - nawet go nie odwiedzam.
    Kiedy pił tak bardzo się bałam że skończymy na ulicy - a dziś - sama utrzymuję mieszkanie płacę rachunki.Pracuję od rana do wieczora ze zmęczenia padam na pysk - ale każdego dnia jestem z siebie dumna - że dałam rady!!!
   4 listopada mam  sprawę w sądzie o rozwód.
    My kobiety dałyśmy sobie wmówić że bez mężczyzn nie damy sobie rady...
Damy rady.Nie jest łatwo ale od pokoleń kobiety udowadniały że potrafią wykrzesać siły które pozwalają pokonać kłopoty.Są silne dla swoich dzieci i dla siebie.
Nie wiem co mnie jeszcze czeka,z czym będę się musiała zmierzyć ale wierze że się nie poddam i znajdę rozwiązanie.

Emi! Zrób coś z tym jak najszybciej bo inaczej to Ty się wykończysz nie on! zostaw tego drania i zacznij myśleć o sobie i o dzieciach!! chyba nie chcesz do końca życia tak żyć- nie żyć a wegetować!! Jesteś silna tylko uwierz w siebie!!